«ΕΝ ΟΙΔΑ»
Κλειδί η γνώση
ξεκλειδώνει το νου.
Τη σκέψη
κλώθει η απορία.
Το «ἕν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα», η μέγα
αλήθεια
το καταστάλαγμα της νόησης.
Της αγωνίας το βλέμμα, άνω θρώσκω.
Πάλλομαι την ωδίνη
ριζωμένη στο χώμα.
Απλώνω κλαδιά ν’ αγκαλιάσω τ’ άστρα.
Στα μονοπάτια του χρόνου
πραιτόρια χτίζονται δικάζοντας τη
ζωή…
Λούζομαι μύρα,
του πόθου δάκρυα
με αίμα και ύδωρ ντυμένη.
Τρέχω να προλάβω
την ανατολή του ήλιου
τον κύκλο της ζωής
φυλακίζοντας………..
Δευτέρα, 17 Απριλίου 2017
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου