Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ

Να γίνεις σπουδαίος, να διαπρέψεις, να είσαι ο καλύτερος. Αυτή η ανταγωνιστική διάθεση ήταν η κινητήρια δύναμη της αρχαίας Ελλάδας σε όλους τους τομείς, αυτή είναι και στον σύγχρονο κόσμο, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν να επιδείξουν σημαντικά επιτεύγματα. «Πάντα να αριστεύεις και να γίνεσαι καλύτερος απ’όλους» ήταν η πρώτη προτροπή προς τους νέους, από την εποχή του Ομήρου. Τίποτα δεν πρόσφερε μεγαλύτερη ικανοποίηση από την αριστεία!

Ποιος είναι ο άριστος:

Άριστος ήταν ο Αχιλλέας. Αυτός ο οξύθυμος, κακομαθημένος βασιλιάς που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ήταν όμως ανίκητος στη μάχη! Ήταν η εγγύηση της επιτυχίας για αυτούς που τον είχαν στο πλευρό τους.

Άριστος ήταν ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος και πονηρός Ιθακιώτης, ο οποίος, χωρίς να υστερεί σε γενναιότητα, κέρδιζε τις περισσότερες μάχες με τα λόγια και τις ιδέες του.

Άριστος ήταν ο Θαλής από τη Μίλητο, ένας από τους «φυσικούς φιλοσόφους», τους γεννήτορες της φιλοσοφικής σκέψης. Αρίστευσε στο πνεύμα, γιατί κατάφερε να το χρησιμοποιήσει μ’ έναν τρόπο πρωτόγνωρο για την εποχή του: αντί να παραμείνει προσκολλημένος στην εικόνα που έδιναν οι μυθολογικές αφηγήσεις για τον κόσμο, έψαξε μέσα στον κόσμο να βρει τις απαντήσεις.

Άριστος ήταν ο Θεμιστοκλής, ο καπάτσος και εύστροφος στρατηγός, που ήξερε να πείθει και τους πιο στενοκέφαλους. Η δική του ξεχωριστή ευφυία έσωσε όλον τον πληθυσμό της Αθήνας, τότε που μπήκαν οι Πέρσες και ρήμαξαν τα πάντα.

Άριστος ήταν ο Περικλής, ο ψυχρός κι απόμακρος στρατηγός, που χωρίς ποτέ να χαϊδέψει τ’ αυτιά κανενός, οι Αθηναίοι τον ψήφιζαν για 14 χρόνια. Γιατί ήταν ο καλύτερος ομιλητής, ο καλύτερος στη διαχείριση κρίσεων και τόσο ψύχραιμος που τον αποκαλούσαν Ολύμπιο. Άριστος και στην αντοχή, γιατί παρά το σφυροκόπημα που δέχτηκε από την αντιπολίτευση, εκείνος έπραξε αυτό που θεωρούσε σωστό για την πόλη του. Και από τα δημιουργήματα αυτού του άριστου άνδρα, αντλούμε ακόμα ηθικό και υλικό όφελος.

Άριστος ήταν και ο Αλέξανδρος, ο τόσο ξεχωριστός που ονομάστηκε Μέγας. Άριστος στη δύναμη ψυχής, στην αποφασιστικότητα, στη στρατηγική σκέψη, στην επίτευξη στόχων. Σε αυτόν τον σκληρό πεισματάρη οφείλει η Ελλάδα τη δόξα που μέχρι σήμερα συνοδεύει το όνομά της.

Άριστοι, ο καθένας στον τομέα του, ήταν πολλοί ακόμα, που είχαν την τύχη να ζήσουν σε ένα περιβάλλον που ενθάρρυνε την αριστεία και την επιβράβευε με τιμές εν ζωή και υστεροφημία κατόπιν. Γλύπτες, ποιητές, ρήτορες, φιλόσοφοι, στρατιωτικοί, πολιτικοί, επιστήμονες, αθλητές, άφησαν πίσω τους μια ανεκτίμητη περιουσία – από την οποία ακόμα τρεφόμαστε – επειδή ήθελαν και μπορούσαν να γίνουν άριστοι στο είδος τους. Μπορούσε βέβαια ν’ αριστεύσει κάποιος και στο εμπόριο, αν ενδιαφερόταν μόνο για οφέλη υλικά. Αλλά, οπουδήποτε και αν δοκίμαζε την τύχη του, ήξερε πως υπάρχουν όρια, τα οποία δεν επιτρεπόταν να ξεπεράσει.

Μέτρον άριστον

Οι αρχαίοι λάτρευαν την ισονομία, αλλά δεν έβλεπαν με καλό μάτι την εξίσωση. Αυτός που είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο, όχι μόνο μπορούσε, αλλά και όφειλε να το αναπτύξει και να γίνει σπουδαίος, τιμώντας έτσι τον εαυτό του, την οικογένειά του και την πατρίδα του. Ωστόσο, δεν ήταν αφελείς. Γνώριζαν ότι η ανθρώπινη φιλοδοξία εύκολα οδηγεί στην υπερβολή και τίποτα δεν απεχθάνονταν περισσότερο από την έλλειψη μέτρου. Ο ανταγωνισμός είχε όρια, τα οποία όλοι γνώριζαν από την ημέρα που γεννήθηκαν.

Μπορούμε να τα συνοψίσουμε σε πέντε δελφικά παραγγέλματα:

ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, τίποτα σε υπερβολή. Ο καθένας οφείλει να συγκρατεί τον εαυτό του μέσα στα όρια που έχει θέσει η κοινωνία που τον ανέθρεψε.

ΥΒΡΙΝ ΜΙΣΕΙ. Η υπέρβαση των ανθρώπινων μέτρων, η υπέρμετρη αλαζονεία δεν μένει ατιμώρητη. Εκείνος που θα πιστέψει πως, επειδή είναι σπουδαίος στον τομέα του, μπορεί να περνιέται για θεός, σύντομα θα χάσει το μυαλό του και θα οδηγηθεί σε παράκρουση. Τότε επεμβαίνει η Νέμεσις, η ύψιστη τιμωρία.

ΥΦΟΡΩ ΜΗΔΕΝΑ, να μην υποβλέπεις κανέναν, όσο ψηλά κι αν φτάσεις. Ο σπουδαίος άνθρωπος οφείλει να είναι ευγενικός και ευπροσήγορος με όλους. Έτσι προστατεύει τον εαυτό του από την αλαζονεία και ωφελεί όλους τους άλλους γύρω του.

ΠΡΑΤΤΕ ΔΙΚΑΙΑ. Να δίνεις στον καθένα αυτό που του αξίζει, έτσι όρισε τη δικαιοσύνη ο Αριστοτέλης. Ούτε να χαρίζεσαι σε αυτόν που δεν αξίζει ούτε να στερείς από αυτόν που δεν αξίζει. Όσο ψηλά κι αν φτάσεις, ποτέ δεν φτάνεις ψηλότερα από τη δικαιοσύνη.

ΠΛΟΥΤΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣ. Ο πλούτος δεν ήταν δαιμονοποιημένος στην αρχαία Ελλάδα. Ο άδικος πλούτος ήταν. Μπορούσε κανείς να κυνηγήσει το κέρδος, αν ήθελε, αλλά έπρεπε να το κάνει νόμιμα και να συνεισφέρει το μερίδιο που του αναλογούσε στην πολιτεία.

Γιατί να αριστεύει κάποιος;

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να κατανοήσει τη ζωή στην ολότητά της και να τη ζήσει όσο το δυνατόν πληρέστερα, είναι η επιδίωξη της αριστείας. Έτσι γεννήθηκε ο πολιτισμός, επειδή ο κάθε άνθρωπος θέλει να γίνεται ικανότερος, να ξεχωρίζει από τους άλλους, να κάνει πράγματα για τα οποία θα τον θαυμάζουν, να ωφελήσει τον εαυτό του και τον κόσμο. Έτσι εξελίχθηκε η σκέψη, η επιστήμη, η τεχνολογία. Κάποιοι άριστοι έκαναν το μεγάλο βήμα και έλυσαν προβλήματα που απασχολούσαν και τους μη άριστους.

Σ’ έναν κόσμο που ο λιγότερο ικανός έχει τις ίδιες απολαβές με τον άριστο, τι θα κινητοποιεί την επιθυμία να γίνει κάποιος καλύτερος; Και τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς να κατακτήσει μια κορυφή, αν φτάνοντας κατάκοπος εκεί πάνω έχουν ήδη φτάσει εκεί οι μέτριοι με ελικόπτερο;

Η επιθυμία να ξεχωρίσουμε, να γίνουμε καλύτεροι και να κάνουμε τη διαφορά, είναι εγγενής. Η επιβράβευση είναι το κίνητρο. Αν δεν υπάρχει το κίνητρο, τότε η επιθυμία είτε θα μαραζώσει κι ένα μεγάλο ταλέντο θα αδρανοποιηθεί είτε θα στραφεί στο περιθώριο της κοινωνίας, αναζητώντας χώρο να εξελιχθεί και να επιβραβευτεί. Αν τον βρει, τότε ο ταλαντούχος άνθρωπος θα στραφεί εναντίον της κοινωνίας την οποία κανονικά θα είχε ωφελήσει.

http:www.grethexis.com

Ετήσιο Λογοτεχνικό Λεύκωμα 2017 από τις εκδόσεις «Πνοές λόγου και τέχνης»

1ος Διεθνής Διαγωνισμός Ποίησης και Διηγήματος “Γιώργος Σεφέρης”

Η Έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Παλέρμο Ιταλίας (Τομέας Ανθρωπιστικών Σπουδών), από κοινού με την Ελληνική Κοινότητα Σικελίας “Τρινακρία” και με τον Εκδοτικό Οίκο “Nostos - Edizioni La Zisa” προκηρύσσει τoν Πρώτο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος “Γιώργος Σεφέρης”.

Σκοπός του Διαγωνισμού είναι η προώθηση και η διάδοση της Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας στην Ιταλία και, παράλληλα, η προώθηση και η διάδοση της Σύγχρονης Ιταλικής Λογοτεχνίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Εκτός Διαγωνισμού, και κατ’επιλογήν της Οργανωτικής Επιτροπής, θα απονεμηθεί Τιμητικό Βραβείο σε μια εξέχουσα προσωπικότητα των Ελληνικών Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της.

Ο τιμώμενος συγγραφέας για το 2017 θα είναι ο Κύπριος ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης.

Ο Διαγωνισμός διαρθρώνεται σε τέσσερα διαφορετικά τμήματα και συγκεκριμένα ως εξής:

Ποίηση στην Ελληνική γλώσσα

Διήγημα στην Ελληνική γλώσσα

Ποίηση στην Ιταλική γλώσσα

Διήγημα στην Ιταλική γλώσσα

Μπορούν να λάβουν μέρος στο Διαγωνισμό, για ένα και μόνο τμήμα και με ένα και μόνο κείμενο, δόκιμοι συγγραφείς με ήδη αναγνωρισμένο έργο και πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς με μητρική γλώσσα, αντίστοιχα, την Ελληνική ή την Ιταλική. Τα ποιήματα δεν πρέπει να ξεπεράσουν τους 50 στίχους, τα δε διηγήματα δεν πρέπει να ξεπεράσουν τους 10 χιλιάδες χαρακτήρες. Όλα τα κείμενα ανεξαιρέτως πρέπει να είναι ανέκδοτα.

Τα τρία πρώτα κείμενα κάθε Τμήματος που θα επιλεγούν από τις σχετικές Επιτροπές θα δημοσιετούν στο πρωτότυπο και σε Ιταλική ή, αντίστροφα, Ελληνική μετάφραση σε ένα ειδικό τόμο του Εκδοτικού Οίκου “Nostos - Edizioni La Zisa”.

Η επιλογή των κειμένων θα γίνει από δυο διαφορετικές πενταμελείς Επιτροπές. Η Επιτροπή για τα κείμενα στην Ελληνική γλώσσα αποτελείται από τους:

Vincenzo Rotolo, Επίτιμος Καθ. Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας – Πανεπιστήμιο του Παλέρμο

Anna Zimbone, Τακτ. Καθ. Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας – Πανεπιστήμιο της Catania

Ines Di Salvo, Τακτ.Καθ. Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας – Πανεπιστήμιο του Παλέρμο

Παντελής Βουτουρής, Τακτ. Καθ. Νεοελληνικής Λογοτεχνίας – Πανεπιστήμιο της Κύπρου

Κώστας Χατζηαντωνίου, δοκιμιογράφος και συγγραφέας

Η Επιτροπή για τα κείμενα στην Ιταλική γλώσσα αποτελείται από τους:

Domenica Perrone, Επικ. Καθ. Ιταλικής Σύγχρονης Λογοτεχνίας – Πανεπιστήμιο του Παλέρμο

Donatella La Monaca, Επικ. Καθ. Ιταλικής Σύγχρονης Λογοτεχνίας – Πανεπιστήμιο του Παλέρμο

Alexandra Zambà, ποιήτρια και Πρόεδρος του Συνδέσμου Κυπρίων στην Ιταλία “NIMA”

Aldo Gerbino, ποιητής και δοκιμιογράφος

Rino Messina, δοκιμιογράφος.

Τα κείμενα θα πρέπει να σταλούν ταχυδρομικώς εντός της 31ης Ιανουαρίου 2017 στην εξής διεύθυνση: 
Cattedra di Lingua e Letteratura Neogreca Dipartimento di Scienze Umanistiche Università degli Studi di Palermo Viale delle Scienze – Edificio 12 90128 PALERMO (Italy) 
Στο φάκελο, αντί του ονόματος του αποστολέα, θα πρέπει να σημειωθεί ένα ψευδώνυμο. Μέσα θα πρέπει να εσωκλειστεί ένας μικρότερος, σφραγισμένος φάκελος που να περιέχει τα εξής στοιχεία:

Ονοματεπώνυμο

Διεύθυνση κατοικίας

Σταθερό Τηλέφωνο

Κινητό τηλέφωνο

e-mail

Δήλωση του συγγραφέα που το έργο που προορίζεται να λάβει μέρος στο Διαγωνισμό 
είναι ανέκδοτο

Εντός της 30ης Απριλίου, όσοι θα λάβουν μέρος στο Διαγωνισμό θα πληροφορηθούν για τα αποτελέσματα μέσω mail.

Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν επίσης στις εξής ιστοσελίδες:

http://www.unipa.it/dipartimenti/dipartimentoscienzeumanistiche

www.comunitagrecasicilia.it/

http://www.edizionilazisa.blogspot.it/

Η Τελετή Βράβευσης θα λάβει χώρο στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο τις 20 Mαΐου 2017, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την “Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού”. Θα μας τιμήσει με την παρουσία του ο Πρόεδρος του Kέντρου Ελληνικής Γλώσσας, καθ. Ιωάννης Καζάζης.

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορεί να απευθυνθεί κανείς στο mail:  premioseferis@gmail.com

Η ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

καθ. Ines Di Salvo, Έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας

καθ. Χαράλαμπος Τσολάκης, Πρόεδρος της Ελληνικής Kοινότητας Σικελίας “Τρινακρία”

Δρ. Davide Romano, Εκδοτικός Οίκος “Nόστος - Edizioni La Zisa”

«ΜΑΡΑΘΩΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ Πύργος - Αρχαία Ολυμπία» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Ομαδική φωτογραφία  με Πατρινούς δρομείς και μαραθωνοδρόμους 

Αρχαία Ολυμπία, 27 Μαρτίου 2016.

Διανύοντας την 6^η  δεκαετία ζωής, μπήκα στον πειρασμό ν’ ανακαλύψω τη δύναμη που μεταγγίζει δυνάμεις στο σώμα. Καταμεσής της Ολυμπίας οδού δέχτηκα το  βάπτισμα του πυρός. Μια υπερκόσμια δύναμη μεταλαμπάδευσε στην ψυχή μου την πύρινη φλόγα του «ευ αγωνίζεσται». Αφετηρία μου: ο ενδιάμεσος σταθμός εκκίνησης μεταξύ Αρχαίας Ήλιδας- Ολυμπίας∙ στριμωγμένη ανάμεσα σε τόνους σκουπιδιών.  Από παντού αναδυόταν η οσμή του καταναλωτισμού, της ανθρώπινης πλεονεξίας, της ελλείψεως περιβαλλοντικής συνείδησης.  Ατμόσφαιρα αποπνικτική… Μέχρι να πλησιάσει  η ώρα να ξεφύγω απ’ τις δαγκάνες της ανήλεης - λαθραίας χωματερής, δεινοπάθησα.

Για πρώτη φορά ένιωσα τη Γης  ν’ αφουγκράζεται το καρδιοχτύπι μου κι ο Ουρανός να ψιχαλίζει την ψυχή μου με τη δροσιστική αύρα της ευγενής άμιλλας. Το σώμα ακολουθούσε το πνεύμα  και το πνεύμα το σώμα, δίνοντάς του ώθηση προς την επίτευξη του σκοπού. Ολόκληρη είχα γίνει μια πελώρια καρδιά με μάτια προσηλωμένα  στο στόχο. Οι χτύποι σφυρηλατούσαν τις μήνιγγες. Το αίμα  κόχλαζε στου κορμιού το πυρωμένο καμίνι.

 «Οι γεννήτορές μου κι οι δάσκαλοι, μ’ εκπαίδευσαν να παίζω δίκαια, καθαρά, να είμαι σταθερή, να προσέχω τους πειρασμούς, να έχω σεβασμό στην  προσπάθεια και την άποψη του άλλου, να σέβομαι τους αντιπάλους μου, να κοιτάζω μπροστά, να μην τα παρατάω», σκεφτόμουν  σε κάθε μου βήμα καθώς πλησίαζα  περισσότερο το στόχο. 

Ο χρόνος στένευε. Κάπου στα μέσα της διαδρομής αισθάνθηκα να πλησιάζω την εκπλήρωση. Παρηγορούσα τον εαυτό μου πως  φέρνω εις πέρας την αποστολή που είχα παραλάβει στην αφετηρία. Τα λεπτά μετρούσαν αντίστροφα. Αντλούσα  δύναμη απ’ τις οσμές της άνοιξης: Tο ανθισμένο βάλσαμο, το θυμάρι, το μελισσόχορτο. Άρχισα να αντιστέκομαι στα πρώτα σημάδια κόπωσης.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας αγωνίζονταν με τον ίδιο τους εαυτό.   Ανακάλυπταν κρυμμένες δυνάμεις. Ο καθείς προσπαθούσε να επιβάλει εκατοντάδες επιπλέον βήματα στο σώμα, που μόνο η ψυχή θα μπορούσε να επιτελέσει.

Άρχισα να πονάω. Οι αστράγαλοι  πρήζονταν.  Πέλματα και δάχτυλα δεν χωρούσαν στα παπούτσια. Προσπάθησα να λύσω τα κορδόνια, ν’ αφήσω χώρο ελεύθερο ν’ ανασάνουν. Mου πέρασε η ιδέα να τα πετάξω απ’ τα ποδάρια μου, να τρέξω απελευθερωμένη από το περιττό τους φορτίο…  Το σώμα βρισκόταν σε συνεχόμενη επιτάχυνση∙ δεν μπόρεσα να ισορροπήσω και συνέχισα  τη μαραθώνια προσπάθεια μου επιτρέποντας στα παπούτσια να με πληρώνουν…

Μπρος - πίσω, δεξιά κι αριστερά κάλπαζαν ρυθμικά η αποφασιστικότητα, η θέληση, η δύναμη, το ιδεώδες, η μη παραίτηση. Κάποιοι γεροντότεροι που δεν παραδίδονταν αμαχητί, μου έδιναν ελιξίριο δύναμης να συνεχίσω.

 «Πάμε! Προχώρα μαζί μου!» άκουσα κάποιον να μ’ ενθαρρύνει καλπάζοντας πλάι μου. « Μπορείς! Μπορείς να τερματίσεις!».

«Πρέπει να φτάσω στο τέρμα!..» σκέφτηκα και μια δέσμη ηλεκτρικού φορτίου εκκενώθηκε στο κορμί μου.

Ο πρώτος μαραθωνοδρόμος είχε προσπεράσει  προ πολλού με τη  συνοδεία ασθενοφόρου κι αστυνομικής δύναμης. Πίσω  του ακολουθούσαν δεκάδες άλλοι. Πάνω σ’ αυτά τα άτομα θαύμαζα τη δύναμη της ψυχής που άνδρωνε  τη ρώμη του κορμιού.

«Τα  πρώτα χιλιόμετρα τα τρέχεις με το σώμα∙ τα τελευταία με την ψυχή» είχε  ομολογήσει ένας μαχητής στην αφετηρία.  Τα λόγια του με  σφυροκοπούσαν. Παρόλο που το σώμα με εγκατέλειπε, η ψυχή προχωρούσε. «Λίγα χιλιόμετρα και φτάνω!» μου έδινα κουράγιο.

Πονούσα πολύ. Ήθελα να βγάλω τα παπούτσια. Ένιωθα τις πληγές των δακτύλων μου. «Ξυπόλητη, ίσως να ‘ναι καλύτερα» αναθάρρεψα χωρίς  να καταφέρω να ξεφορτωθώ τα παπούτσια από πάνω μου. Αν τα κατάφερνα, ίσως αυτή η ενέργεια  να ήταν το θανάσιμο σφάλμα για τα πέλματά μου.

Στην ανηφόρα  κώλωσα… Αρκετά  νεότεροι δρομείς είχαν την  ίδια κατάντια μ’ εμένα. Προχωρούσαν αγκομαχώντας να ξεπεράσουν μια επιπλέον δυσκολία.   Βρήκα την ευκαιρία να παρηγορηθώ: «Εγώ έχω κάποιες παραπανήσιες δεκαετίες στην πλάτη μου» δικαιολογήθηκα  κι ακολούθησα  ξωπίσω τους δικαιωμένη.

« Προχώρα! Τρέξε!» άκουσα κάποιον να με σπιρουνίζει.

Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα μα προχωρούσε αγέρωχα. «Τρεις  ανάσες παίρνεις, τρεις ανάσες βγάζεις!» ξεφώνισε και συνέχισε τη μαραθώνια διαδρομή του. Ήταν γεροντότερος.

« Αφού εκείνος μπορεί, θα μπορέσω κι εγώ» έπεισα τον εαυτό μου.  

Άρχισε να βρέχει.  Η βροχή έγινε χάδι Θεού στο σώμα μου. Άνοιξα την αγκάλη μου στον ουρανό κι ευχαρίστησα τον Ευεργέτη μου. Οι δροσερές ψιχάλες, λίγο εμφιαλωμένο νερό κι άφθονες γουλιές ισοτονικού, ήταν οι μεταγγιζόμενες δυνάμεις στο  κουρασμένο σώμα.

Τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα φορτώθηκαν βουνό στην πλάτη μου. Δάχτυλα, πέλματα, κνήμες, περόνες και μηροί, είχαν αναλάβει να μεταφέρουν όλο το φορτίο στο τέρμα. Άρχισαν να πονούν και τα σπλάχνα μου. Ένιωθα κι ένα μικρό μούδιασμα στα χέρια…

«Όχι, δεν τα παρατάω! Δύο χιλιόμετρα απέμειναν. Θα τα καταφέρω!...».

Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν. «Τρέξε! Σε λίγο τελειώνεις. Θα τελειώσουν τα μετάλλια!» ακούω  κάποιον απ’ το πλήθος.

Με έπιασε το παράπονο. Είχα φτάσει σχεδόν στον τερματισμό. Μου άξιζε να πάρω το έπαθλο της συμμετοχής  για τον κόπο μου. Πείσμωσα!  

Έφτασα Ολύμπια. 793 μέτρα πριν το τέρμα! Πατούσα επιτέλους το δοξασμένα χώματά της. « Δοξασμένος ο Θεός! Έφτασα ως εδώ… » είπα ανακουφισμένη.

Ήταν η πρώτη μαραθώνια προσπάθεια μου. Ανακάλυψα την παραπανίσια δύναμη που δεν είχα τόσα χρόνια εντοπίσει. Τη δύναμη εκείνη που μεταγγίζει δύναμη στη ψυχή για να μετακινήσει το σώμα.  Κι αυτή η δύναμη   είναι η πίστη κι η αφοσίωση  στον σκοπό. Στο σκοπό της εξέλιξης της ανθρώπινης νόησης και της ταυτόχρονης συνεργασίας του σώματος με την ψυχής.

Μπροστά μου ήταν ορατή η πύλη του τερματισμού.

«Τρέξε! Θα τελειώσουν τα μετάλλια!» άκουσα για δεύτερη φορά από μια γυναικεία φωνή.

Χειροκροτήματα. Επιφωνήματα θαυμασμού. Τα πόδια μου είχαν αγγίξει το τέρμα! Στα  51 πενήντα ένα χρόνια έγινα δρομέας μεγάλων αποστάσεων, στέφτηκα τον κότινο, μ’ έντυσαν με τρόπαιο χαράς. Απόθεσα τις πληγές μου στο βωμό της προσπάθειας καθώς απωλέσθησαν τα νύχια των πληγωμένων δακτύλων μου απ’ την συμπίεση των υποδημάτων μου.

Τον επόμενο Μαραθώνιο θα τον τρέξω με νεόφυτα νύχια  στα πόδια μου κι ένα ζευγάρι μεγαλύτερα  αθλητικά παπούτσια.     

  

Τον δυσκολότερο Μαραθώνιο της ζωής θέλω να τον περπατήσω ξυπόλητη∙ γειωμένη στο χώμα, κρατώντας γεμάτη αποσκευή την ψυχή μου. Να τρέχω ασταμάτητα, αναζητώντας σε κάθε λεπτό  κι ένα κομμάτι απ’ το πάζλ που συνθέτει το κορμί μου. Μέσα στο πυρωμένο βλέμμα της ελπίδας, καινούργιες ελπίδες να ζωντανεύουν πως η σάρκα δεν είναι μόνο ύλη. Πως η ψυχή αποτελεί το κεντρικό κομμάτι της σύνθεσης εκείνης που λέγεται σώμα.

Θέλω, ο οδηγητής ήχος που θ’ αφουγκράζομαι να ‘ναι εκείνος της καρδιάς και να  με σπρώχνει ένα ακόμη βήμα μακρύτερα.  Και το πρώτο βήμα να γίνεται δεύτερο, το δεύτερο να γίνεται τρίτο κι ο ήχος αυτός παρέα με τα βήματα να  συνθέτουν την  ολοκλήρωσή μου.

Να δεχτώ το έπαθλο από τον ίδιο μου εαυτό. Να  μπολιαστώ με καινούργιο φτέρωμα, αποδιώχνοντας   από πάνω μου το χνώτο  της απραξίας.

Με υπέρμετρη προσπάθεια να  γονατίσω  εμπρός στο μεγαλείο του Θεού και να τον ευχαριστήσω  για την κρυμμένη δύναμη που μας εμφύσησε. Να παρασημοφορηθώ την επιμονή, την υπομονή, την ελπίδα, την εγκράτεια, την απλότητα.  Αυτές να γίνουν οι Ελλανοδίκες  του αγώνα μου.

Έτσι επιθυμώ να διαβώ τους μαραθώνιους της ζωής, όσοι κι αν είναι οι αγώνες!

Πατώντας  τους κάλλους της αδυναμίας μου!

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΠΑΤΡΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ του περιοδικού "ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ"

Η Βικτόρια Χίσλοπ παρουσιάζει στην Πάτρα το νέο της βιβλίο με τίτλο: «Οι Καρτ Ποστάλ».

Η Victoria Hislop θα βρεθεί στην Πάτρα και στο Ξενοδοχείο Βυζαντινό (Πεζόδρομος Ρήγα Φεραίου 106, τηλ.: 2610243000) την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016, 20:00. Οι εκδόσεις «Διόπτρα» και το Βιβλιοπωλείο «Discover Your Way» παρουσιάζουν το νέο της βιβλίο με τίτλο «Οι Καρτ Ποστάλ».

Η συγγραφέας θα διαβάσει αποσπάσματα και θα απαντήσει σε ερωτήσεις που θα της θέσει ο δημοσιογράφος Μάνθος Ευαγγελίου.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Κάθε βδομάδα, στο γραμματοκιβώτιο της Έλι καταφθάνουν αλλεπάλληλες καρτ ποστάλ, με παραλήπτη ένα όνομα που της είναι άγνωστο, χωρίς διεύθυνση αποστολέα και με μόνο το αρχικό γράμμα Α αντί για υπογραφή. Με τους φωτεινούς ουρανούς, τις γαλάζιες θάλασσες και τις σαγηνευτικές ομορφιές της Ελλάδας που απεικονίζουν, αυτές οι καρτ ποστάλ δίνουν χρώμα στη ζωή της. Μετά από έξι μήνες, ξαφνικά, παύουν να έρχονται και η Έλι νιώθει μια απογοήτευση. Όμως το κολάζ που έχει δημιουργήσει με τις κάρτες στον τοίχο του διαμερίσματός της την έχει ήδη μαγέψει. Η Έλι έχει πειστεί ότι πρέπει να δει αυτή τη χώρα με τα μάτια της. Το πρωί που αναχωρεί για την Αθήνα, φτάνει στο γραμματοκιβώτιό της ένα σημειωματάριο. Οι σελίδες του διηγούνται την ιστορία της οδύσσειας ενός άντρα που ταξιδεύει στην Ελλάδα. Αναπάντεχη, συγκινητική και καμιά φορά σκοτεινή, η ιστορία του Α ξεδιπλώνεται παράλληλα με την ανακάλυψη όχι μόνο ενός πολιτισμού, αλλά και της λαχτάρας του να ξαναζήσει τη ζωή στο έπακρο.

Λίγα λόγια για τη Βικτόρια Χίσλοπ

Εμπνευσμένη από μια επίσκεψή της στη Σπιναλόγκα, η Victoria Hislop έγραψε το 2005 Το Νησί. Το μυθιστόρημά της αναδείχτηκε κορυφαίο σε πωλήσεις διεθνώς και μεταφέρθηκε στην ελληνική τηλεόραση σε σειρά 26 επεισοδίων. Η Βικτόρια αναδείχτηκε κορυφαία Πρωτοεμφανιζόμενη Συγγραφέας στα British Book Awards και τώρα είναι πρέσβειρα για την αντιμετώπιση της λέπρας. Η αγάπη της για τη Μεσόγειο την οδήγησε στην Ισπανία και στο επόμενο best seller της, Ο γυρισμός, που πραγματεύεται τα επώδυνα μυστικά του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Με το μυθιστόρημά της Το νήμα, η Βικτόρια επιστρέφει στην Ελλάδα για να διηγηθεί την ταραγμένη ιστορία της Θεσσαλονίκης και των ανθρώπων της. Το βιβλίο αυτό έφτασε ως τη βραχεία λίστα των βραβείων British Book Awards. Η συγγραφική της δραστηριότητα συνεχίστηκε με την πολυδιαβασμένη συλλογή διηγημάτων με φόντο την Ελλάδα, Ο τελευταίος χορός. Το τέταρτο μυθιστόρημά της, Η Ανατολή, έγινε δεκτό με διθυραμβικά σχόλια και ανήλθε στην πρώτη θέση των best sellers των Sunday Times. Η Βικτόρια μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην Αγγλία και την Ελλάδα.

facebook: OfficialVictoriaHislop tweeter: @VicHislop www.victoriahislop.com

«Η ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ….» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη - Α΄ Βραβείο σατιρικής ποίησης κατά τον 16ο Διεθνή διαγωνισμό ποίησης με θέμα: Στα στενά της ανέχειας, του Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού "ΚΕΛΑΙΝΩ".

«Η ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ….» 

Ψάχνω τρόπους να εξεύρω  την ουσία των πραγμάτων

και καζάντησα  να βόσκω στην κορίτα των προβάτων…

Πού ‘ναι η αρχή και πού το τέρμα, η αλήθεια και το ψέμα;

Πάτα γκάζι… Βάστα φρένο… Μου λασκάρανε τα φρένα!

Δεν μπορώ να καταλάβω τι στο δαίμονα έχουν πάθει

και μ’ απόχη πιλλατεύουν γοργοπόδαρο ελάφι…

κι από μύγα σκουλικιάρα  θε’ να βγάλουν άσπρο ξίγκι…

Μια στο ξύδι… Μια  στο λάδι… Το ελάφι θα ξεφύγει!

Άλλοι έχουν τα διαμάντια κι άλλοι τρώνε το χαβιάρι

κι ένας γέροντας φαφούτης ροκανίζει παξιμάδι…

Μια γριά τρώει το μέλι κι ένας νιος τρώει τ’ αγγούρι

και βαράμε το σαμάρι να ακούσει το  γαιδούρι!... 

Εκατάντησα  ο δόλιος να  βαράω τενεκέδες

τώρα που οι αφεντάδες έχουν χτίσει καφενέδες…

Να μασάω το γιαούρτι γιατί μου ‘βγαλαν τα δόντια

κι αντίς να αλλάξω τρόπους, μου έχω αλλάξει όλα τα φώτα!...

Τι αρρώστια είναι τούτη να πληρώνω όσους κοιμούνται

κι οι δικές μου αξιώσεις μες το βούρκο να κυλιούνται;

Μια του ψεύτη…Δυο του κλέφτη…Θα τους πιάσω! Πού θα πάνε;

Και το ξύλο που χρωστάω,  μαζεμένο θα το φάνε!... 

Πάω  να σπρώξω το μυαλό μου να σκεφτεί σαν το Δαιμόνιο

τώρα που ‘μαι σ’ άδειο πόστο  και με βρήκαν στο Μνημόνιο!

Ξύνω… Γδέρνω το μαλλί μου κι όλο ψείρες κατεβάζει…

Γνώμη ο λύκος δεν αλλάζει, μα… Την τρίχα μόνο αλλάζει!...

Αχ, και να πιανα το Τζόκερ!… Θα τους είχα όλους φτιαγμένο

στο κεφτένι του χασάπη  μπιφτεκάκι ζυμωμένο!... μα,

μ’ έχουν πιάσει απ’  τη μύτη κι έχω σκάσει σαν μπαλόνι…

Μου ‘χουν σφίξει το ζωνάρι και μου βάζουν την αγχόνη!...

Θα τους γδάρω πριν με γδάρουν, να προλάβω να γλυτώσω

και στο τρύπιο μου κουρούπι το τρελό μυαλό θα στρώσω!…

Λίγη γνώση … Λίγη τρέλα…. Η ζωή θα προχωρήσει…

Το στραβό από το ίσιο, κάποιος θα τ’ αναγνωρίσει!

Δυο ξυδάτες… Μια λαδάτη… Θα γουλίσει το χταπόδι…

Άμα λείψει το μαχαίρι, πώς θα κόψω το πεπόνι;….

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Το νέο τεύχος Νο 58 του περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ

«Η ιστορία των γυναικών στο Μαραθώνιο δρόμο» του Κίμωνα Αποστολόπουλου

«Στην «Εστία» της 23ης Μαρτίου του 1896 σημειώνεται: «…Η δρομεύς κυρία Ρεβίθη, η παράδοξος γυνή, η διατρέξασα προ ολίγων ημερών τον Μαραθώνιο δρόμο χάριν δοκιμής σκοπεύει να συναγωνισθή μεθαύριον. Σήμερον ήλθε εις τα γραφεία μας και μας είπεν ότι εάν την εμποδίσουν τα υποδήματά της θα τα βγάλη καθ’ οδόν και θα έλθη γυμνόπους…»

Α. Η Γιορτή

Την ερχόμενη Κυριακή θα διεξαχθεί στην Αθήνα ο 34ος Κλασσικός Μαραθώνιος αφιερωμένος στην μνήμη του Γρήγορη Λαμπράκη για την Ειρήνη.

Μια Μαραθώνια διαδρομή 42,195 μέτρων που αναδεικνύει το μεγαλείο της ανθρώπινης δύναμης. Ένας μύθος 2.500 χρόνων που ξεκινά από το θρύλο του Φειδιππίδη και φτάνει στους σύγχρονους ήρωες και ηρωίδες του κλασσικού αθλητισμού.

Ένα αγώνισμα που ενώνει εκατομμύρια ανθρώπους , άνδρες και γυναίκες,  μεγάλους και μικρούς,  φίλους και φίλες και ολόκληρες οικογένειες,  σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στο φετινό Μαραθώνιο θα συμμετάσχουν 17.085 άτομα εκ των οποίων 3.264 θα είναι γυναίκες. Στο αγώνισμα των 10.000 μέτρων θα τρέξουν 9.371 άτομα εκ των οποίων 3.435 θα είναι αθλήτριες και τέλος στα 5.000 μέτρα  θα τρέξουν 6.305 αθλητές και  7.714 αθλήτριες.
Στο αγώνισμα των 5.000 μέτρων για πρώτη φορά η συμμετοχή των γυναικών θα ξεπεράσει αυτήν των ανδρών.

Συνολικά και στις τρεις εκδηλώσεις του Μαραθωνίου θα συμμετάσχουν 40.475 άτομα εκ των οποίων 14.413 θα είναι γυναίκες.

Πολλοί αθλητές και αθλήτριες από την Πόλη μας και μεταξύ αυτών και Η ΛΕΣΧΗ ΦΑΕΘΩΝ η οποία θα συμμετέχει και με πολυπληθή ομάδα σε όλους τους αγώνες ,θα δώσουν το παρόν.
Μεταξύ αυτών ή Βάσω Κοζανιδου, η Κατερίνα Μέντης, η Μαρία Ρουμελιώτη -Κ ολοβού, η Μαρία Μπαλάση–Λεγουρα, Η Χρυσάνθη Αθανασόπουλου,η Φωτεινή και η Άννα Μεντζελοπούλου, η Φανή Λάζαρη και η Γιολάντα Μπαλάση.

Ήταν όμως έτσι τα πράγματα πάντα  για την συμμετοχή των γυναικών στον Μαραθώνιο;
Στην αρχαιότητα ο Μαραθώνιος δεν υπήρχε ως άθλημα, ούτε και κάποιο παρόμοιο αγώνισμα..

Β.  Η ιδέα του Μαραθωνίου

Η ιδέα της γέννησης του μαραθωνίου δρόμου ως αγώνισμα του κλασσικού αθλητισμού ανήκει στο Γάλλο γλωσσολόγο και ελληνιστή Michel Breal φίλο του Πιέρ ντε Κουμπερτέν που πρότεινε κατά την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα «την επανάληψη του διάσημου εκείνου δρόμου που εξετέλεσε ο στρατιώτης του Μαραθώνος»
Έτσι η επίσημη έναρξη της ιστορίας του μαραθωνίου δρόμου καταγράφεται στις 10 Μαρτίου 1896 με τη διεξαγωγή των πανελληνίων προκριματικών αγώνων που θα καθόριζαν την ταυτότητα των έξι αθλητών που θα λάμβαναν μέρος στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης εποχής, χωρίς όμως την συμμετοχή γυναικών.
Ο πρώτος διεθνής μαραθώνιος επί της κλασικής διαδρομής έγινε στις 2 Οκτωβρίου 1955, αν και η απόφαση προϋπήρχε από το 1938. Ο αγώνας έγινε με τη συμμετοχή 21 μόνο αθλητών .

Γ. Ο Μαραθώνιος των Γυναικών

Ο Μαραθώνιος των γυναικών διεξήχθη για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του  1984 στο Λος Άντζελες με νικήτρια την Τζόαν Μπενόιτ (Joan Benoit) από τις Ηνωμένες Πολιτείες με χρόνο 2 ώρες 24 λεπτά και 52 δευτερόλεπτα.

Ο συγκεκριμένος μαραθώνιος, μάλιστα, μας χάρισε μια από τις πλέον συγκλονιστικές στιγμές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, με πρωταγωνίστρια την 39χρονη Ελβετίδα, Γκαμπριέλα Άντερσεν, η οποία κατάφερε να τερματίσει σε κατάσταση πλήρους εξάντλησης κόβοντας την ανάσα χιλιάδων θεατών στο στάδιο και εκατομμυρίων τηλεθεατών σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στις γυναίκες εμφανίζεται επίσημα η Βρετανή Πώλα Ράντκλιφ (Paula Radcliffe) η οποία στο μαραθώνιο του Λονδίνου στις 13 Απριλίου 2003, τερμάτισε σε 2 ώρες 15 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα.

Το αντίστοιχο ελληνικό ρεκόρ κατέχει  η Μαρία Πολύζου (Πανελλήνιος ΓΣ) με 2:33.40 (23 Αυγούστου 1998)

Όμως μόλις το 1974 η Ζωζώ Χριστοδούλου έγινε η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που έτρεξε στον Μαραθώνιο. Μέχρι τότε οι διοργανωτές των αγώνων δεν θεωρούσαν ότι οι γυναίκες έχουν το σθένος για να καλύψουν µεγάλες αποστάσεις.

Στους Ολυµπιακούς του ‘’72 τις άφηναν να τρέχουν µέχρι 1.500 μέτρα

Δ. Τέλος -Το άβατο για τις γυναίκες στο στίβο (το έτος 1928)

Βρισκόμαστε στην Αθήνα των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων και έκπληκτη η οργανωτική επιτροπή αντιμετωπίζει μια περίεργη, για την εποχή εκείνη, αίτηση συμμετοχής στον Μαραθώνιο Δρόμο. Είναι αυτή της Σταματίας ή Σταμάτας Ρεβίθη, της αποκαλούμενης και Μελπομένης, από τη Σύρο. Όπως την περιγράφουν οι εφημερίδες της εποχής, ήταν πολύ φτωχή, περίπου 30 χρόνων, αν και φαινόταν μεγαλύτερη, ξανθή, οστεώδης, με χαρακτηριστικά μεγάλα μάτια. Κατοικούσε στον Πειραιά μαζί με το μικρό της παιδάκι, μόλις 17 μηνών, ενώ τα Χριστούγεννα του περασμένου έτους είχε χάσει το μεγάλο της παιδί, 7 ετών.

Καθημερινά η Σταματία Ρεβίθη, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της, διήνυε την απόσταση Πειραιάς – Αθήνα με τα πόδια, ψάχνοντας για κάποια περιστασιακή δουλειά και αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Φαίνεται, λοιπόν, πως σε μία από τις καθημερινές αυτές διαδρομές ένας Αθηναίος πεζοπόρος που τη συνάντησε της ανέφερε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την πιο σημαντική τους έκφανση, τον Μαραθώνιο Δρόμο, και, ίσως εμπαίζοντάς την, της είπε πως θα έπρεπε να αγωνιστεί και αυτή. 

Η ιδέα αυτή έγινε μόνιμη και βασανιστική για τη Ρεβίθη, που δεν δίστασε να την προωθήσει.Με τρόπο η επιτροπή των Αγώνων τής αρνήθηκε τη συμμετοχή, με το δικαιολογητικό πως είχαν συμπληρωθεί οι θέσεις και με την υπόσχεση πως θα μπορούσε στο μέλλον να αγωνισθεί σε Μαραθώνιο μαζί με άλλες ξένες και κάποια Αμερικανίδα Μιστέαν, που θα ερχόταν στην Αθήνα με αυτόν τον σκοπό. Κάτι που τελικά δεν έγινε.
Η πεισματάρα Σταματία δεν πτοήθηκε καθόλου και τις παραμονές του αγώνα βρίσκεται στον Μαραθώνα, μαζί με τους άνδρες δρομείς, αποφασισμένη να τρέξει και αυτή. «…Στο χάνι “Το τρόπαιον του Μιλτιάδου” είχαν συγκεντρωθεί επτά δρομείς που θα έπαιρναν μέρος στον αγώνα την άλλη μέρα. Μεταξύ αυτών ήταν και η κυρά Σταμάτα Ρεβίθη, που είχε έλθει με σούστα και είχε κατασκηνώσει στον τόπο της εκκίνησης. Ήταν η “γνωστότατη μαραθωνοδρόμος”, που όλοι οι δημοσιογράφοι ζήτησαν να δουν και να συζητήσουν μαζί της. Τη φιλοξένησε ο δήμαρχος του χωριού κ. Κουτσογιαννόπουλος…».

Το επόμενο πρωινό η Σταματία θα ζητήσει από τον ιερέα του χωριού να της διαβάσει μια ευχή για να τρέξει γρήγορα τη διαδρομή. Όμως, οι ευχές θα δίνονταν μόνο στους επίσημους αθλητές. Λίγο αργότερα η Σταματία θα ακούσει την αμετάκλητη απόφαση της επιτροπής που της αρνείται ακόμα και ανεπίσημα να ακολουθήσει την ομάδα των αθλητών. Και πάλι όμως δεν πτοείται. Την επομένη του θριάμβου του Σπύρου Λούη θα βρεθεί ξανά στη γραμμή εκκίνησης του Μαραθώνα. Έχει πάρει την απόφαση να τρέξει τη διαδρομή μόνη. 

Πριν ξεκινήσει, ο δάσκαλος, ο ειρηνοδίκης και ο δήμαρχος του χωριού συντάσσουν ένα μικρό πρακτικό πιστοποιώντας την ώρα εκκίνησης. Η Σταματία θα φτάσει κατάκοπη στην Αθήνα, όπου και θα συναντήσει κάποιους υπαξιωματικούς, τους οποίους και παρακαλεί να υπογράψουν το πρακτικό για να πιστοποιηθεί η ώρα άφιξής της. Ύστερα κατευθύνθηκε προς το κέντρο της Αθήνας για να επισκεφθεί τον γραμματέα της Επιτροπής Αγώνων, τον Τιμολέοντα Φιλήμονα.

Την επεισοδιακή αυτή ιστορία της πρώτης γυναίκας μαραθωνοδρόμου μαρτυρούν πολλές εφημερίδες της εποχής, η «Ακρόπολις», το «Άστυ», ο «Νέος Αριστοφάνης» και η «Messager d’ Athènes». 

Δυστυχώς τα ίχνη της Σταματίας Ρεβίθη χάνονται τελείως μετά τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο πρωτόγνωρος άθλος αυτής της γυναίκας δεν βρήκε την απαιτούμενη αναγνώριση και η ίδια την καταξίωση. Η εποχή δεν ευνοούσε ακόμα την γυναικεία άθληση, πολύ περισσότερο τη λαϊκή. Οι γυναίκες, και μόνο της «καλής κοινωνίας», περιορίζονταν σε αθλοπαιδιές που είχαν ταυτιστεί με τις ανώτερες τάξεις, όπως η αντισφαίριση και το γκολφ.

(*) Ο Κίμωνας Αποστολόπουλος είναι οικονομολόγος, πρώην Διευθυντής της Τράπεζας Πειραιώς και επί χρόνια δρομέας μεγάλων αποστάσεων.

http://gzmosxos.blogspot.gr

Ο Φιλανδός μαραθωνοδρόμος εξέφρασε τον θαυμασμό του για το ελληνικό δρομικό κίνημα, βραβευόμενος από τη Λέσχη «ΦΑΕΘΩΝ» στην Πάτρα

(O κ. Μεντζελόπουλος Παναγιώτης κάνει  την απονομή πλακέτας με 69 μαραθώνιους στον Φιλανδό φιλέλληνα λαϊκό μαραθωνοδρόμο Ράφικ Νιούμαν).

Τιμητική διάκριση επίτιμου μέλους απενεμήθη στις 3-11-2016 από τη Λέσχη Δρομέων και Περιπατητών ΦΑΕΘΩΝ στον Φιλανδό φιλέλληνα λαϊκό μαραθωνοδρόμο Ράφικ Νιούμαν, που βρέθηκε στη Πάτρα για να συναντήσει φίλους δρομείς και να συμμετάσχει  ως θεατής στον 34ο Διεθνή Μαραθώνιο που τελείται στην κλασική διαδρομή της Αθήνας στις 13 Νοεμβρίου 2016.

Στον Μαραθώνιο, που όπως ανακοίνωσαν από το δημαρχείο Αθηναίων οι διοργανωτές του, θα σπάσει ρεκόρ συμμετοχών με πενήντα χιλιάδες δρομείς  και με ανάλογο μεγάλο αριθμό συμμετοχών από πλευράς θεατών, ενώ έχουν κληθεί 110 δήμαρχοι πόλεων της Κίνας και  στις παράλληλες εκδηλώσεις του Μαραθωνίου θα έχουμε, μεταξύ άλλων, την διεθνή έκθεση ERGO Marathon EXPO στο γήπεδο Ταεκβοντό του Φαλήρου  από τις 10 έως 12 Νοεμβρίου, το παγκόσμιο συνέδριο και το 10ο συνέδριο της AIMS στις 10 Νοεμβρίου, την βράβευση των κορυφαίων Μαραθωνοδρόμων του κόσμου για το 2016, μαζί και του μεγάλου Αιθίοπα δρομέα, Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ στις 11 Νοεμβρίου, την τελετή Έναρξης και την Αφή της Φλόγας του Μαραθωνίου την παραμονή 12 Νοεμβρίου, καθώς  και πολλές άλλες εκδηλώσεις.

Το επίτιμο μέλος επαγγέλλεται συνταξιούχος δημοσιογράφος μεγάλης φιλανδικής εφημερίδας και εξέφρασε τις ευχαριστίες του τόσο στον επικεφαλής του «ΦΑΕΘΩΝ» με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις από τετραετίας, όσο στα μέλη της Λέσχης και στους συντελεστές του δρομικού κινήματος της Πάτρας, με τους οποίους έχει συμμετάσχει σε αγώνα δρόμου που διήλθε μέσω της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου.

.

(Ο επικεφαλής του «ΦΑΕΘΩΝ» κ. Κίμωνας Αποστολόπουλος μαζί με δρομείς και μαραθωνοδρόμους)

Η βράβευση τελέσθηκε σε αίθουσα της μπυραρίας ΜΥΘΟΣ επί της οδού Τριών Ναυάρχων και  το κλίμα ήταν συγκινητικό, καθώς αναπαραστάθησαν ιστορίες που είχαν να διηγηθούν όλοι, που ήσαν άκρως ενδιαφέρουσες, ενώ η συζήτηση περί πολιτισμού, αθλητισμού και φιλοσοφίας ζωντάνεψε το προς τιμήν του κ. Ράφικ, λουκούλειο βραδινό γεύμα.

Στο ιστορικό του φιλέλληνα δρομέα Ράφικ Νιούμαν έχει καταγραφεί συμμετοχή του σε 68 μαραθωνίους ανά τον κόσμο! Η γνωριμία του με τους δρομείς της Πάτρας έχει ενδιαφέρον. Πριν από λίγα χρόνια, είχε βρεθεί στην πόλη ως τουρίστας, όπου γνωρίστηκε τυχαία με τον Κίμωνα Αποστολόπουλο, συντονιστή και πρωτοπόρο της λέσχης Φαέθων. Ο Κίμωνας τον έπεισε να τρέξουν μαζί τη γέφυρα του Ρίου Αντιρίου. Εκεί ο Ράφικ γνωρίστηκε και έτρεξε μαζί με τον αείμνηστο πρόεδρο του ΣΥΠ Γιώργο Αντύπα. (Διάβασε: «Ελεγείο» στην μνήμη του ευγενούς λαϊκού μαραθωνοδρόμου αθλητή της Πάτρας).

Τότε ήταν που ο Ράφικ έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του και τον Κίμωνα: να τρέξει έστω μία φορά στη ζωή του τον μαραθώνιο της Αθήνας! Όπως και έγινε και μάλιστα κατάφερε να τρέξει δύο φορές στον Μαραθώνα! Η δεύτερη φορά ήταν και το τέλος της καριέρας του στους μαραθωνίους, αφού λόγω τραυματικού προβλήματος στο πόδι, δεν του επιτρέπεται πια να αγωνίζεται σε μεγάλες αποστάσεις. Σήμερα ο Ράφικ πλησιάζει το κλείσιμο της έβδομης δεκαετίας του! Και πάντα ζωντανός και με σφρίγος δίνει αποτελεί παράδειγμα για τους συναθλητές τους!

Πήρε το λόγο και μίλησε για τον φιλέλληνα Ράφικ και τους αγώνες του, αλλά και για τη Λέσχη «ΦΑΕΘΩΝ» και τα μέλη της που δεν σταματούν να δίνουν ζωντάνια σε αυτό που λέγεται «αγώνας δρόμου – αγώνας ζωής».

Ο Ράφικ συγκινημένος παρέλαβε την τιμητική πλακέτα, έγινε επίτιμο μέλος της Λέσχης. Μίλησε για τη γνωριμία του με την Ελλάδα, εκφράζοντας τον θαυμασμό του για την μακραίωνη αθλητική σταδιοδρομία πολιτών της, αναφέρθηκε  στον Κίμωνα Αποστολόπουλο που τον έκανε με τον τρόπο του να θεωρεί την χώρα μας «δεύτερη πατρίδα του», στον 34ο Διεθνή Μαραθώνιο που γίνεται χρόνο με το χρόνο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός, αλλά και στη λύπη του που δεν μπορεί πλέον να αγωνιστεί…

 (Ο κ. Ράφικ Νιούμαν μαζί με τον κ. Μεντζελόπουλο Παναγιώτη  και τον κ. Χριστοδουλόπουλο Αθανάσιο  ο οποίος έκανε τη μετάφραση).

Ο ίδιος μίλησε στο πατραϊκό πόρταλ salos.gr λέγοντας: «Όταν έτρεχα κοίταζα το ρολόι μου παρακολουθώντας τους χρόνους μου. Ήθελα να ‘μαι πιο γρήγορος. Όταν γνώρισα τον Κίμωνα μου έκανε εντύπωση γιατί δεν κοίταζε το ρολόι του. Κατάλαβα πως όταν ο Κίμωνας έτρεχε, φιλοσοφούσε. Αυτό με ενέπνευσε!».

Εξέφρασε δε τον θαυμασμό του προς το Istologio G. Mosxou, για τους είκοσι Πατρινούς δρομείς που συμμετείχαν στον υπερμαραθώνιο Δρόμο Τιμής υπέρ των πεσόντων στις μάχες με τον Αττίλα, θαμμένων στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, οι οποίοι τον Μάρτιο του 1998 ξεκίνησαν από την Αγία Λαύρα Καλαβρύτων τρέχοντας, για να τερματίσουν στην Πράσινη Γραμμή της Λευκωσίας. Και έδειξε την έκπληξή του, όταν ρωτώντας τον συντονιστή του «ΦΑΕΘΩΝ» για το μήκος της διαδρομής, του είπε πως πρόκειται για 700 χιλιόμετρα, που διανύθηκαν μέχρι την παραμονή της εθνικής Επετείου.

Στην τιμητική βραδιά παραβρέθηκαν οι:

Αποστολόπουλος Κίμων (συντονιστής).

Μεντζελόπουλος Παναγιώτης (απονομή πλακέτας με 69 μαραθωνίους).

Χριστοδουλόπουλος Αθανάσιος (μετάφραση).

Διονύσιος Μπαλάσης (Γραμματέας).

Κατσαΐτης Νικόλαος (υπερμαραθωνοδρόμος).

Τάβλας Γιώργος (μέλος).

Κακουλίδης Γιώργος δρομέας, (πρωταθλητής προπονητής στίβου).

Μόσχος Γιώργος (υπερμαραθωνόδρομος).

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη (δρομέας).

Ιωάννης Ρουμελιώτης (δρομέας).

Βασίλης Καταπόδης (μαραθωνοδρόμος).

Σπήλιος Κολοκούρης (δρομέας) και

Ηλίας Κολοκούρης (μέλος).

«ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ…» μία δοκιμιακή ανάλυση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη βασισμένη στο ποίημα της Κατερίνας Μήλιου υπό τον τίτλο: «Το μέτρημα»

Στου  χρόνου το βλεφαρισμό  γεννήθηκε η  στιγμή που στάλαξε μέσα μας τον σπόρο της ζωής. Κρατηθήκαμε  στη ροή ταλαντευόμενοι τους τριγμούς των αιώνων. Αδύναμοι  στο πρώτο βήμα μα λιγάκι πιο δυνατοί στο δεύτερο, βιώνουμε την προσπάθεια  της ενσάρκωσης  μέσω της γέννησης  της ύλης και της αναδημιουργίας του πνεύματος ως μέρος του  σύμπαντος.

Ξεχύθηκε χορός γεννήσεων από άνδρα και γυναίκα και  γεννηθήκαμε εκατομμύρια ανδρών και γυναικών κυριεύοντας γη, ουρανό, θάλασσα, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις. Απλωθήκαμε ως δαιμόνιες οντότητες να κατακυριεύσουμε το άπειρο και το άγνωστο. Να γίνουμε γνώστες του Άκτιστου και ισάξιοι του Ενός… Προσπαθήσαμε να συνταχθούμε με τις υπερδυνάμεις για να υπερνικήσουμε την άγνοια  συναζόμενοι  τη γνώση. Αγνοούμε κυριολεκτικά πως κατακτώντας ένα μέρος γνώσης, αυτομάτως  μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο αναζητήσεων. Η ανάγκη να ορισθούμε μας έκανε να εφεύρουμε τον χρόνο και τη μέτρηση. Οι αριθμοί μέρος των άπειρων συμβολισμών και του απείρου. Οι λύσεις όλων των αμφιβολιών μας κινούνται μέσα σε αυτό το σύνολο των άπειρων συμβολισμών και του απείρου. Αρχή της μέτρησης της ζωής δεν μπορεί να γίνει από το ένα. Ούτε μπορούμε να διερωτηθούμε αν υπήρξαμε ή αν υπάρξουμε  μες τους αιώνες. Είμαι.. Είσαι.. Είναι.. Είμαστε όλοι μία μονάδα που σχηματίζουμε το Άπειρο Σύμπαν.

Η αδημονία  τρέφεται με σάρκα και πνεύμα. Αν δεν θες να φαγωθείς από αυτή:  αφέσου  στη ροή  της ουσίας των πραγμάτων. Την  απληστία  την βιώνουν αυτοί που ξεχνούν πως το Σύμπαν έχει οικονομήσει  για όλους  και για όλα, με το μερίδιο που πρέπει στον καθένα. Τίποτε δεν περισσεύει και τίποτε δεν είναι περιττό.  Η Φύση  εκτελεί από μόνη την δική της επιστήμη, την δική της πολιτική και προκαλεί τα δικά της ερεθίσματα  και συναισθήματα στα δημιουργήματα της.

Κι αν έχεις περισσότερα απ’ όσο  πρέπει: κάποιος άλλος θα έχει λιγότερα απ’ όσα χρειάζεται.
Κανείς και τίποτα δεν είναι ένα μηδενικό. Μα ούτε και το «τίποτα», υπάρχει. Πώς να υπάρχει το «τίποτα»,  αφού υπάρχει κάποιος ή κάτι που μας το υπενθυμίζει; «Έχει την πείνα του, τη δίψα, τη θλίψη του, την πίκρα και το θυμό». Μη τον ξεχνάς.. μόνο μηδέν δεν είναι.
Ακόμη κι ο Θάνατος δεν είναι «μηδέν». Ούτε και η  αδυναμία απάντησης είναι «μηδέν».
Εκεί δεν έχει χώρο  η θρησκεία παρά μόνο η πίστη πως  μια Παντοδύναμη Αρχή  ξέρει να ρυθμίζει τη ροή των αριθμών στο αριθμολόγιο του Σύμπαντος.

Υπάρχω.. Υπάρχεις… Είμαι.. Είσαι.. Είμαστε πιασμένοι στον ίδιο χορό του χωροχρόνου. Φτάνει που αγγίζουμε για λίγο της πατούσες της Γης και του Ουρανού. Δεν είναι σωστό να λεηλατούμε αυτό που μας τρέφει τη σάρκα και το πνεύμα.

Αρχή της γέννησης: Αρχή της γνώσης της ζωής∙ γιατί μόνο με ζωή μπορούμε να ορίσουμε τη ζωή. Όταν αγαπάς τη ζωή: ποτέ δεν την καταστρέφεις. Καταστροφή σημαίνει Θάνατος. Και θάνατος σημαίνει πολλά: Στάχτη. Φωτιά.  Μπαρούτι. Απόγνωση.  Απουσία  και πολλά ακόμη που θέλουνε μέτρημα… Της καταστροφής και του θανάτου  τα αμέτρητα κακά θα ήθελα να ήταν απουσία και «ΜΗΔΕΝΙΚΑ».

Με την πάντα νου υπερέχουσα Αγάπη θα είναι μπορετό στη ροή των δεινών να αντισταθούμε! Στην  έλλειψη, στην πείνα, στη δίψα, στη θλίψη,  στην πίκρα να μη  βρισκόμαστε μονάχοι. Και  τον  θυμό να ξεχνάμε με την σκέψη του Θανάτου…. «ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ» να κάνουμε των καλών κι ευγενών πράξεων∙  κι ευχή  όλων μας: αυτές να μην ξεκινήσουν από το «ένα» αλλά από το Άπειρο ως το ΑΠΕΙΡΟ!

Δευτέρα, 31 Οκτωβρίου 2016

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη