«ΜΗ ΤΟ ΞΕΝΑΚΙ ΜΟΥ ΠΕΙΡΑΞΤΕ!» της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη

«ΜΗ ΤΟ ΞΕΝΑΚΙ ΜΟΥ ΠΕΙΡΑΞΤΕ!»

Σκόρπησε ο νους και στους σφοδρούς ανέμους ταξιδεύω

για να ακούς γοργούς παλμούς της έγνοιας μου παλεύω!

Σκόρπησε ο νους κι εγώ πυρσούς κρατώ και αλαργεύω

διώχνω καπνούς απ’ τους καιρούς τα ίχνη σου μαζεύω!

Αχ, ψυχούλα μου μικρή! 

Είσαι παιδί! Είσαι πουλί!

Είσαι βρυσούλα και πηγή!

Αχ, ψυχούλα μου μικρή! 

Είσαι πουλί! Είσαι παιδί!

Λευκό πουλί! Γέλιο γλυκό!

Χάδι σε κύμα κι ουρανό!

Σε ταξιδέψαν δυο φτερά 

και διαβατάρικα πουλιά.

Πήρες ελπίδες για προικιά, 

χίλιες βαλίτσες με φιλιά!

Πήγες μακριά! Πήγες μακριά!

Όνειρα μάζεψες στ’ αλώνι,

κέντησες δρόμους με βελόνι

για μια ζωή στη Βαρκελώνη.

Πυξίδα κάνω το κορμί 

να βρεις σωστά τη διαδρομή

με τη δροσούλα, την αυγή 

να ‘βρεις αγάπη, προκοπή!

Και να απλώνω τα φτερά 

για να κοιμάσαι στα απαλά.

Ρόδα σου στέλνω απ’ την αυλή μας 

και τη γλυκύτατη ευχή μας!

Αχ, ψυχούλα μου μικρή!

Πίσω σου ρίξε μια ματιά.

Μάτια θα δεις να σε κοιτάζουν 

τις ώρες που λείπεις να σπαράζουν!

Μη το ξενάκι μου πειράξτε! 

Στα μάτια μόνο να κοιτάξτε,

πόσο τον κόσμο αγαπά!!!

Μη το πουλάκι μου πειράξτε! 

Τις φτερουγίτσες του κοιτάξτε,

με πόση ελπίδα τις χτυπά!!!

Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη