Κυριακή 29 Μαΐου 2016

«ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ» - Ποίηση της Ζαχαρούλας Γαϊτανάκη


ZACHAROULA GAITANAKI IN HELIOUPOLIS.




«ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ» Ποίηση της Ζαχαρούλας Γαϊτανάκη

Κείνες τις ώρες τις μικρές, 
που φυλακίζονται οι στιγμές 
στης Μνήμης τα συρτάρια, 
κράτα μια ανάμνηση θολή, 
κάν’ τη του πόνου σου βολή 
και ρίξε τη στα ζάρια.
Κι αν ’ρθουν εξάρες στη σειρά, 
δώσε στη Λήθη τη χαρά 
ξανά να σεργιανίσει. 
Ό,τι σε πλήγωσε πολύ,
ας γίνει δάκρυ και φιλί 
να σε ανακουφίσει.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: Η Ζαχαρούλας Γαϊτανάκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου 1966.  Φοίτησε στη Νοσηλευτική Σχολή του ΤΕΙ Αθήνας και αποφοίτησε από Σχολή Ιδιαιτέρων Γραμματέων.  Εργάστηκε επί δυόμισι χρόνια πάνω στην επεξεργασία και την δακτυλογράφηση του Ιστορικού Αρχείου του Εμμ. Ι. Τσουδερού (1941-44), το οποίο εκδόθηκε σε έξι τόμους. Από το 2008 ζει με την οικογένειά της στη ΖΩΝΗ Αρκαδίας και είναι αγρότισσα. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την Ποίηση, το Διήγημα, το Δοκίμιο, την παρουσίαση Βιβλίων (στήλη «ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ…» στην μηνιαία εφημερίδα «ΓΟΡΤΥΝΙΑ») και έχει γράψει το μυθιστόρημα «ΛΙΑΚΑΔΑ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ».  Δουλειά της δημοσιεύεται σε  εφημερίδες, περιοδικά, Ανθολογίες κι έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά,  Ινδικά,  Ισπανικά, Πορτογαλικά, Αλβανικά, Ρωσικά, Ουγγρικά και Κινέζικα. Έχει αποδώσει από τα αγγλικά στα ελληνικά ποιητές από την Αλβανία, την Ταϊβάν, την Κίνα, τις Η.Π.Α., την Κορέα, την Ιαπωνία, το Ισραήλ, την Ιταλία, τη Βραζιλία, την Μάλτα, την  Μογγολία κ. ά.,  καθώς και στίχους Ελλήνων ποιητών στ’ αγγλικά. Για την δουλειά της αυτή βραβεύτηκε ως μία από τους “The International Best Translators 2005” από το “The International Poetry Translation and Research Centre”  το 2006 , από το ίδιο Κέντρο ως “Best Poet of the Year 2012”  και από τον Λογοτεχνικό όμιλο «Ξάστερον» ως η «Καλύτερη ελληνίδα μεταφράστρια του 2007» (22 Μαρτίου 2008). Τον Ιούνιο του 2013, βραβεύτηκε από το «International Writers and Artists Association – IWA» των ΗΠΑ, ως η Καλύτερη Μεταφράστρια του 2013. Έχει λάβει το Δίπλωμα «HANGCHON CULTURE» από την Κορέα, βραβεία ποίησης, δοκιμίου και διηγήματος από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, τη ΔΕΕΛ, το Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου, Αριστείο Ποίησης από το «Cultural Agency of Johannesburg» και άλλα.
Είναι ισόβιο μέλος: του “World Congress of Poets” / “World Academy of Arts and Culture”  (& επίτιμη Διδάκτωρ Λογοτεχνίας με Δίπλωμα που της απονεμήθηκε το 2007 στην πόλη Τσενάι της Ινδίας) και της IWA (International Writers and Artists Association). Επίσης μέλος της «World Poets Society», της Ισπανικής «Asociacion Mundial de Escritores» – Α.Μ.Ε. (Νο. 3299) και των «Poetas del Mundo». Το 2001 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή «ΑΝΟΜΟΙΑ ΤΟΠΙΑ» από τις εκδόσεις «Περιπλανητής», το 2003 το Δοκίμιο «ΠΟΤΗΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ – ένας πολυγραφότατος Δημιουργός» από τις εκδόσεις «Μαυρίδης», το  2006 από τις εκδόσεις «Πλάτανος» το «ΣΤΑΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ – Αποτυπώνοντας τη ζωή – Ιχνηλασία στον ποιητικό του χώρο», το 2010 το βιβλίο «ΖΩΝΗ (1810 – 2010) 200 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ», έκδοση του Μορφωτικού Εξωραϊστικού Συλλόγου Ζώνης και το 2012 το «POTIS KATRAKIS – ROUTE TO CREATION» (στ’ αγγλικά). Κυκλοφόρησαν σε βιβλία οι συνεντεύξεις που πήρε από τον Γιώργο Ι. Μποτή ( «Μια καταιγίδα δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ», εκδόσεις «Πλάτανος», Αθήνα 2010), τον Σπύρο Κ. Καραμούντζο («Οι γνώσεις δίνουν φτερά στην έμπνευση», Άργος 2011) και σε ειδική έκδοση του περιοδικού «Ύφος», η συνέντευξη – ποταμός με τον καπετάν Νίκο Κωστάρα. Έχουν επίσης εκδοθεί μεταφράσεις της (από τα Αγγλικά στα ελληνικά) των: Hsu Chi Cheng (Ταϊβάν): «Ο τόπος μου στις δυο πλευρές του πορθμού της Ταϊβάν», Lisa Choi (Κίνα) «Αναμέτρηση», Mirela Dudi (Αλβανία): «Καθαρίζοντας τον ουρανό μου», Βίλμα Φράνσις Ράμπ: «ΑΝΑΤΟΜΙΑ», εκδόσεις «Πλάτανος» Αθήνα 2006, Baek Han-Yi (Κορέα): ποιήματά του σε έναν τόμο αφιερωμένο στο έργο του, Prof. Moshe Liba (Ισραήλ): «Ουδείς προφήτης στον τόπο του» (2010). Από τα ελληνικά στ’ αγγλικά: Στάθη Γρίβα: «Πολίτης του κόσμου», εκδόσεις «Πλάτανος», 2007 και «Αλλιώτικοι Δρόμοι», Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2008.  Ρέας Ζόγκαρη – Καπορδέλη: «Σκιαγραφήσεις», ιδιωτική έκδοση 2003, «Στην άκρη του φτερού οι στοχασμοί», ιδιωτική έκδοση 2004 και «Το όνειρο του μέλλοντος» από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση 2007. Ζαννέτας Καλύβα – Παπαϊωάννου: «Νότες μιας ζωής», εκδόσεις «Ύφος», 2002 και «Με της καρδιάς μου τα φτερά», εκδόσεις «Πλάτανος» 2007, Ελένης Ι. Γρίβα: «Εικόνες ζωής» (Ιδιωτική έκδοση, Λαμία. 2010), Πότης Κατράκης «The unforeseen» (2009) και «Eyes of soul» (2010), Σπύρου Κ. Καραμούντζου «Poet’s Garden – Ο κήπος του ποιητή» (2013). Το περιοδικό «ΜΟΡΙΑΣ» (Γενάρης – Μάρτης 2007) αφιέρωσε το 81ο τεύχος του στο έργο της, ενώ έχει καταγραφεί στους  10ο τόμο και 25ο τόμο της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση.

https://zaharoulagaitanaki.wordpress.com



Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

«Ο ΑΣΩΤΟΣ....» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Αποτέλεσμα εικόνας για χαρτοπέχτης

«ΟΑΣΩΤΟΣ....» της   Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Του Πακτωλού το ρεύμα σε παρέσυρε
Σε ύφαλους που ‘κοβαν σαν μαχαίρια
Μα ‘χες δυο φίνα χέρια για σωσίβιο
Που δεν κατάφεραν να σώσουνε κανέναν.

Και ναυαγό στα Σόδομα σε ξέβρασε
Γυμνό και μόνο, το όνομά σου να γυρεύεις
Σάπιο σκαρί για χρόνια θαλασσόδερνες
Δίχως τιμόνι κι άγκυρα να φέρνεις.

Κι  ‘δες τα Γόμορρα στα μάτια σου να φλέγονται
Σκιές  του νου  τη σκέψη να θολώνουν
Κι όσες ευχές για χρόνια σε συντρόφευαν
Γίναν  σπαθιά  το σώμα να πληγώνουν.

Άσωτος γιός ανάμεσα  σε  άσωτους
Δεν βρίσκεις χώρα  θαύμα ν’ ανταμώσεις
Κλαίει η ζωή απόμαχη στα πόδια σου
Το βιός που έχασες ξανά να μεγαλώσεις.

 Κυριακή, 23 Δεκεμβρίου 2012

(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ).


         

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Μια σύνθεση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Σύνθεση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Κάρβουνο σε χαρτί

Η συμμετοχή της Καπαρδέλη Ευτυχίας με το ποίημα "Η αρπαγή" στη δράση 100Χιλιάδες ποιητές για την Αλλαγή "Η επανένωση των μαρμάρων του Παρθενώνα και η αναγνώριση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των Ελλήνων.

 "Η ΑΡΠΑΓΗ" της Καπαρδέλης Ευτυχίας)

Ελγίνεια μάρμαρα
Αγάλματα, ζωφόροι, μετώπες, αετώματα
της Απτέρου Νίκης   ανάγλυφα
Τα αριστουργήματα της Ελληνικής  Αρχαιότητας
Κομμάτια ενός μοναδικού μνημείου
Παράνομα και βίαια
από τον τόπο που σμιλεύτηκαν, την γενέθλια γη
Αποσπάστηκαν,  κατασπαράχθηκαν
Και εξόριστα είναι,
Ψυχρά , ακρωτηριασμένα  και νεκρά 

***
Στο Αθάνατο Ελληνικό φως
Στις αρετές του πνεύματος ταγός
το Όνειρο του Περικλή 
στα χέρια του Φειδία
του Ικτίνου του Καλλικράτη του Μνησικλή
μιας αριστοτεχνικής  αρχιτεκτονικής  και γλυπτικής
κάτω από τον Αττικό Ουρανό
στον Ηλιόλουστο  ζηλευτό μας τόπο
Ο Παρθενώνας,
το έμβλημα του ένδοξου παρελθόντος 
λαβωμένος και απογυμνωμένος μένει

***
Όχι στην λήθη …οι αξίες και τα ιδεώδη δεν πουλιούνται
Και δεν αγοράζονται
Η επιστροφή των μαρμάρων
στην μητέρα της γνώσης
στην Ελλάνια Ελλάδα
στην   δάδα του Πολιτισμού  που καίει χρόνια
Είναι η Ιστορία μας, τα δίκαια της Πατρίδας μας  
οι ύψιστες αρετές της Δημοκρατίας
Της ισότητας της δημιουργίας,  είναι η κληρονομιά μας 
Είναι ο  φόρος τιμής  της ευγένειας, του κάλλους
Της φιλοξενίας, της σοφίας  είναι η λεηλατημένη  Ελληνική ψυχή μας 

 ______________________________________________________________________
Η συμμετοχή της Καπαρδέλη Ευτυχίας με το ποίημα "Η αρπαγή" στη δράση  
Τα ποιήματα δημοσιεύτηκαν στο ιστολόγιοhttp://hellenicpoetsbook.blogspot.gr/ όπως ακριβώς τα έστειλαν οι συμμετέχοντες και αλφαβητικά, σύμφωνα με το ονοματεπώνυμό τους.


Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Εκδηλώσεις από το Σύλλογο Αρκάδων Πάτρας «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ», το Γορτυνιακό Σύνδεσμο «Ο Άγιος Γρηγόριος ο Ε΄» και της Ιερής Μητρόπολης Πατρών.



1. Ο Γορτυνιακός Σύνδεσμος Πατρών " ο Άγιος Γρηγόριος ο Ε΄" συμμετείχε και εφέτος, με κατάθεση στεφάνου, στις εκδηλώσεις μνήμης για τους κρεμασθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς στα Ψηλά Αλώνια. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το Δήμο Πατρέων την Παρασκευή 13-5-16. Ως γνωστό στούς κρεμασθέντες ήσαν και δύο Γορτυνόπουλα ( Βάρκας και Μανιάτης),  προσωρινά διαμένοντεςστη Πάτρα.

2. Ο Σύνδεσμος απεφάσισε να συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης για τον "Παπαφλέσσα ", που διοργανώνει ο Σύλλογος Μεσσηνίων Πάτρας την Κυριακή 15-5-16, με αντιπροσωπεία μελών του και κατάθεση στεφάνου.

3. Την Κυριακή 15-5-16 ο Σύλλογος Αρκάδων Πάτρας " ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης " τιμά τους νεομάρτυρες Αγίους Παύλο και Δημήτριο, προστάτες της Τρίπολης και του Συλλόγου, με Αρχιερατική Θεία Λειτουργία μετ αρτοκλασίας, εις τον Ιερό Ναό Αγ. Διονυσίου, ( όπου υπάρχει αρχαία και η ΜΟΝΗ εν Πάτραις εικόνα των Αγίων ), χοροστατούντος του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Κερνίτσης κ.κ. Χρύσανθου.

4. Την Τετάρτη 18-5-16 ο Γορτυνιακός Σύνδεσμος και ο Σύλλογος Αρκάδων  υποδέχονται στη αίθρια αίθουσα του πολυχώρου - βιβλιοπωλείου " ΠΟΛΥΕΔΡΟ " ( Κανακάρη147 - τηλ.277342 ) και ώρα 8.30 μ.μ. τον Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών κ. Θανάση Βαλτινό, Αρκάδα, Γορτυνιακής καταγωγής. Η παρουσία του οφείλεται στα πλαίσια  του θεματικού κύκλου εκδηλώσεων " Η μικρή φόρμα στον πεζό λόγο ". Θα παρουσιαστεί οσυγγραφέας και το βιβλίο του " Επείγουσα ανάγκη ελέου" Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Πρόεδρος του Γορτυνιακού Συνδέσμου κ. Παναγιώτης Παπαγιαβής .

5. Την Τετάρτη 18-5-16 και ώρα 7.30 μ.μ. στην αίθουσα διαλέξεων του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών ( Φιλιποίμενος 24 και Ρήγα Φεραίου - 3ος όροφος, ) ο Αρκαδικός Σύλλογος Πατρών σε συνργασία με την Ιερά Μητρόπολη Πατρών διοργανώνει εκδήλωση με θέμα " ΤΣΑΚΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ ".Κεντρική ομιλίτρια η καθηγήτρια Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Αγγελική Ράπτη. Θα ακουστούν και τα " Τσακώνικα ".


                                                          ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

           Ο Σύλλογος Αρκάδων Πάτρας «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ» υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών διοργανώνει εκδήλωση την Τετάρτη 18 Μαΐου 2016 και ώρα 07.30 μ.μ. στην αίθουσα διαλέξεων του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών (Φιλοποίμενος 24- Γ΄όροφος) με θέμα
                «Η ΤΣΑΚΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ»
και κεντρική ομιλήτρια την κα Αγγελική Ράλλη, καθηγήτρια Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, διευθύντρια Εργαστηρίου νεοελληνικών διαλέκτων.
           Παρακαλούμε να τιμήσετε την εκδήλωση  με την παρουσία σας.

       Το Διοικητικό Συμβούλιο

Σάββατο 7 Μαΐου 2016

«Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Η ΜΕΛΙΣΣΑ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

«ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΘΥΛΑΣΜΟΣ» 
Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη

«Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Η ΜΕΛΙΣΣΑ»
(Ένα ποίημα αφιερωμένο στις χήρες μάνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους έχοντας επωμιστεί το φορτίο να φέρουν μόνες εις πέρας τα μητρικά και πατρικά καθήκοντα.)

Η μάνα μου η μέλισσα, μελένιες πίτες κάνει 
με τα μελένια χέρια της με έχει ξετρελάνει∙
μαζεύει ανθούς απ’ τους αγρούς, γεμίζει το πανέρι
με γύρη πλάθει όνειρα  σ’ εργατική κυψέλη.

Η μάνα μου η μέλισσα, ποτέ της δεν κοιμάται
φτερά απλώνει μες στο φως, τους δράκους της θυμάται∙
φοβάται κι αντιστέκεται με όπλο το κεντρί της
βάζει το στήθος της μπροστά και σώζει το παιδί της!

Εγώ ‘μαι το μελισσάκι της  κι αυτή, η μελισσούλα!
Πολλοί την λένε, Παναγιά, μα εγώ τη λέω, μανούλα!
Κηφήνες δεν πεθύμησε να βάλει στην κυψέλη
έχει το μελισσάκι της, κορώνα και αστέρι.

Πλάθω κερί Ανάστασης με τα ζεστά μου χέρια
και το ανάβω την Λαμπρή να φέγγει ως τ’ αστέρια∙
να δει ο Μελισσούλης μου πως είναι η Μελισσούλα
που άγρυπνη κάνει προσευχή σε άδεια καμαρούλα:

«Δώσε Θεέ μου δύναμη, δώσε και το κουράγιο
ώσπου το μελισσάκι μου να φτάσει στο μουράγιο∙
εκεί που απλώνουν τα πανιά κι  όνειρα αρμενίζουν
τα καλοτάξιδα σκαριά τον κόσμο σαν γυρίζουν!

Πάρε από μένα τα φτερά, δώστα  στο μελισσάκι
να βρει βρυσούλα ξάστερη με καθαρό νεράκι∙
να πιεί, να πύνει τα φτερά, να λούσει το κορμί του
του Μελισσούλη η ευχή να λάμψη στην ψυχή του!»

19 Νοέμβρη 2013

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

«ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΥΣΗΧΙΕΣ» - Δοκιμιακός λόγος της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη




Ένα έργο τέχνης από την  έκτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Τατιάνας Ζώη, με τίτλο «Σύλληψη – Γέννηση – Αποχωρισμοί»

ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΥΣΗΧΙΕΣ

 Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που μου χάρισαν τη ζωή και μπόρεσα ν’ αντικρίσω τον ήλιο, να γευτώ ό,τι γεύτηκα, να γνωρίσω ό,τι γνώρισα, να δω ό,τι είδα και έζησα ό,τι μπόρεσα να ζήσω. Τους ευχαριστώ γιατί μέσα απ’ τη ζωή μπόρεσα να γίνω μάνα και να προσφέρω ζωή μέσα απ’ τη ζωή μου.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το δώρο της ζωής που μας χαρίστηκε και για να δώσουμε την αξία που της πρέπει, θα είναι ορθό να την κρατήσουμε ολάκερη στα χέρια μας, να την γευτούμε και να την ορθώσουμε ψηλά, στην θέση εκείνη που βάζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε.
Πρέπει πρώτα να μάθουμε τι είναι η ΖΩΗ και να την ορίσουμε έτσι όπως εμείς την ξέρουμε. Με τα κοσμητικά επίθετα που της ταιριάζουν.
ΖΩΗ είναι ο σπόρος που βλασταίνει, το δέντρο που ανθίζει, ο ανθός που καρπίζει, το νερό που κελαρύζει, η καταιγίδα που σε μπατσίζει, ο αγέρας που σε δροσίζει, ο τυφώνας που σε παρασύρει. Η ανατολή του ήλιου, το καταμεσήμερο, το δειλινό. Όλα τα στοιχεία και τα στοιχειά που την πλαισιώνουν, την ζεσταίνουν ή την καταδιώκουν.
Μέσα από όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει, εμείς πρέπει να την αγαπούμε, γιατί είναι δώρο που μας δώρισαν αυτοί που μας αγάπησαν. Μέσα απ’ το πολύπλευρο πρόσωπό της πρέπει να αναγνωρίσουμε την ομορφιά της, τα φωτεινά της εκείνα σημάδια που θα μας καλέσουν να αναζητήσουμε το μεγαλείο της και την λαμπρότητά της.
Φορές φορές φαντάζει αγριεμένη μπροστά μας κι έτοιμη να μας εκμηδενίσει. Να καταστρέψει ό,τι εμείς με κόπο χτίσαμε και φέρεται σκληρά σαν να μη μας γνώρισε ποτέ της. Μα τι λέω; Εμείς είμαστε αυτοί που θα επιδιώξουμε να την γνωρίσουμε!
Είναι η γόησσα με τα πολλά πρόσωπα. Αυτή που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στην θύελλα και στη γαλήνη, στην απελπισία και στο όνειρο. Μέσα απ’ όλα αυτά τα πρόσωπα, ο καθένας μας μπορεί να αναζητήσει αυτό που του ταιριάζει. Ο συνεχής αγώνας είναι αυτός που θα τον κάνει να κερδίσει τη ζωή και ό,τι άλλο του είναι μακρινό όνειρο.
Γεμάτη εμπόδια, έτοιμη για καινούριες μάχες πρόσωπο με πρόσωπο.
Ένας συνεχής αγώνας που ποτέ δεν πρέπει να λείπει. Όταν σταματήσει αυτή η μάχη, ορθώνεται μπροστά μας η άβυσσος, που μέσα της θα χαθούμε· το κενό εκείνο, που χωρίς κανένα τείχος μπροστά του, μας βυθίζει στα τάρταρα.
Όταν παύει ο αγώνας, παύει και η ζωή και επέρχεται ο θάνατος.
Απ’ την στιγμή που γεννιόμαστε, αρχίζει ο αγώνας για να κερδίσουμε τη ζωή, επειδή, από εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σταματήσαμε να είμαστε λουφαγμένοι στην ζεστή μητρική μας γαλήνη. Είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε, πόσο αγωνιστικοί και υπομονετικοί πρέπει να γίνουμε για να την κερδίσουμε.
Η ΖΩΗ είναι σαν το ξημέρωμα μιας καινούριας ημέρας. Η χαραυγή ταυτίζεται με την γέννηση και το δειλινό με τον τερματισμό της. Μα, πόσα όμορφα πράγματα μπορείς να ζήσεις μέσα σε αυτόν τον κύκλο του ήλιου! Μα και πόσες εναλλαγές μπορούν να προκύψουν στο μεγαλείο της φύσης;
Υπάρχουν όμορφες ανατολές, αλλά ακόμα ομορφότερα δειλινά. Ξέρουμε πως αφού υπάρχει η αυγή, θα υπάρξει και η δύση.
Έτσι είναι άνθρωπέ μου! Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για εκείνη τη στιγμή. Να μην μας βρίσκει ο ύπνος με άστρωτο κρεβάτι. Η ζωή μπορεί να είναι όμορφη ως το τέλος αρκεί να το θελήσουμε. Και σαν φτάσει το Δείλι μας να φωτίζουμε με ό,τι αποκομίσαμε απ’ τη ζωή.
Στην ζωή πρέπει να βάζουμε στόχους, τους οποίους υπεύθυνα να αναλαμβάνουμε να τους πραγματοποιούμε. Γιατί μέσα από το έργο μας κρινόμαστε και συνεχίζουμε να ζούμε. Αυτό που μετράει σ’ αυτούς που μένουν πίσω, είναι αυτό που τους αφήσαμε ως κληρονομιά. Και δεν εννοώ διαμάντια και χρυσαφικά! Αν και αυτά δεν παύει να τα έχουμε βάλει ψηλά.
ΖΩΗ είναι δημιουργία, είναι οικοδόμηση. Πέτρα την πέτρα, σκέψη τη σκέψη, δουλειά τη δουλειά. Όλα δημιουργούνται με πολύ κόπο και μέσα από πολύμοχθο έργο αφήνεις αυτό που μπορεί να σε κάνει να συνεχίζεις να ζεις.
ΖΩΗ σημαίνει συνεχής προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και μέσω εμάς και τον συνάνθρωπό μας. Είναι η προσπάθεια που κάνουμε να αλλάξουμε ό,τι ζωώδες έχουμε και να γίνουμε καλύτεροι και μαζί με μας και ο υπόλοιπος κόσμος. Γιατί έτσι μόνο μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος, αλλάζοντας ο καθένας τον εαυτό του ως μονάδα και προσπαθώντας να γαληνέψουμε μέσω των πεπραγμένων μας, με πράξεις ήθους που έχουν ως σκοπό να κάνουν την ζωή των συνανθρώπων μας ανθρώπινη και λιγότερο σκληρή.
Γιατί όταν υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχει και ο άνθρωπος που τον διαχωρίζει από την έννοια του ζώου.
Οι στόχοι μας πρέπει να έχουν ως σκοπό την ανύψωση της ανθρώπινης ζωής και όχι την ανύψωση του ατομικού εγώ. Το λέω αυτό, γιατί πολλοί είναι εκείνοι που θα προσπαθήσουν να πλησιάσουν κοινωνικά καταξιωμένους ανθρώπους, με μόνο σκοπό την προσωπική τους προβολή και ωφέλεια. Ή θα παρουσιάσουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο εμπρός στον πόνο του πονεμένου, χωρίς να αισθάνονται το παραμικρό.
Η ΖΩΗ είναι σαν το καράβι σε θαλασσοταραχή. Πρέπει να έχει καλό καπετάνιο και να είναι δυνατό σκαρί να αντέξει τον ανεμοδαρμό. Διαφορετικά θα βουλιάξει.
 Η ΖΩΗ είναι σαν το δέντρο, που με βαθιές ρίζες στέκεται ολόρθο στην ανεμοθύελλα. Έτσι κι ο άνθρωπος, μέσα στη ζωή του πρέπει να έχει βαθιές ρίζες σε ατόφια ιδανικά, που θα τον κρατούν ενεργό και χρήσιμο.
Γιατί η ζωή είναι μια και μοναδική για τον καθένα μας, που συνεχίζει όμως να υπάρχει, όσο υπάρχει έργο που την κρατεί ζωντανή.
Στην ζωή είναι όλα μεταβλητά. Αυτό που είσαι σήμερα, ίσως να μην είσαι αύριο και αυτό που είχες χθες, ίσως να μην το έχεις σήμερα. Πάντα πρέπει να έχουμε τις επιφυλάξεις μας και να είμαστε ταπεινοί. Να μην κομπάζουμε. Να επαγρυπνούμε για το αύριο, χωρίς να χάνουμε την ομορφιά και τη γοητεία της στιγμής. Επειδή αύριο δεν ξέρουμε αν υπάρχουμε.
Δεν πρέπει να αφηνόμαστε σε αλλότριες σκέψεις. Σε σκέψεις που μας δηλητηριάζουν, που μας θανατώνουν. Γιατί μέσα από την σκέψη μας ξεκινούν όλα. Και τα καλά και τα κακά. Τότε ο άνθρωπος γίνεται δυστυχισμένος μέσα από δύστυχες και πονηρές σκέψεις.
Πρέπει να πολεμούμε οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει δυστυχισμένους και όχι να κλαίμε με δανεικά δάκρυα. Γιατί μέσα από την δυστυχία σου κάνεις και άλλους δυστυχισμένους. Πρέπει να ορθώνουμε τείχος στην δυστυχία και να την ξεπηδούμε, αναζητώντας αυτό που θα μας δώσει δύναμη και κουράγιο. Ορθώνομαι, δεν σημαίνει γονατίζω μπροστά σε αυτά που με φοβίζουν, αλλά γίνομαι δυνατότερος από αυτά και τα πολεμώ.
Ο φόβος δεν είναι για τους δυνατούς και γι’ αυτούς που αγαπούν τη ζωή!
Ο φόβος σε αποδυναμώνει, σε κάνει ευάλωτο.
Πρέπει να αντιμετωπίζουμε με γαλήνη και ορθό πνεύμα οτιδήποτε αρνητικό. Πρέπει να σκεφτόμαστε πως, αφού ζούμε, όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε.
ΖΩ σημαίνει να πιστεύω στη ΖΩΗ και στο ΑΥΡΙΟ!
Να αναγνωρίζω την αξία της, γιατί χωρίς ζωή γυρίζουμε στην πριν τη ζωή μας ανυπαρξία.
Η λογική μας είναι τα πάντα!
Μέσα από θετικές σκέψεις, ανθίζει η ζωή και μέσα απ’ τη ζωή βγαίνει ο σπόρος της επόμενης σποράς. Οι όμορφες σκέψεις είναι πηγή ζωντάνιας που σου ομορφαίνουν την ψυχή.
Κι άλλες φορές, αν σαν ανεμοστρόβιλος γυρίζουν λέξεις και εικόνες που μας θολώνουν το μυαλό, καλό είναι να κάνουμε τα πάντα να τις καταδιώξουμε, ή να πάψουμε να σκεφτόμαστε, για να βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο μια ώρα αρχύτερα. Δεν πρέπει οι σκέψεις να μας δηλητηριάζουν την ζωή.
ΖΩ σημαίνει να ξανοίγομαι και να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί με μάσκα η ζωή, είναι απρόσωπη. Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Γιατί όσο αγαπάμε εμείς την δική μας ζωή, δεν μας αγαπάει κανείς. Μόνο αυτοί που μας ‘δωσαν τη ΖΩΗ.
Έχουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας, αρκεί να αγαπάμε τη ζωή. Έχουμε τόση δύναμη, που αν την ορθώσουμε θα εκπλαγούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.
ΖΩΗ σημαίνει να εκπλήσσουμε τον εαυτό μας με τις ικανότητές του!
Η δύναμη του πνεύματος, της θέλησης και της θετικής σκέψης, είναι αυτή που μπορεί να υπερδιπλασιάσει τις δυνάμεις του σώματος. Και τα τρία αυτά είναι αθέατες θεές που σε ανυψώνουν.
Όλες μας οι πράξεις πρέπει να ακολουθούν τα θέλω μας, γιατί αν πάμε αντίθετα από τις επιθυμίες μας τότε οι σκέψεις μας γίνονται βέλη φαρμακερά που μας δηλητηριάζουν. Το μεγαλύτερο προτέρημα στον άνθρωπο είναι το να μπορεί να πειθαρχεί τα «θέλω» του, να κουμαντάρει τις σκέψεις του και να χρησιμοποιεί την κάθε μια εκεί που πρέπει, ώστε οι πράξεις του να γίνονται πράξεις, άξιες μνήμης.
Γιατί, άπραγες σκέψεις, είναι λόγια ρευστά!
Όμως, ένας ορθός λόγος, μια ορθή σκέψη, μπορούν να προκαλέσουν μια ορθή πράξη. Γι’ αυτό, πρέπει να προσέχουμε πώς να χρησιμοποιούμε τα λόγια μας.
Τα λόγια μπορεί να γίνουν βάλσαμο που γιατρεύει, ή φωτιά που καίει. Και η ζωή μας εξαρτάται από όμορφα λόγια, όμορφες σκέψεις, όμορφες πράξεις για να γίνει ομορφότερη. Όταν κάνεις όλα αυτά που η ψυχή σου προστάζει, η ζωή σου είναι γεμάτη και μεταπηδάς με γαλήνη από την ΖΩΗ στον ΘΑΝΑΤΟ.
Μέσα απ’ την δοκιμασία, μας επιτρέπεται να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τις δυνάμεις μας που κοιμούνται.
Αυτοί που έχουν ηθικές αξίες μέσα τους στέκουν ορθοί. Αυτοί που κυνηγούν μόνο τα πλούτη, χάνονται, γιατί χάνοντας τα πλούτη τους δεν τους απομένει τίποτα.
Στην ζωή μας ανά πάσα στιγμή, μπορεί να φτάσει μια δοκιμασία και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, αντιμετωπίζοντας το παρόν, και όχι να μοιρολατρούμε γυρίζοντας σε αυτό που κάποτε ήμασταν, βυθισμένοι σε αναμνήσεις από γεγονότα του παρελθόντος.
Πρέπει να κοιτάζουμε μπροστά, προσπαθώντας να χτίσουμε το μέλλον ξανά. Γιατί η ζωή είναι ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω και σε αυτό που πρέπει να δίνουμε σημασία, είναι το αύριο και όχι το χθες.
Ό,τι ήσουν χθες, δεν θα είσαι αύριο. Η κάθε μέρα που ξημερώνει, ξημερώνει για όλους και μας βρίσκει σε κάτι διαφορετικούς. Με μερικά γεγονότα παραπάνω φορτωμένα στην πλάτη.
Δεν σημαίνει πως, με το να κοιτάζεις το μέλλον ξεχνάς το παρελθόν. Ο καθένας είμαστε αυτό που ζήσαμε, και το όνομά μας θα οδεύει μπροστά και μετά θα ακολουθεί ο ίσκιος μας. Χτίζουμε το μέλλον με θεμέλιο το παρελθόν. Και αυτό το θεμέλιο πρέπει να είναι υγιές, για να είναι υγιές και το μέλλον.
Το παρελθόν δεν διαγράφεται, απλώς μέσα από λάθη προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Η ζωή του καθενός είναι μια εμπειρία προσωπική, που μόνο αυτός με τον προσωπικό του τρόπο μπορεί να την κάνει ξεχωριστή. Μέσα από κάθε εμπειρία, -καλή ή κακή-, πρέπει να αντλούμε το δίδαγμά της. Καμιά πράξη δεν γίνεται άσκοπα σε τούτη τη ζωή. Όλες οι ενέργειες αποσκοπούν σε κάτι. Γι’ αυτό, πρέπει να αρπάζουμε αυτό που μας διδάσκει η κάθε μας ενέργεια.
Σε κάθε άνθρωπο έρχεται μια στιγμή που καλείται να αντιμετωπίσει κάτι ολέθριο. Πρέπει να βάλει τα δυνατά του για να νικήσει. Να το απομακρύνει. Να σταθεί όρθιος, ζωντανός, ολάκερος. Αν δεν τα καταφέρει θα σκορπίσει πόνο. Και ο πόνος θα είναι η πραγματικότητα γιατί θα υπάρχει στα μάτια αυτών που τον αγαπούν.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του. Ο κάθε άνθρωπος είναι σταγόνα που συμπληρώνει το απέραντο του ωκεανού. Είναι ο κόκκος άμμου στο απέραντο του σύμπαντος. Όταν λείψει ένας άνθρωπος, λείπει ένα κομμάτι της ζωής.
Παρόλα αυτά η ΖΩΗ συνεχίζεται.
ΖΩ σημαίνει να ξέρω να ΖΩ και ζω μόνο όταν ξέρω τι είναι αυτό που μετράει περισσότερο στη ζωή μου και το βάζω ψηλά.
Να μην ποθώ αυτό που ανήκει σε άλλους! Να μην ποθώ αυτό που οι άλλοι κατέχουν! Απλώς να είμαι αυτό που είμαι, και να έχω αυτό που με κόπο απέχτησα. Γιατί μόνο έτσι αποχτά αξία η ζωή.
ΖΩ σημαίνει φτιάχνω τον δικό μου κόσμο, έτσι όπως τον ονειρεύομαι, αναζητώντας την ολοκληρωτική γαλήνη.
Να ξέρω πως η θάλασσα γαληνεύει μετά από θαλασσοταραχή. Πως ο ουρανός ξαστερώνει μετά από καταιγίδα και πως η ευτυχία μπορεί να έλθει μετά από προσωπική δυστυχία.
Στην ζωή όλα είναι απρόβλεπτα και αξίζει να την ζούμε γιατί η ζωή του καθενός είναι μοναδική.
Ευχαριστώ τον Θεό που με δημιούργησε και μου έδωσε ζωή και ζω.
Ευχαριστώ τους γονείς μου που μου ‘ριξαν τον σπόρο της ζωής και μέσα απ’ την ζωή γνώρισα ανθρώπους που με αγάπησαν, μου έδωσαν θάρρος για την ζωή, με έκαναν και ξέχασα όλες τις δύσκολες στιγμές μόνο με ένα τους χαμόγελο και με έμαθαν να αγαπώ τη ζωή και τους ανθρώπους.



Λογοτέχνης- Εικαστικός

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος Νο 56 του "ΚΕΛΑΙΝΩ"






Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

«ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΜΕ ΣΑΡΙΚΙ» Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΜΕ ΣΑΡΙΚΙ»
Ελαιογραφία της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη



«ΑΚΟΥ ΤΗ ΜΕΛΩΔΙΑ» 

Άκου τη μελωδία που σαλαγάει  ο αγέρας στα στήθη σου!
Είναι η φωνή της ψυχής όταν η Αγάπη σμίγει μαζί της.
Είναι  το φως που κατευθύνει τη μοναξιά
και μακαρίζει τους ορίζοντές σου….
Άκου, τη μελωδία! Όταν της Εγκαρτέρησης  η  ανάσα
σμίγει  μαζί της: Ένας λυγμός ουράνιος  ζεσταίνει τις νότες της!!!

5 Μαΐου 2016
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΠΡΟΤΟΜΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ» Εικαστική δημιουργία με έντονους αναγλυφικούς σχηματισμούς της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη


«ΠΡΟΤΟΜΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ»
Εικαστική δημιουργία με έντονους αναγλυφικούς σχηματισμούς
της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη




Προσπάθησα με χρώματα να ζωγραφίσω ένα  χαμόγελο στα χείλη σου
μα εγώ φτωχό παιδί, δυο χρώματα είχα μόνο:
Άσπρο και μαύρο.
Ζωγράφισα μαύρο το δάκρυ των παιδιών
να βλέπεις και να θλίβεσαι.
Ζωγράφισα άσπρο τα όνειρά τους για να τους βάζεις χρώμα Εσύ.
Μα με το αίμα της καρδιάς μου έγραψα:

ΖΩΗ ΘΑ ΣΕ ΝΙΚΗΣΩ!



(Απόσπασμα από το ποιητικό έργο: ΤΑ ΡΟΔΑ  ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη, σελ 39 - Εκδόσεις: Ωρίωνας)


Κυριακή 1 Μαΐου 2016