Αδιαλείπτως ζωγραφίζω όνειρα στις λευκές
σελίδες του μυαλού
Διωματάρικα πουλιά φτερουγίζουν
Περνούν
και φεύγουν
Χαιρετώντας
Τον φωτεινό ορίζοντα των οραματισμών
μου.
Αδημονώ τον επαναπατρισμό τους
Ίχνη επιστροφής στις μισογκρεμισμένες φωλιές
Μιας ελπιδοφόρας Ανοίξεως.
Σκυθρωπά ανθρωπάκια εναποθέτουν
Ένα
κερί αναμμένο
Στην
ταφόπλακα της Ελπίδας
Ένα λευκό κρίνο τις Κυριακές
Ψάλλοντας το «Δόξα εν υψίστης…»
Πριν γεννηθεί η επόμενη μέρα του Αγώνα.
Κι εγώ μαγικά ζωγραφίζω…
Γράφοντας τη ζωή με ανεξίτηλα κραγιόνια
Στα ελπιδοφόρα φιλιά που γεμίζουν τα χείλη
των παιδιών.
Στα πεινασμένα στόματα
Στα
στήθη των μανάδων που
σπαράζουν καθώς αποχαιρετούν
τα όνειρα των παιδιών τους.
Στα ιδρωμένα μέτωπα από την αγωνία
Στα κουρασμένα κορμιά καθώς μάχονται
για επιβίωση
Προσδοκώντας την Άνοιξη στα μέσα του
Χειμώνα.
Σαββάτο, 27 Οκτωβρίου 2012
Μαρία Κολοβού- Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου