«Μάνα» ένα ποίημα αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας μου Αντιγόνης.

 

«ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΠΕΖΟΠΟΡΕΙΑ»

Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού -Ρουμελιώτη

Α΄ Βραβείο ζωγραφικής από τη Δ.Ε.Ε.Λ.

Μάνα,

Tώρα που γερνώ,

όλοι όσοι σε γνώρισαν μου λένε πως σου μοιάζω:

«Σαν δυο σταλαγματιές νερό από την ίδια στάμνα».

Κι εκείνη η αυλακωσιά στο ακραιφνές μέτωπό σου

που σμίλευε τα λόγια μου κάθε που σου μιλούσα,

μου λένε πως κι αυτή «προικιό» είναι δικό σου.

Τις δυο μακριές πλεξούδες σου,

που μέσα τους τύλιγες τα δώρα της νιότης

υφαίνοντας την ζωή μου,

σαν έφυγες, 

μνημονικό ενθύμιο τις άφησες  για μένα 

στο εικονοστάσι της καρδιάς∙

και τ’ άρωμα των χρόνων που με μύρωνες

το πήρες μαζί σου 

να ευωδιάζουν τα άγια κόκαλά σου.                                                         

Κι αναριγώ 

που τότε άβουλο παιδόπουλο,

δεν γνώριζα από ύμνους να υμνολογώ νυχθημερόν 

το αδόξαστο όνομά σου.

Μα τώρα που εννόησα 

κι οι Μούσες υμνούν τους νεκρούς ποιητές,

ποιητής προσπάθησα να γίνω

για να υμνήσω εσένα.

Μάνα,

Το οξυγόνο της αγάπης σου

δίνει το φιλί της ζωής στην δειλή μου καρδιά

που τώρα ασφυκτιά στις ανάγκες της δικής μου μητρότητας

καθώς ενθυμούμαι το γέλιο

στα δυο μαραμένα σου χείλη και λέγω:

«Αφού ο πόνος έχει δύναμη και χαμογελά

ας χαμογελάσω κι εγώ μαζί του».

Τα φιλιά που μου έδινες

δροσοσταλιές έγιναν στις κόγχες των ματιών

και περιδιαβάζουν τις κοιλάδες του Είναι μου

καθώς η νοσταλγία κρέμεται

από το παραθύρι της θύμησης

κι αγναντεύει τον υπερκόσμιο Εαυτό σου

διασχίζοντας τα σύννεφα. 

Διακρίνω την αέρινη μορφή σου

στο ιπτάμενο άτι του Παραδείσου

να ταξιδεύεις τους άλιθους αιθέρες χαιρετώντας∙

και πιάνομαι...ν’ ακούω 

στη  μισγάγκεια του στήθους σου 

καθώς ρουφούσα

απ' τους χτύπους της καρδιάς

το γάλα της δικής σου προσφοράς

και τον Αχέροντα των σκέψεων 

να ταξιδεύει στο αίμα μου,

κι αναριγώ!!! 

Ένας ηχηρός αναστεναγμός ανεβαίνει

και γίνεται ένα με την δική σου Απουσία

θέλοντας να με ελευθερώσει από τα γήινα δεσμά μου

κρατώντας φυλαχτό τα ακριβότερα δώρα σου.  

                                                               

Μάνα!

Αν με ακούς εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, άκου ακόμα ετούτο:

Μέσα  στους κήπους του Θεού,

που φτιάχνεις στεφάνια της Ανάστασης με άλικα κρίνα,

φτιάξε κι ένα δικό μου από τρικόκια αγκαθωτά∙

να το φορώ και να θυμούμαι τις πληγές που σου άνοιγα…

μήπως και γίνω το παράδειγμα και πουν,

πως: στις μανάδες δεν χωρουν αγκάθινα στεφανια!

Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη