(Οι στίχοι με τίτλο «Ήρωας ηθικής!» της Μαρίας
Κολοβού-Ρουμελιώτη απέσπασαν το 2ο Βραβείο Ποίησης στον 1ο Πανελλήνιο
Διαγωνισμό με θέμα:«Προσφυγιά» που
προκήρυξε ο Σύλλογος Διατήρησης και Προβολής της Παράδοσης της Ανατολικής
Ρωμυλίας Βόλου. Το ποίημα είναι βασισμένο σε αληθές Ιστορικό γεγονός).
Για την καλύτερη κατανόηση των στίχων:
Θεώρησα χρέος μου (πριν μελετήσετε το ποίημα) να σας γράψω δύο λόγια για τον αφανή ήρωα μου στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Η ιστορία του γενεαλογικού του δέντρου μεταδόθηκε ως εμού, μέσω αφηγήσεων των απογόνων του.
Η προσωπική του ιστορία χάνεται στα βάθη του 17ου αιώνα και δεν έχει καμία σχέση με το μεγάλο προσφυγικό κύμα που έγινε μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, από την Ανατολική Ρωμυλία.
Ο ΚΟΝΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ είχε Ελληνική ψυχή και περηφάνια!
Μη μπορώντας να ανεχτεί την ταπείνωση και την ατίμωση της ανέγγιχτης συζύγου του (κατά την πρώτη νύχτα του γάμου τους) από τον πασά ηγέτη της περιοχής όπου κατοικούσε, θαμπωμένος από την αφελληνιστική πολιτική των Τούρκων και την αδικία που διέπρατταν εις βάρος του λαού, με το χαντζάρι δολοφονεί τον υπαίτιο, κι έτσι, το λευκό νυφικό σεντόνι της αγνότητας βάφτηκε με τούρκικο αίμα, προλαβαίνοντας την ατίμωση .
Έγινε άφαντος μέσα στη νύχτα χωρίς να μπορέσει να πάρει μαζί του την ανέγγιχτη νύφη… Ποτέ δεν έμαθε την τύχη της, ούτε και την τύχη της υπόλοιπης οικογενείας…
Επικηρύχτηκε για αρκετά γρόσια από την Τούρκικη ηγεσία της εποχής, αλλά φεύγοντας άλλαξε όνομα και δεν μπόρεσαν να τον εντοπίσουν.
Έμεινε για λίγο διάστημα σε κάποιο απ’ τα χωριά της Ρούμελης κι έπειτα η μοίρα του τον τοποθέτησε στο χωριό Μυγδαλιά της Γορτυνίας. Εκεί απέχτησε καινούρια πατρίδα και δημιούργησε οικογένεια ασπαζόμενος το ψευδώνυμο που του χάρισαν, ως νέα ταυτότητα του εαυτού του.
Πέθανε σε βαθιά γεράματα και μόνο μετά τον θάνατό του αποκαλύφτηκε η πραγματική του ταυτότητα.(Κρατούσε στο σελάχι του ιδιόχειρη επιστολή με την γνωστοποίηση των πραγματικών στοιχείων της ταυτότητάς του. Από αυτό συμπεραίνω πως είχε, αν όχι σημαντικές, τουλάχιστον βασικές γνώσεις ελληνικής γραμματείας, για την δύσκολη εκείνη εποχή).
Οι γενεές των απογόνων του κράτησαν το επίθετο «Ρουμελιώτης», το ψευδώνυμο δηλαδή που του χάρισαν λόγω της προσωρινής του διαμονής στη Ρούμελη.
«ΗΡΩΑΣ ΗΘΙΚΗΣ!»
Έκρυψες το αιματοβαμμένο όπλο του φονικού στα αλώβητα στήθη σου
κι έγινες πρόσφυγας, ψέλνοντας τη νεκρώσιμη ακολουθία της ατίμωσης.
Το λευκό σεντόνι της σύγγνωσης φόρεσες κι έγινες επαίτης της τιμής,
ικέτης της δικαιοσύνης, ανέκκλητος υπερασπιστής της χαμένης περηφάνιας,
αποζητώντας άφεση από την έμφυτη ηθική σου!
Λάμνισαν τα γυμνά ποδάρια σου στις απορρώγες χαράδρες των Όρεων
εμφυσώντας πνεύμα καινής πατρίδας.
Πάτρια γη δεν έθρεψε κλώνους ελιάς για να σε στεφανώσουν.
Ρωμιός ήσουν στη Ρούμελη, στη ρούγα -Ρουμελιώτης,
χαμένος γιος αρχόντισσας
που γεύτηκες νέο όνομα εμποτισμένο με μπόλικο παραμύθι…
μπολιασμένο με αλήθειες και ψέματα, για μια βιώσιμη ζωή.
Το μυστικό του φονικού φύλαγες στην αρματωσιά του σελαχιού σου
που το μαρτύρησε ο θάνατος.
Το διάβασαν μπροστά στην Ωραία Πύλη του ναού σου:
«Εγώ ’μαι από το Λάμποβο, στη Γορτυνία ξένος,
που έκοψα Τούρκου κεφαλή στο νυφικό σεντόνι.
να μη γαριάσει η τιμή κι όλοι γίνουμε Τούρκοι».
Στον τάφο σου επάνω έβαλαν έναν ξύλινο σταυρό κι έγραψαν καλλίγραφα:
«ΚΟΝΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΣ: Ο Ήρωας της Ηθικής κάθε πατρίδας!!!».
Μαρία Κολοβού -Ρουμελιώτη
Θεώρησα χρέος μου (πριν μελετήσετε το ποίημα) να σας γράψω δύο λόγια για τον αφανή ήρωα μου στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Η ιστορία του γενεαλογικού του δέντρου μεταδόθηκε ως εμού, μέσω αφηγήσεων των απογόνων του.
Η προσωπική του ιστορία χάνεται στα βάθη του 17ου αιώνα και δεν έχει καμία σχέση με το μεγάλο προσφυγικό κύμα που έγινε μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, από την Ανατολική Ρωμυλία.
Ο ΚΟΝΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ είχε Ελληνική ψυχή και περηφάνια!
Μη μπορώντας να ανεχτεί την ταπείνωση και την ατίμωση της ανέγγιχτης συζύγου του (κατά την πρώτη νύχτα του γάμου τους) από τον πασά ηγέτη της περιοχής όπου κατοικούσε, θαμπωμένος από την αφελληνιστική πολιτική των Τούρκων και την αδικία που διέπρατταν εις βάρος του λαού, με το χαντζάρι δολοφονεί τον υπαίτιο, κι έτσι, το λευκό νυφικό σεντόνι της αγνότητας βάφτηκε με τούρκικο αίμα, προλαβαίνοντας την ατίμωση .
Έγινε άφαντος μέσα στη νύχτα χωρίς να μπορέσει να πάρει μαζί του την ανέγγιχτη νύφη… Ποτέ δεν έμαθε την τύχη της, ούτε και την τύχη της υπόλοιπης οικογενείας…
Επικηρύχτηκε για αρκετά γρόσια από την Τούρκικη ηγεσία της εποχής, αλλά φεύγοντας άλλαξε όνομα και δεν μπόρεσαν να τον εντοπίσουν.
Έμεινε για λίγο διάστημα σε κάποιο απ’ τα χωριά της Ρούμελης κι έπειτα η μοίρα του τον τοποθέτησε στο χωριό Μυγδαλιά της Γορτυνίας. Εκεί απέχτησε καινούρια πατρίδα και δημιούργησε οικογένεια ασπαζόμενος το ψευδώνυμο που του χάρισαν, ως νέα ταυτότητα του εαυτού του.
Πέθανε σε βαθιά γεράματα και μόνο μετά τον θάνατό του αποκαλύφτηκε η πραγματική του ταυτότητα.(Κρατούσε στο σελάχι του ιδιόχειρη επιστολή με την γνωστοποίηση των πραγματικών στοιχείων της ταυτότητάς του. Από αυτό συμπεραίνω πως είχε, αν όχι σημαντικές, τουλάχιστον βασικές γνώσεις ελληνικής γραμματείας, για την δύσκολη εκείνη εποχή).
Οι γενεές των απογόνων του κράτησαν το επίθετο «Ρουμελιώτης», το ψευδώνυμο δηλαδή που του χάρισαν λόγω της προσωρινής του διαμονής στη Ρούμελη.
«ΗΡΩΑΣ ΗΘΙΚΗΣ!»
Έκρυψες το αιματοβαμμένο όπλο του φονικού στα αλώβητα στήθη σου
κι έγινες πρόσφυγας, ψέλνοντας τη νεκρώσιμη ακολουθία της ατίμωσης.
Το λευκό σεντόνι της σύγγνωσης φόρεσες κι έγινες επαίτης της τιμής,
ικέτης της δικαιοσύνης, ανέκκλητος υπερασπιστής της χαμένης περηφάνιας,
αποζητώντας άφεση από την έμφυτη ηθική σου!
Λάμνισαν τα γυμνά ποδάρια σου στις απορρώγες χαράδρες των Όρεων
εμφυσώντας πνεύμα καινής πατρίδας.
Πάτρια γη δεν έθρεψε κλώνους ελιάς για να σε στεφανώσουν.
Ρωμιός ήσουν στη Ρούμελη, στη ρούγα -Ρουμελιώτης,
χαμένος γιος αρχόντισσας
που γεύτηκες νέο όνομα εμποτισμένο με μπόλικο παραμύθι…
μπολιασμένο με αλήθειες και ψέματα, για μια βιώσιμη ζωή.
Το μυστικό του φονικού φύλαγες στην αρματωσιά του σελαχιού σου
που το μαρτύρησε ο θάνατος.
Το διάβασαν μπροστά στην Ωραία Πύλη του ναού σου:
«Εγώ ’μαι από το Λάμποβο, στη Γορτυνία ξένος,
που έκοψα Τούρκου κεφαλή στο νυφικό σεντόνι.
να μη γαριάσει η τιμή κι όλοι γίνουμε Τούρκοι».
Στον τάφο σου επάνω έβαλαν έναν ξύλινο σταυρό κι έγραψαν καλλίγραφα:
«ΚΟΝΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΣ: Ο Ήρωας της Ηθικής κάθε πατρίδας!!!».
Μαρία Κολοβού -Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου