«ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΤΟ ΔΩΡΟ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΤΟ ΔΩΡΟ» 

Άσπερμο  χώμα σαν  πατώ στα δύο κόβεται η ψυχή μου

φυτεύω δέντρα για να ανθεί το περιβόλι της ζωής μου

και με το ίδρος μου κερνώ νερό τις ρίζες να ριζώσουν

ψηλά ν’ απλωθούν κλωνιά, πουλιά να ‘ρθουν να ζευγαρώσουν.

Παίρνω   τη μνήμη από κοντά και με αυλούς την καλοπιάνω

τη λησμονιά  πετροβολώ, χειροδικώ  για ό,τι χάνω

χτίζω  στον τόπο μου  ναό βωμό του τίμιου αγώνα

να βρει φωλιά  να ζεσταθεί κάθε πουλάκι του χειμώνα.

Λουλούδια σπέρνω της χαράς και στην αγάπη δίνω χώρο

για να χορεύουν   οι λαοί  με της ομόνοιας το δώρο

να ‘ναι οι άνθρωποι καλοί σε κυκλικό να τρων τραπέζι

κι απ’ την αγάπη που κερνώ κι άλλη αγάπη να περισσεύει.

Στο περιβόλι της χαράς μες της  ευγένειας το στέκι

έρχεται ειρήνη στη καρδιά με φιλικό πάντα πεσκέσι

γευόμαστε όλοι το ψωμί και κοινωνούμε την ειρήνη

όταν φροντίζουμε σωστά τ’ αγγέλου μας την Θεία κρήνη.

                                 Κυριακή, 26 Ιουνίου 2016

                               Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη