ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Το δέντρο που ρίζωσε στους
κήπους της καρδιάς
είναι ένα αρτόδενδρο γερμένο
απ’ άνθη και καρπούς,
που φεγγοβολάει στον ήλιο
ακόμη και τη στιγμή
που οι κεραυνοί ενώνουν Γη κι
Ουρανό
κι οι φλόγες καίνε έρημους
τόπους.
Στέκει αγέρωχο και με
απλοχεριά μοιράζεται
στις γειτονιές του κόσμου,
ακόμα και τη στιγμή,
που κοφτερές λάμψης
χαρακώνουν
τις ταραγμένες θάλασσες του
Παντός
προσμένοντας τα χρώματα της
ίριδας
να στεφανώσουν το ουράνιο
τόξο
που θα φέρει τη νηνεμία…
Η γαλήνη της σκιάς του
απλώνεται
ανάλαφρη, μαζί με την ελπίδα
-τη μόνη αρετή που έμεινε στο
κουτί της Πανδώρας.
Δεν το βαραίνουν του Κροίσου
τα πλουμιστά στολίδια,
ούτε η αδιάκριτη
περιέργεια
που ολολύζει συμφορές...
Μόνο ερωτοτροπεί
στην αγκαλιά των σπλάχνων σου
χωρίς να χάνεται
σε λαβυρίνθους Μινωικούς και
σε ιστούς Αράχνης!..
Στις ρίζες του
γεννιούνται τα όνειρα του κόσμου
και στα φυλλώματά του παίζουν
αρχέγονη μουσική
αγγέλοι των Συμπάντων˙
καθώς αντικρίζουν το καθαρό
γαλάζιο του Ουρανού
και τις αιώνιες ώρες που
ακουμπούν στα άκρα της οικουμένης.
Αγέρωχο βροντοφωνάζει με το
ελπιδοφόρο θρόισμά του
πως ένα αρτόδενδρο αρκεί,
να ομορφύνει τον Κήπο της
Αγάπης!!!
13 Μαΐου 2012
Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη
(Το ποίημα ανήκει στη ποιητική συλλογή:
«ΟΜΦΑΛΙΟΙ ΛΩΡΟΙ ΚΑΙ
ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ», η οποία απέσπασε Γ΄Βραβείο κατά τον
13ον Ετήσιο Ποιητικό Διαγωνισμό του περιοδικού Λόγου και Τέχνης «ΚΕΛΑΙΝΩ» του Λογοτεχνικού Ομίλου «’Ξάστερον» για το έτος 2013 με θέμα: «Όσο
υπάρχουν άνθρωποι»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου