Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Κριτική άποψη της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη για το βιβλίο: «ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΔΙΝΟΥΝ ΦΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ» συνέντευξη του καταξιωμένου εκπαιδευτικού και λογοτέχνη Σπύρου Κ. Καραμούντζου στη Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη, το οποίο έχει εκδοθεί από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού τον Νοέμβριο του 2011.

 ceb5cebecf89cf86cf85cebbcebbcebf


Άνοιξα το  πόνημα των 63 σελίδων και τα μάτια μου έπεσαν κατευθείαν στους στίχους:

«Ο Δάσκαλος
βλαστάρια αρδεύει και ανθούς
στο σχολικό περβόλι,
να γεύεται γλυκούς καρπούς
η κοινωνία όλη».

Με τους στίχους  αυτούς ο Σπύρος Κ. Καραμούντζος μας  δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε μακροβούτι  στις σκέψεις του, να κατανοήσουμε τη μεγάλη αξία του  κοινωνικού, πνευματικού  και παιδαγωγικού έργου του δασκάλου και   να  αποκομίσουμε τις μετά εμπειρίας, σοφές διδαχές του.
Ο Σπύρος Κ. Καραμούντζος  είναι γεννημένος το 1932 στο ορεινό χωριό Καρυά της Αργολίδας. Ξεκινά την αφήγηση του κάνοντας πρώτα αναφορά στα παιδικά του χρόνια, τονίζοντας τις δυσκολίες της τότε διαβίωσης. Από του βίου του το διάβα,  εισέρχεται στη γενέθλια γη της Καρυάς τονίζοντας  στη Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη πως: «Τα παλιά δεν θέλουν σκούπα μη χαθεί ο θησαυρός… Κι αν στηθούν φράγματα στο ποτάμι: απλώς καθυστερούν το ρου του».
Μιλά με έμφαση, δύναμη ψυχής, προτρέποντας  τους κάτοικους των ορεινών χωριών  να χαίρονται τη ζωή και να διαφυλάττουν ως θεματοφύλακες ό,τι καλό κι ηθικό είχαν στο παρελθόν, παραδίδοντας το αυτούσιο στις νεότερες γενιές. Λέει -κι όχι άδικα- πως απ’ τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου έχει χαθεί το μέτρο και πρέπει να το βρει πριν να ‘ναι αργά… Επίσης, μας μιλά για την εποχή που ήταν δάσκαλος∙ για τις νέες τεχνολογίες στα  σχολεία και για την Ελλάδα της κρίσης, τονίζοντας το «Νυν  υπέρ πάντων ο αγών». Υιοθετώντας, μάλιστα, στον λόγο του τους στίχους από το «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη,  μας υπενθυμίζει, πως: «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση και σωστός προγραμματισμός κινήσεων..
Μέσα στις (50+1) ερωτήσεις κι απαντήσεις, γίνεται ένα μακρύ ταξίδι στο χώρο της Λογοτεχνίας, όπου η  λογοτέχνης Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη σκιτσάρει το λογοτεχνικό  πορτρέτο του εκπαιδευτικού και λογοτέχνη Σπύρου Κ. Καραμούντζου με ενάργεια, λεπτότητα, αυστηρά ηθικό προγραμματισμό ερωτήσεων που δικαιώνουν και τους  δύο∙ δημιουργώντας τον κήπο του ποιητή κι έναν κηπουρό ποιητή που μεθά με το άρωμα του λόγου:
« Μάθαμε από μικρή  ηλικία ν’ αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, ν’ αντέχουμε στις κακουχίες,  να μας αρκούν τα λίγα και να μην κάνουμε σπατάλες, να πίνουμε νερό και να κοιτάζουμε και το Θεό, να λέμε το ψωμί ψωμάκι και σε κάθε αναποδιά να λέμε και μη χειρότερα…»,  μας εξομολογείται ο συγγραφέας Σ. Κ. Καραμούντζος.

Κανείς και σε κανένα σχολείο δε μας μαθαίνουν τόσα πολλά!
Μεσολάβησε η συνέντευξη της Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη, όπου κατόρθωσε να εκμαιεύσει απαντήσεις και να συγκεντρώσει στοιχεία για την ολοκληρωμένη κι αποκαλυπτική παρουσίαση του χαρακτήρα, των ιδεών και των θέσεων του Σπύρου Κ. Καραμούντζου, σε τρέχοντα κι άλλα κοινωνικά θέματα. Μέσα στις (50+1) ερωτήσεις κι απαντήσεις μας γνωστοποίησε την ποιότητα της προσωπικότητάς του, όπου πέρασε μέσα από συμπληγάδες τόσων κακών μέχρι να σφυρηλατηθεί ολοκληρωτικά και να αντανακλάσει το φως της γνώσης του και να γίνουμε δέκτες.  
Τους ευχαριστώ από καρδιάς και τους δύο.

25 Ιουλίου 2016

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

(Λογοτέχνης – Εικαστικός)

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

«ΟΛΟΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη




«ΔΕΝΤΡΟΦΥΤΕΥΣΗ»
Μικτή τεχνική της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 «ΟΛΟΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝ  ΤΟΥΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ»

Ξάστερο θα ‘θελα να  κυλήσει  το δάκρυ τ’ ουρανού  
πάνω στο χώμα ν’ απλώσει ρίζες ζείδωρες 
σμιλεύοντας  τους κόρφους της γης
καθώς εκείνη μ’ οδύνες θα μαρτυρά τη γέννηση
μιας καινούργιας  ζωής βουτηγμένη σε ελώδη νερά,  
τυλιγμένη σε νάιλον σπάργανα.
Πώς να ριζώσουν δέντρα καρπερά πάνω στο σώμα της;
Μπολιάστηκε η ομορφάδα της με τερατόμορφα γονίδια
κι έχει πολλά καλοκαίρια να ακούσει τα τζιτζίκια
να μαλακώνουν τον πόνο της ορφάνιας της.
Στα σπλάχνα της έχει κρατήσει ό,τι  αμόλυντο απέμεινε κι
έριξε διαμαντόπετρες στο ξεροπήγαδο με το σκουριασμένο κουβά
να κρατιέται από τον ετοιμόρροπο σπάγκο …
Τώρα, προσμένει να βγουν καινούργιοι  σκαπανείς με τα τσαπιά στα χέρια,
να βάλουν βαθιά το υνί στη σάρκα της,
να ξεχειλίσει  η ζωή κι ο αγώνας!
Όλοι κυνηγούν  τους κρυμμένους θησαυρούς.
Μερόνυχτα οι θεοκάπηλοι τους αναμένουν….

Παρασκευή, 15 Ιουλίου 2016

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Το αντάμωμα των ΖΩΝΑΤΑΙΩΝ στις 16 Αυγούστου από τον Μορφωτικό Εξωραϊστικό Σύλλογο Ζώνης Δήμου Μεγαλόπολης, ν. Αρκαδίας.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ για ΑΝΤΑΜΩΜΑ 2016.doc

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Κριτική άποψη της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη για το βιβλίο: «Μια καταιγίδα δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ» συνέντευξη του Γεώργιου Ι. Μποτή στη Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη, Αθήνα 2010.


«Μια καταιγίδα δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ», συνέντευξη του Γεώργιου Ι. Μποτή στη Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη, ένα πόνημα το οποίο έχει εκδοθεί στην Αθήνα του 2010 από τις Εκδόσεις Πλάτανος, διόρθωσης κι επιμέλειας της Ζαννέτα Καλύβα- Παπαϊωάννου.
Με δελεαστικές ερωτήσεις η  Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη προκαλεί τον καταξιωμένο νομικό και λογοτέχνη Γεώργιο Ι. Μποτή να αφηγηθεί γεγονότα, να απαντήσει σε διάφορες σκέψεις και περιστατικά της γενιάς του, και να αναφέρει τα ερείσματα που τον οδήγησαν στην καταγραφή  του 17ου έργου του: « Καθ’ οδόν -  en route»  ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας το ζήλο, το ήθος και  τη διάνοια του συγγραφέα Γεώργιου Ι. Μποτή. Μέσα στις 36 σελίδες του βιβλίου,  παρουσιάζεται οφθαλμοφανής  ο άμεσος συναισθηματικός δεσμός του ανθρώπου με τον έμψυχο κι άψυχο περιβάλλοντα κόσμο (εξαρτώμενος βέβαια από τον ψυχισμό του καθενός, την αιτιολογία  και την αφορμή που εξάπτει τον ίδιο το συναισθηματισμό).
Με αμεσότητα απαντιόνται όλα τα ερωτήματα που θέτονται στον Λογοτέχνη Γεώργιο Ι. Μποτή από την ομότεχνή του  Ζαχαρούλα: Για τη γενέτειρα πατρίδα του τη Βάχλια Αρκαδίας, για τη βίωση των συνταρακτικών γεγονότων της κατοχής και του εμφυλίου. Οι μνήμες ξεπηδούν απρόσκλητες και δεν καταπνίγονται για να μην μετατραπούν σε Ερινύες και ταλαιπωρήσουν τη ζωής μας… Αναμνήσεις παιδικών χρόνων, σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με τα ερειπωμένα σπίτια της υπαίθρου…
Ευρυμαθής και γλωσσοπλάστης ο Γεώργιος Ι. Μποτής, έδωσε στις εκδόσεις του το όνομα «ΠΛΑΤΑΝΟΣ», από το ευσκιόφυλλο πλατάνι που βρίσκεται έξω απ’ το σπίτι του, κι όλα αυτά, η Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη τα αποτυπώνει με απλότητα και βάθος στοχασμού ώστε ο αναγνώστης να νιώθει τη δροσιά του λόγου του ίδιου του λογοτέχνη.
Η θεματολογία του έργου του απορρέει από το Μεγαλείο της Αγάπης για τη Φύση και τον Άνθρωπο. Το «Αλφαβητάρι της Αγάπης» και η «Επιστροφή στην αθωότητα- Γράμματα στην Ευρυδίκη», είναι έργα που εκφράζουν γενικότερα τον ψυχισμό και   τη ζωή του Γεώργιου Ι. Μποτή.
Ακούραστη η συγγραφέας Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη,  συνδράμει στη γνωστοποίηση του λαμπρού παραδειγματικού ήθους και του μορφωτικού λογοτεχνικού έργου του λογοτέχνη Μποτή. Μέσα στα έργα του: «Αγάπης παραλειπόμενα», «Στη μάνα μου», «Ταξιδεύοντας στη Μογγολία», « Οδοιπορικό», «Τα πράγματα του Καιρού μας», επικεντρώνεται η διαχρονική  αξία πολλών μηνυμάτων με θετική πάντα προδιάθεση κι ορθό προσανατολισμό. Η Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη αναγνωρίζει την ικανότητα  και το ήθος του λογοτέχνη και με καθαρή σκέψη, τόλμη κι αρετή μας αποκαλύπτει το πορτραίτο του Γορτύνιου αυτού λογοτέχνη, καθώς και τη δύναμη της γραφίδας του.
«Ο κόσμος έχει βαρεθεί από τη φιγούρα και τη στείρα δημοσιότητα ψάχνει να ανακαλύψει τους ανθρώπους, που αρθρώνουν λόγο και όραμα αλλά βρίσκονται υπό σκιάν, στο περιθώριο» μας λέει ο Γεώργιος Ι. Μποτής και η  Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη είναι μία από τους σκαπανείς του πνεύματος που αναμένει να εισέλθει στην « Κολυμβήθρα» του πνευματικού δυναμικού της πατρίδας μας με ταπεινότητα κι ενάργεια πολλή. Δίνει ουσία και περιεχόμενο στη ζωή με την εντατική και συνετή ενασχόλησή της  με την ποίηση, δημιουργώντας αρεστό έργο εκγυμνάζοντας πάντα το έμφυτο τάλαντο που της χαρίστηκε,  κρατώντας σε αγρυπνία  τις εσωτερικές της δυνάμεις. Μέσω αυτής της συνέντευξής της, μας προσφέρει ένα διπλό οβολό για μια αυριανή καλύτερη Ελλάδα, κι αυτός ο οβολός χαρίζεται αφιλοκερδώς, μέσα από το ζείδωρο λογοτεχνικό πνεύμα, τις πολυδιάστατες και ουσιαστικές απαντήσεις   του    συγγραφέα  Γεώργιου Ι. Μποτή .

Πέμπτη, 14 Ιουλίου 2016

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
(Λογοτέχνης – Εικαστικός)

ΠΑΤΡΑ





Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

«ΜΕ ΔΙΧΩΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη


ΜΕ ΔΙΧΩΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

Θέλω να πατώ σε χώμα σταθερό.
Να γειώνομαι πάνω στο βήμα μου
δίχως να τρεκλίζει το μυαλό
στα ύψη και στα βάθη…

Να ρίχνω ρίζες στις σχισμές των βράχων μου, 
να κουβαλώ τα άνθη των κυκλάμινων στην ποδιά μου
και να κοσμώ τις στενοποριές
που απρόσκλητες έρχονται.

Κι όταν η άνοιξη αναγεννηθεί
με την επιστροφή της ελπίδας
στις ακατοίκητες χελιδονοφωλιές,
θα ξεκλέψω του ανατέλλοντος ηλίου  χαμόγελα
να στεφανώσω την υπομονή που σιωπηλά με περίμενε.

Με ανιδιοτέλεια θα σταλάξω
της πρωινής δροσιάς το δάκρυ
πάνω στις αιμορροούσες πληγές
και μ’ αφειδία  θα χαρίσω τ’ αρώματα  που συνέλλεξα
με δίχως παρωπίδες.  

7 Ιουλίου 2016

(Προσωπογραφία  και στίχοι  της Μαρίας Κολοβού  Ρουμελιώτη)



Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

«ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΑΡΙΦΑΛΑ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΈΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΑΡΙΦΑΛΑ

Ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα σ’ αυτούς
που με αγάπη τρέφουν τον αγώνα
κι ειρηνικά σφίγγουν τα χέρια
ανοίγοντας διάπλατη αγκαλιά
προς τους κυνηγημένους .

Ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα
για τα παιδιά που ψάχνουν την ελπίδα
και μέσα απ’ τα χαλάσματα
του άπονου κόσμου, δραπετεύουν.

Ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα
σ’ όλους τους πληγωμένους
να ζωντανέψουν της ψυχής τα νεκρωμένα όνειρα 
κι  ανάσταση να οσμιστούν τα σκοτωμένα χρόνια.


25 Ιανουαρίου 2016

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«Ο φτωχούλης του Θεού» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη



«Ο φτωχούλης του Θεού»

Του φτωχούλη το εύρημα,
ή καρφάκι ή πέταλο∙
ο Θεός  τού υπέγραψε
να τον έχει αδέκαρο.

Επί ξύλου κρεμάμενος
μ’ αδειανή  τρύπια τσέπη
να τον δέρνει ο άνεμος
να του παίρνει το φέσι.

Οι δουλειές δεν του κάθονται
τη  μιζέρια να σπρώξει,
παξιμάδια  κι αν έψησε
το  χιονιά πώς να διώξει;

Ο τροχός δεν  εγύρισε...
κολλημένο γρανάζι!
ραπανάκια  για όρεξη
θα ετοιμάσει το βράδυ.

Του φτωχούλη το εύρημα,
δυο κουκιά μετρημένα,
πώς να ζήσει ο άμοιρος
με μπατζάκια τριμμένα;

Ζει μ’ ένα φακόσπυρο
και κρυώνει σα γύφτος
τα γελάδια του ψόφησαν
κι απόμεινε ο οίκτος.

Μα  σαν δούλος ενήστεψε
του Πατρός του τα δώρα
και στο τέλος βλαστήμησε
τη στιγμή και την ώρα….

Μια ιδέα τού φώλιασε
στο μυαλό και  τυρβάζει:
Το αρνάκι του φίλου του,
να το κάνει κριάρι!…

Μα ταπί και ψύχραιμος
το σταυρό κουβαλάει…
Ο Θεός του  τον ξέχασε
κι ο φτωχούλης μας, σκάει.

 30 Νοεμβρίου 2012

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη


Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

«ΚΛΕΨΥΔΡΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη



«ΚΛΕΨΥΔΡΑ»


Ξέκλεψα  την κλεψύδρα των καιρών
τη λήθη να χρονομετρήσω και την ηχώ
π’ αφήνει  πίσω το ζεστό αίμα… καθώς
ολόρθοι παρελαύνουν  ήρωες
με τ’ άρματα στην πλάτη τους ζωσμένα∙
μα ο χρόνος, αιώνια νέος,  βυζαίνει
σαν το μωρό απ’ τους γαλακτερούς μαστούς
της μάνας Γαίας… μήπως και ξεπηδήσει
 ζωή μέσα απ’ τα τάρταρα
και δέντρα  φουντώσουνε  ψηλά
να ‘ρθουν πουλιά να ζευγαρώσουν∙
κι όλοι οι λαοί, της ποθητής ειρήνης σύντροφοι
αλώβητοι τη θύμηση  να καλοπιάσουν
να θυμηθεί  ξανά τη δόξα
του  ποιητή εκείνου που εδίδασκε
πως θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!

Κυριακή, 26 Ιουνίου 2016

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη