«ΛΥΠΑΤΑΙ» ένα βραβευμένο ποίημα του Μιλτιάδη Ντόβα

 

Πέτρινο  αίμα  και  πληγές  στης  Λευτεριάς  το  βράχο!

Φωτιές  τριγύρω  κι  αντηλιές    μ’  ένα  άνθρωπο  μονάχο!

Θάνατος  πρέσβης  του  Θεού  μ’  αλαλαγμού  καμπάνες!

Ο  ήλιος  δύει  του  Λαού  κλαιν  της  Οργής  οι  μάνες!

Οι  μαυροφόρες,  οι  θεϊκές,  μπρος  σ’  Ουρανού  περβόλι!

Χαμόγελα  κι  απαντοχές  χαθήκαν  κι  απ’  τη  σκόλη!

Δάκρυ  πανίερο  με  φως,  Χριστού  γιερή  σταλίδα!

Με  το  σημάδι  του  Διός,  πανώρια  προσωπίδα!

Μια  προσωπίδα  ευγενική  που  ψάχνει  και  γυρεύει!

Μια  Χώρα  π’  ούλους  τους  πονεί,  άστρο  την  προστατεύει!

Να  προστατεύει  είλωτες,  άρχοντες  κι  αγωγιάτες!

Χαμογελούν  οι  Ζήλωτες,  στις  σκονισμένες  στράτες!

Στράτες  με  μύρα  του  καιρού  που  πέρασε  κι  εχάθη!

Ελπίδα  κόρη  τ’  Ιερού,  Φωτός  που  καίει  στα  βάθη!

Στα  βάθη  και  στα  τρίσβαθα  μ’  Οργή  Αχερουσίας!

Ερείπια,  γης,  κτερίσματα,  βασιλικής  θυσίας!

Πόνος  να  βλέπω  τούτη  ‘δω  τη  Χώρα  να  πλανιέται!

Σε  ψέματου  Ωκεανό,  στην  πλάση  σα  κοιμιέται!

Κοιμιέται  κι   όλο  δίνεται  και  την  Ψυχή  φοβάται!

Το  θάμα  δεν  προδίνεται  κι  ο  θάνατος  λυπάται! 

Μιλτιάδης  Ντόβας

(Α΄  ΒΡΑΒΕΙΟ  ΠΟΙΗΣΗΣ  ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ  2^ου  ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ  ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ  ΠΟΥ  ΔΙΕΞΗΧΘΗ  ΤΟ  2013  ΑΠΟ  ΤΟΝ  «ΣΥΛΛΟΓΟ  ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ  ΚΑΙ  ΠΡΟΒΟΛΗΣ  ΤΗΣ  ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ  ΤΗΣ  ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ  ΡΩΜΥΛΙΑΣ  (ΒΟΡΕΙΑΣ  ΘΡΑΚΗΣ)»  ΜΕ  ΘΕΜΑ:  «ΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΚΑΙ  ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΣ»).