Τις απορίες μες τα σπλάχνα μου δεν
έκρυψα
Ψάχνω με τρόπους να εφεύρω την ουσία
Στήνω αυτί στους δρόμους κι
αφουγκράζομαι
Για ποιον ορίζοντα
βαδίζει η κοινωνία.
Χαϊδεύω οράματα στην πιο βαθιά
ρυτίδα τους
Αυτή που ανοίγει δρόμους για τα
άστρα
Και ξεπηδούνε σύμβολα από πολέμων
σάλπιγγες
Και τα συλλέγω ευλαβικά σε άδεια
κάστρα.
Κάθε πρωί μόλις ξυπνώ ικέτης γίνομαι
Σ’ ένα ναό που μόνο εγώ αναγνωρίζω
Και προσπαθώ να συγκρατήσω αυτό που
ορκίζομαι
Και την κατήφεια που με δέρνει
πάντα πνίγω.
Περνάω σκάλες παλαιών
συμβολισμών
Κι όλους τους άγριους ανέμους
ξεγελάω
Νιώθω πως καίει πλάι μου
θυμίαμα ευχών
Κι αδόκιμος ανιχνευτής για την
Ανατολή τραβάω.
Να πάρω φως από του Ήλιου
το σεργιάνημα
Να πιούν δροσιά τα κουρασμένα
βλέφαρα στην κρήνη
Κι απ’ του Αυγερινού το
πλάνο άγγισμα
Άστρα να κλέψω για
την ποθητή Ειρήνη.
Τετάρτη, 17 Οκτωβρίου 2012
Υ.Γ: Το ποίημα ανήκει στη Βραβευμένη
ποιητική συλλογή:«Ομφάλιοι λώροι και συρματοπλέγματα».
Έχει δημοσιευθεί στο
56ον τεύχος του Τριμηνιαίου περιοδικού "ΚΕΛΑΙΝΩ", σελ:20.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου