Εσύ λοιπόν κατάρα
την πατρίδα μου,
χρόνια τώρα ταλανίζεις
σπέρνοντας οδυρμό και πόνο.
Από αίμα φτιαγμένη και ομίχλη,
παιδί του κακού είσαι,
όλου του κόσμου οι πληγές ,
κατ’ εικόνα και ομοίωση τους.
Πως να πω καλημέρα τώρα
σε μια απέραντη θλίψη;
Πως να χαρίσω μια ελπίδα
σ’ ένα πρόσωπο αγέλαστο.
To ξύπνιο σου
βούρκος και πτύσμα είναι,
περιφρόνηση και ταπείνωση.
Το κορμί σου
φοβισμένο, αυτοκαταστροφικό,
απ’ τα ραπίσματα των καιρών.
Στα μάτια
η ντροπή του εξευτελισμού
σε αποξενώνει .
Μες την οδύνη της σιγής
πάλλεσαι νύχτα μέρα.
Ω! Κατάρα, πότε αυτός ο λαός
με σάβανο θανάτου θα σε τυλίξει;
Σε ποιό τάφο αιώνιο θα σε θάψει;
Κι’ εσένα Ευχή της Λύτρωσης
ποιά του λαού αντίσταση
μες την ίδια του τη καρδιά θα σε σπείρει;
Όταν ακόμη και το κάθε απλό σου όνειρο
βυθίζεται
στο παραλήρημα της απόγνωσης,
ποιός θυμός
Εργάτη, Γραφιά, Ποιητή,
θα γιομίσει τα πανέρια των παιδιών
με τα χρώματα
μιας άλλης άνοιξης
και με φως
δικαιοσύνης ήλιου, νοητή,
για να στηθεί ξανά το όραμα,
ένα εξαίσιο μέλλον να το σημαδεύει;
Γεράσιμος Μ. Λυμπεράτος.
ΣΥΔΝΕΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου