Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

«ΝΙΚΩΝΤΑΣ» από τον Μιλτιάδη Ντόβα















Συντροφικότητα,  δύσκολο  «θέμα»!
Δεν  είναι  αλήθεια  μήτε  ψέμα!
Αίμα  της  ζήσης  μ’  Οργή  κυλάει 
κραυγή  με  ρίγη  που  μιλάει!

Σκαλιά  τριγύρω,  κόκκινο  μύρο,
σπηλιά  θλιμμένη,  ιδεών  που  σπείρω!
Φωτιάς  οι  κόρες,  Οργής  οι  μπόρες,
κάστρα  τ’  Αιώνα,  χορός  οι  Ώρες!

Ρίγη  η  συνήθεια,  μορφές  μ’  απείθεια
που  μας  θυμίζουν  τα  παραμύθια!
Τα  παραμύθια  με  φως,  μ’  ευγένεια!
Συντροφικότητας,  εχθρός  η  «αγένεια»!

Θλίψη  σημάδι  της  εποχής  μας
κι  η  Οργή  πηγάδι  της  απαρχής  μας!
Δάκρυ  κρυμμένο,  χαμογελάει
κι  η  κόρη  τ’  ήλιου  τρανά  μιλάει!

Μιλάει,  προβάλλει  Ψυχή  μ’  Αγάπη,
πεζοπορία  μακριά  απ’  την  Άττη!
Βοήθεια,  Θάρρος,  Αλληλεγγύη!
Συντροφικότητας,  αίσθημα  δύει!

Δύει  για  λίγο  μα  ανατέλλει
Δύναμη  θεία  στο  Σύμπαν  ψέλλει!
Ψέλνει,  γελάει  με  τους  αγγέλους,
φωτιά  λαλάει,  η  Οργή  του  βέλους!

Βέλος  θλιμμένο,  νεκρού  ιππότη,
Συντροφικότητας,  αχτίδα  πρώτη!
Αχτίδα  πρώτη  της  ικεσίας
μορφή  αγέρωχη,  φωτός  θυσίας!

Θυσίας  π’  έκλαψε  μ’  Οργής  το  χάδι
χάρισε  τ’  Άστρο  ιερό  σημάδι!
Ιερό  σημάδι  στο  διπλανό  σου,
φωτιάς  τον κτήτορα  και  αδελφό  σου!

Λείψανα  θεία  η  Ομορφιά  της,
Συντροφικότητα  με  τα  παιδιά  της!
Αγάπη  κλαίει  πληγές  ντυμένη
με  θάρρος  ραίνει  την  Οικουμένη!

Την  Οικουμένη  δίχως  ψεγάδι
πέρα  απ’  τ’  Αυγερινού  το  θείο  χάδι!
Θλιμμένη,  ανείπωτη  φωτιά  η  ζώσα,
Συντροφικότητα  γελά  Ομιλώσα!  

Γελά,  γκρεμίζει  μ’  Οργή  το  γκρίζο
ανθρώπινο  αίσθημα  που  το  ορίζω!
Ορίζω  μοίρας  τη  «συντεχνία»
φωτιάς  τ’  «απόνερα»  η  συντυχία!

Ολύμπου  έπαλξη,  Οργής  παλάτι
ιερό  συναίσθημα   και  άγιο  άτι!
Άτι  κατάλευκο  και  θυμωμένο,
θεϊκό,  «απόμερο»  μ’  αίμα  «ντυμένο»!

Ντυμένο  τα  όμορφα  και  τα  σπουδαία,
Συντροφικότητας  η  ορχιδέα!
Κλαίει,  λαμπρύνεται  το  φως  νογάει,
όλα  τα  πλάσματα  τα  αγαπάει!

Τα  αγαπάει  μ’  αδελφοσύνη
φωτιάς  αγήματα  Νιότη  που  δίνει!
«Μάθε  να  δίνεις,  ψυχή  του  Άστρου»!
Φωνή  ηκούσθη,  θεά  του  Κάστρου!

Κάστρου  η  Δέσποινα,  η  ματωμένη
μ’  αλληλεγγύη  μας  υπομένει!
Ένας  τον  άλλον  κι  όλοι  αντάμα,
Συντροφικότητας,  δεύτερο  γράμμα!

Γράμμα  του  Είλωτα  κι  αστροπελέκι
χρέη  αξεπλήρωτα  μ’  Οργής  πελέκι!
Υψώνω  δάκρυα,  η  απαντοχή  μου,
φωτιάς  η  άκρια  στην  εποχή  μου!

Στην  εποχή  μας  του  γκρίζου  χρόνου,
αλληλεγγύη  κόρη  του  Πόνου!
Κόρη,  Μητέρα  πάντα  γελάει,
Συντροφικότητα  ρους  που  κυλάει!

Είναι  ποτάμι  της  Ιστορίας,
Αστέρια  αμέτρητα  μ’  όψη  Κυρίας!
Κυράς,  Βασίλισσας  των  αφεντάδων,
Φωτιές  του  Μέλλοντος,  θυμιές  Ραγιάδων! 

Θυμιές  που  κλαίνε  κι  όμως  γελάνε 
Συντροφικότητα  σε  προσκυνάνε!
Αφέντες,  δούλοι,  θεοί  και  σκλάβοι, 
σου  κάνει  υπόκλιση  η  ψυχή  του  Άδη!

Χαμογελάει  κι  ο  Μπελογιάννης,
«θεϊκός»  μα  «άπιστος»  Οργής  Αϊ-Γιάννης!
Εσένα  κόμιζε  στην  τιμωρία 
και  τ’  Άστρο  φώτιζε  στην  εξορία!

Γέλιο  αθάνατο  η  ομορφιά  σου, 
νάμα  της  Στύγας  η  «μπλε»  φωτιά  σου!
Γίνεται  κόκκινη,  θάλασσα  κι  ήλιος
Ελλάδα  απέθαντη,  θλιμμένος  φίλος!

Ύψωμα  η  όψη  σου  κι  η  λεβεντιά  σου, 
άστραψε  τ’  Άστρο  μπρος  στην  καρδιά  σου!
Καρδιά  του  Είλωτα,  του  Καπνεργάτη
Οργής  το  χάραμα  άπιαστο  άτι!

Άπιαστο,  μαύρο  κι  αδικημένο,
Συντροφικότητα  σε  περιμένω!
Φωτιάς  τα  πούλουδα  της  συνοδείας
κλεμμένα  λούλουδα,  φως,  τραγωδίας!

Της  τραγωδίας  όπου  γελάει, 
παλάτι  θρέφει  κι  εσέ  λαλάει!
Λαλάει  στον  Κόσμο  του  Πυθαγόρα, 
Συντροφικότητα  σε  κάθε  Χώρα!

Θεά  των  Άστρων  που  τραγουδάνε
μορφών  τα  χρίσματα  αντιλαλάνε!
Αντιλαλάει  κι  ο  Βελουχιώτης 
ο  «μαύρος»  Πέρδικας  λευκός  ιππότης!  

Είσαι  μητέρα  της  Αγάπης, 
μα  και  αντίζηλος  κι  ατής  της  Άττης!
Πατάς  σε  άσπρο  μονοπάτι, 
χαμογελάνε  κι  οι  «άγιοι»  βάτοι!

Γεννήτρα  της  Αντρειοσύνης, 
ηχεί   η  όψη  θεϊκής  μυρσίνης!
Ηχούν  τα  γέλια  κι  οι  παραινέσεις, 
Συντροφικότητα  μη  με  πονέσεις! 

Χορός  «γραμμένος»  εσύ  κι  οι  Ώρες
σ’  Εθνών  τα  πέρατα,  άξενες  Χώρες!
Μακριά  και  πέρα  απ’  την  Ελλάδα 
τ’  Ολύμπου  τ’  εύμορφου   Ψυχή  στη  ράγα!

Κίνησε  τρένο  παντού  να  πάει, 
την  Ομορφιά  σου,  διαλαλάει!
Γέννημα  Ανθρώπινο  και  θυμωμένο, 
Οργής  «απόνερο»  στ’  άσπρα  ντυμένο!

Στ’  άσπρα,  στα  κόκκινα  της  Ρωμιοσύνης,
φωτιάς  τ’  αγίασμα  μάθε  να  δίνεις!!!
Να  δίνεις  λεύτερα  χαρά  κι  ευγένεια
Συντροφικότητα  νικάει  «αγένεια»!!!

(Το ποίημα απέσπασε τον Πρώτο Έπαινο στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ», του περιοδικού ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ)
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου