Ακυβέρνητο όνειρο…
Συνέλλεξα λέξεις. Έγχρωμες πινελιές.
Κάποιες είχαν ονόματα πεζά
κι άλλες ποιητικότερα κι από τα
ποιήματα.
Τις έστησα στη σειρά
σαν στρατιωτάκια σε παρέλαση.
Ανθρωπάκια εργατικά...Αγάπες μοναδικές....
Σαν αυτές που ξέρουν να περιμένουν.
Τα χέρια ψάχνουν άσβεστη γραφή.
Να μ’ αγαπάς! Αν ερχόσουν ελεύθερο
ορθρινό
μου ανάβλεμμα,
στο άλμα του ποιητή θα είναι η γνώση μας!
θαλερό το αντάμωμα… Τα μάτια νυστέρι
του Έρωτα κι ακυβέρνητο όνειρο
η ελληνική ψυχή.
Πρώτη αιτία, οι στίχοι και μερικά
μυστικά
ξεδίψασμα με λιγοστό νεράκι.
Η αποδόμηση της απελπισίας είναι ζυγός
αριθμός...
διαθλάσεις στη μικρή διαλογιστική κερένια φλόγα..
θολά τοπία, του έρωτα πρόσωπα..
Με μουσική φλογέρας... Πόσο φως!
Ομολογίες κι απανθισμένη χρήση επιρρημάτων.
Μια σκηνή μαγική το σύννεφο... Με Πινελιές αφαιρετικές,
στη στάμνα, στον καπετάν Ανδρέα, σε ρωμιοσύνης ιερά...
Φύλαξέ τα , αγαπημένη μου Ελλάς!
Στην αρχή ήταν το χάος... και οι σωτήριοι στίχοι
της Πολύμνιας.
Σάββατο, 5 Δεκεμβρίου 2015
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου