Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

«ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη


Σχετική εικόνα

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ

Αιώνες, τώρα, την περιμένουμε να ‘ρθει. Πανώρια κόρη, να κουβαλά στα μαλλιά της τα χωρατά των χελιδονιών, το γέννημα της ελπίδας και δυο μαγιάτικα στεφάνια φορεμένα με κόκκινες παπαρούνες στο λαιμό∙ κι εμείς, διαρρήκτες του Ήλιου, να δράξουμε το  πράσινο κλωνάρι απ’ το φουστάνι της∙ να ξεχαστούμε λιγάκι κάτω απ’ τα μάτια του ξάστερου ουρανού της.
Αιώνες, τώρα, περιμένουμε τις ομορφάδες της. Χαρούμενα πουλιά να πετούν πάνω απ’ τις κληματόβεργες, να ζευγαρώνουν την αρμονία, τη δημιουργία και να  κουβαλούν ειρήνης μηνύματα στην άκρια της γης.
Φωτεινά πρωινά και μεγάλα, περιμένουμε. Ροδαλά  σούρουπα, μ’ άστρα να τρέμουν σε μουσκεμένα απ’ τη αναμονή, βλέφαρα. Μια άνοιξη όλο αγάπη κι ένα καινούργιο ξεκίνημα αγώνα, που απ’ τις πληγές της σταύρωσης να επουλώνονται τα τραύματα. Να φουσκώσουν στα σπλάχνα μας οι  κοιμισμένοι σπόροι  κι απ’ την αδράνεια του χειμώνα να ξεφεύγουμε….
Αισθήσεις  βέβαιης ζωής  να μεταγγίζονται στο αίμα μας, περιμένουμε.  Να ραγίζει η πέτρα κι επάνω της να φυτρώσει το θυμάρι, η ρίγανη, το μελισσόχορτο, η άγρια μέντα, ο σπόρος του ψωμιού. Να καρποφορήσουν τα άγονα  βουνά, να βουίξει μελίσσι η θέληση του κόσμου.  Να ξυπνήσει  η ποίηση μέσα μας.  Να  πλημμυρίσουν τις καρδιές μας οι γιορτινές μουσικές.
Τη ζωή περιμένουμε να ανθίσει μαζί  με τα ζωηρά χρώματα των λουλουδιών. Να μεταλάβουμε τον αστείρευτο αγώνα.  Να, έτσι όπως γκαστρώνεται  η γης το χώμα και το νερό και με το χάδι του ήλιου στέφεται όλους τους θησαυρούς, δίνοντας υποσχέσεις αιωνιότητας στο πέρασμα των χρόνων. 
Αιώνες, τώρα, περιμένουμε  την Άνοιξη να ‘ρθει. Να βγούμε στη στράτα της, να πλέξουμε τραγούδια, να λιώσουν οι πάγοι, να κελαρύσει δροσό νερό… 

Πέμπτη, 30 Μαρτίου 2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη




«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΡΑΔΙΟΚΥΜΑΤΑ ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΟΣ» του Κίμωνα Αποστολόπουλου


  

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΡΑΔΙΟΚΥΜΑΤΑ ΣΑΝ ΝΑΥΑΓΟΣ

(Με διδάξατε τα πάντα εκτός από το κολύμπι) Πρίγκιπας ντε Λιν, 1759.


Την Δευτέρα στις 22/5/2017 υπό την αιγίδα της Λέσχης Φαέθων σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο «Δόντι» παρουσιάστηκε στη Στοά ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ το βιβλίο του Άρη Μαλανδράκη «Ταξιδεύοντας στα ραδιοκύματα». Για το βιβλίο εκτός από τον συγγραφέα, μίλησε και ο βετεράνος Μαραθωνοδρόμος της Λέσχης μας, Παναγιώτης Μεντζελόπουλος, ο γνωστός σε όλους μας, καπετάνιος. Η εκδήλωση αυτή ήταν στα πλαίσια των δράσεων της Λέσχης Φαέθων «Αθλητισμός και Πολιτισμός» και είναι συνέχεια της συνεργασίας με το βιβλιοπωλείο «Δόντι» το οποίο πρόσφατα επιμελήθηκε και παρουσίασε το βιβλίο «Άλφες» του μέλους μας, μαραθωνοδρόμου, Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη
Το βιβλίο «Ταξιδεύοντας στα ραδιοκύματα» αφορά τις αναμνήσεις ενός μαρκόνη, πατέρα του συγγραφέα, του Χρήστου Μαλανδράκη,  ο οποίος άκουγε ακατάπαυστα, όλο το 24ωρο στο πλοίο, διαφορά μηνύματα και μεταξύ αυτών και πολλά μηνύματα για ναυάγια τα οποία δεν του ήταν καθόλου ευχάριστα.
Με το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου, μου δόθηκε το ερέθισμα από τον Ανδρέα Τσιλήρα, οικοδεσπότη, να πω τις σκέψεις μου για το βιβλίο σαν ναυαγός που ζει ένα άλλο ναυάγιο, όχι στην θάλασσα αυτή την φορά, αλλά στη γη και είναι το οικονομικό ναυάγιο της χώρας μας. Προσεγγίζοντας έτσι το βιβλίο «Ταξίδι στα ραδιοκύματα» από μία άλλη οπτική γωνία.
Ο άνθρωπος ζει και οργανώνει την ζωή του στην στεριά, προτιμά όμως να σκέφτεται την συνολική του πορεία πάνω σε αυτή, χρησιμοποιώντας μεταφορές που συνδέονται με το ριψοκίνδυνο θαλασσινό ταξίδι. (Λέξεις κλειδιά: Ακτές, νησιά, ασφαλή λιμάνια, καταιγίδες, πυξίδες, άστρα ,φάροι και καπετάνιοι που μας οδηγούν).
Στην αρχαιότητα ο ωκεανός γεννούσε μυθικά τέρατα που δεν είχαν καμία σχέση με την κοσμική τάξη. Ο Ησίοδος «Στα έργα και ημέρες»' δεν εμπιστευόταν την ανοικτή Θάλασσα γιατί αυτή δε υπακούει πλήρως στην εξουσία του Δία αλλά κυβερνιέται από τον ενοσιχθων Ποσειδώνα καταπώς αυτός το επιθυμεί. Γι αυτό συμβουλεύει τον αδελφό του, να γυρίσει σπίτι χωρίς να υπερβεί τα καθορισμένα όρια της ευνοϊκής για την εποχή εκείνη ναυσιπλοΐας. Επικρίνει έντονα όσους επιχειρούν θαλασσινά ταξίδια εν μέσω αβέβαιων συνθηκών, ο πλους τότε γίνεται επικίνδυνος και δύσκολα θα αποφύγει την καταστροφή. Ωστόσο οι άνθρωποι και ολόκληρες κοινωνίες σήμερα μέσω άγνοιας του κινδύνου επιχειρούν τέτοια οικονομικά ταξίδια στις θάλασσες των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Ο Οράτιος, επίσης χαρακτηρίζει τα πλοία ασεβή, αυτά συνδέουν μεταξύ τους ότι η θεότητα έχει χωρίσει, γι’ αυτό και η θάλασσα ρίχνεται ενάντια στο ευάλωτο σκάφος, προστατεύοντας τον πρωταρχικό χωρισμό που θέσπισε η σοφία των θεών και τον οποίο θέλησε να υπερπηδήσει η ανθρώπινη τόλμη. Το αμάρτημα αυτό συγκρίνεται με αυτό του Προμηθέα που έδωσε ένα αλλότριο στοιχείο (την φωτιά) στους ανθρώπους και σήμερα υπάρχει ένα σύγχρονο αλλότριο στοιχείο που δόθηκε από τους θεούς των αγορών αυτή την φορά , αυτό της πίστωσης.
Εκτός από την ανάγκη που παρακινεί κάποιον να εγκαταλείψει την στεριά, την μονοτονία της αγροτικής εργασίας με τους περιορισμένους πόρους για μία καλύτερη ζωή υπάρχει και η τυχοδιωκτική επιδίωξη κάποιου για την επίτευξη ενός κέρδους μεγαλύτερου από το εύλογο, ικανοποιώντας έτσι την ακόρεστη επιθυμία του για χλιδή και πολυτέλεια. Αναμφίβολα η σημερινή οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας, έχει τέτοιες αναλογίες, αφού ουσιαστικά αυτή είναι η προβολή μιας πολιτιστικής κρίσης, ενός καταναλωτικού προτύπου που συντηρείται με δανεικά. Το να καταναλώνεις με δανεικά μοιάζει με το είδος του θαλασσινού ταξιδιού στο οποίο ενυπάρχει η απόπειρα υπέρβασης του περιορισμένου και κλειστού οικονομικού βίου του ανθρώπου για να χαρτογραφήσει νέα άγνωστα και επικίνδυνα μέρη, τους φορολογικούς παράδεισους. Όπως όμως την θάλασσα την κυβερνούν οι απρόβλεπτες δυνάμεις του Ποσειδώνα και το ναυάγιο είναι ένα εν δυνάμει ενδεχόμενο που αντιμετωπίζει ο κάθε ταξιδιώτης, ίδιο εν δυνάμει ναυάγιο αντιμετωπίζει ο οφειλέτης στο σημερινό πέλαγος του χρέους σύμφωνα με την βούληση ενός άλλου θεού αυτού των απρόσωπων αγορών. Η επιβίβαση στο πλοίο με δανεικά σημαίνει ότι βρισκόμαστε ήδη στην ανοιχτή θάλασσα του χρέους που εκτός από την σωτηρία η τον πνιγμό δεν υπάρχει άλλη έκβαση. Ο σημερινός Έλληνας περισσότερο από κάθε άλλη φορά βρίσκεται στην θέση του Ζαρατούστρα που ύστερα από ένα ναυάγιο, η θάλασσα τον ξέβρασε στην στεριά μίας αποικίας χρέους και αυτός σήμερα όπως ο Ζαρατούστρα αναρωτιέται: «Ποια είναι η μοίρα μου τώρα, δεν ξέρω που να πάω. Χάνομαι». Έτσι απηυδισμένος όπως θα είναι πρέπει να αναζητήσει παρηγοριά μόνο στον εαυτό του. Η σωτηρία περνάει μέσα από ένα νέο οικονομικό παράδειγμα - ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα δημιουργήσει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Διαφορετικά θα ζήσει με την ψευδαίσθηση ότι κάποιος τρίτος θα του λύσει τα προβλήματα.
Γι’ αυτό η Ελληνική κοινωνία μετά το οικονομικό ναυάγιο της πρέπει να κατορθώσει να φθάσει κολυμπώντας στην ακτή. Σαν ναυαγισμένοι πρέπει να κρατηθούμε από την σανίδα που θα μας σώσει και αν χρειαστεί να βουτήξουμε στην θάλασσα για να βρούμε τα συντρίμμια των προηγούμενων προσπαθειών των προγόνων μας για να έχουμε σαν λαός ιστορική συνέχεια. Δεν υπάρχει η δυνατότητα της αποχής από αυτή την προσπάθεια. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να ξεχάσουμε τα χαμένα μπαούλα και σεντούκια με τα χρυσαφικά που βυθίστηκαν στην Θάλασσα την στιγμή του ναυαγίου και να περισώσουμε μόνο ότι πολυτιμότερο έχουμε και μεταξύ αυτών είναι και το σώμα μας, το οποίο έχουμε από την στιγμή που γεννηθήκαμε και θα το έχουμε όλοι μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Αλλά για να το έχουμε πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε και για αυτή την αγάπη πασχίζει η Λέσχη μας με την δράση της: Αθλητισμός και Πολιτισμός.

Κίμωνας Αποστολόπουλος 



Σάββατο 20 Μαΐου 2017

«Ταξιδεύοντας στα ραδιοκύματα» του Χρήστου Μαλανδράκη, ένα βιβλίο με Ιστορίες της θάλασσας θα παρουσιάσουν στην Πάτρα το βιβλιοπωλείο «Το Δόντι» και οι εκδόσεις Γαβριηλίδης τη Δευτέρα 22 Μαΐου 2017, ώρα 8.30 μ.μ.



Ιστορίες της θάλασσας μέσα από τις αναμνήσεις ενός μαρκόνη

Ένα βιβλίο γεμάτο με τις αναμνήσεις του μαρκόνη Χρήστου Μαλανδράκη, με τίτλο «Ταξιδεύοντας στα ραδιοκύματα», θα παρουσιάσουν στην Πάτρα το βιβλιοπωλείο «Το Δόντι» και οι εκδόσεις Γαβριηλίδης τη Δευτέρα 22 Μαΐου 2017, ώρα 8.30 μ.μ. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο αίθριο του Μέγαρου Πραπόπουλου (Φιλοποίμενος 36-42), δίπλα στο βιβλιοπωλείο. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο καπετάνιος Παναγιώτης Μεντζελόπουλος και ο  μεταγραφέας και επιμελητής των κειμένων Άρης Μαλανδράκης. Η εκδήλωση διοργανώνεται με την υποστήριξη της Λέσχης Φαέθων.
Ο μαρκόνης, ο ασυρματιστής των καραβιών, υπήρξε μια ιδιαίτερη ειδικότητα για τον χώρο της θάλασσας. Ήταν το αυτί και η φωνή του κάθε πλοίου, μέχρι που εμφανίστηκε η δορυφορική επικοινωνία και η κατάργηση των ασυρμάτων, με την είσοδο του 21ου αιώνα. Για όλα όσα είδε και έζησε στη μακρόχρονη καριέρα του ως ασυρματιστής του εμπορικού ναυτικού μίλησε ο Χρήστος Μαλανδράκης (1910 – 2007) στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Αληθινές ιστορίες, που άλλοτε θυμίζουν επεισόδια ενός πρωτότυπου National Geographic κι άλλοτε δίνονται με χιούμορ, μεταφέροντας τις ναυτικές συνήθειες και τα έθιμα λαών όλου του κόσμου.
Τις κατέγραψε και τις συνέδεσε ο γιος του μαρκόνη, δημοσιογράφος Άρης Μαλανδράκης, που διατήρησε τον προφορικό τόνο και την αυθεντικότητά τους, προσφέροντας στο τέλος του βιβλίου κι ένα Λεξικό της Θάλασσας για μια ακόμα καλύτερη επαφή με αυτό τον γοητευτικό και περιπετειώδη κόσμο.

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

«ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Αποτέλεσμα εικόνας για μητρική αγκαλιά

  
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Λουλούδια μου ανοιξιάτικα, του κήπου μου ευωδία:
Ποιος ήλιος έριξε το φως και ποια πηγή νερό
θεριεύοντας τους κλώνοι σας, βγάζοντας τέτοια άνθη
κι όποιος σας βλέπει λαχταρά ν’ αδράξει τον καρπό;

Λουλούδια μου ανοιξιάτικα, της μοίρας εσείς μύρο:
Το μύρο που σας φύλαγα  και το ‘χα φυλαχτό
στη στέρνα του περιβολιού για σας  το ‘χω σκορπίσει
το άρωμα εσείς να παίρνετε κι εγώ να αποχωρώ.
Να σας θωρούν τα μάτια μου, να ευφραίνεται η ψυχή μου!
Να σας αγγίζει η καρδιά και να λιποθυμώ!

Τον Ήλιο με το άρμα του, την Πούλια, το Φεγγάρι,
κι εκείνον τον Αυγερινό,  άυπνη καρτερώ!
Χρυσή δροσούλα τους φυλώ και άστρα σε μια στάμνα,
να τους χαρίσω να έχουνε, να σας γεμίζουν φως.
Σταγόνες διαμαντόβρεχτες να λούζουν το κορμί σας
και μες τα άνθια της ζωής να στήνετε χορό!

Της  Άνοιξης λουλούδια μου και της ζωής μου ανάσα:
Του κόσμου ας γίνετε  άρωμα και της ψυχής μου φως
κι όπου κάστρο  βρίσκεται, τείχος μαλαματένιο,
τα γιγαντόσωμα θεριά δετά,  πάντα, κρατώ.
Σαν μια θεά θαλασσινή το κύμα ημερεύω
και τους ανέμους της ζωής θερμοπαρακαλώ
να μην τσακίσουν λούλουδο, να μην ραγίσουν κλώνο
κι με κρασάκι ακριβό μερώνω τον καιρό!

Παρακαλώ, ‘σένα Θεέ και ‘σένα Παναγιά μου,
το Φεγγαράκι τ’ ουρανού μ’ όλα τα θεϊκά:
Ρίξτε δροσιά στα λούλουδα, της μάνας τα στολίδια,  
γιατί ένας κήπος αδειανός, φέρνει την χειμωνιά!

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη



Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

«ΠΕΠΛΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη


«ΠΕΠΛΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Στα χέρια του Ποιητή κρατιέται η ποίηση. Λουλούδι π’ ανθεί  και δένει καρπούς. Ευλαβείται  το φως. Αγκαλιάζει  την φροντίδα. Σηκώνει το βλέμμα ευγνωμονώντας του Πλάστη την απλοχεριά.
Βουίζει μελίσσι πάνω της. Ο πειρασμός δεν την αφήνει. Βουτά τις φτερούγες στο φως. Ρουφά τη γύρη, τους χυμούς, γνέθοντας ραψωδίες.
Στην κυψέλη του κόσμου θα εκτελέσει τη συνταγή. Με το χάδι της μούσας θα γίνει το μοίρασμα.
Και μετά το μοίρασμα….. πάλι πλούσια θα παραμείνει. Παραδομένη στην φροντίδα του Κτίστη,  θα πλαστεί  απ’ την αρχή. Ξανά ανάσα θα της δώσει. Θα την κάνει λουλούδι που θα κοσμήσει   τη γη. Θα γίνει μέλι και τροφή της ανθρωπότητας.
Στα χέρια του Ποιητή κρατιέται η ποίηση. Κι αν αφήσει το χέρι Του,  θα ξεσκιστούν  τα πέπλα  που της φόρεσαν οι Μούσες…. Θα γίνουν ακτίνες φωτός σε απροσπέλαστο δάσος που σαν τις αντικρίσουν τ’ αγρίμια, θα λουφάξουν.

Σάββατο, 6 Μαΐου 2017 

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

«ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

xlwptsioudis29.jpg

«ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ  ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ»
της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να πω κάτι, άλλοι νωρίτερα με είχαν προλάβει… Έτσι, αντιλήφτηκα την αδυναμία μου να αποτυπώσω  κάτι διαχρονικό και διαφορετικό. Παρόλα ταύτα,  μου ‘ρχονται στο μυαλό εκείνα τα τραγούδια που σκάρωνε εν ριπή οφθαλμού η βάβω μου. Τραγούδια δικά της, σε γλώσσα απλή,  φορτωμένη με νοήματα ύψιστου  βαθμού, που καθώς τα επαναφέρω στη μνήμη μου, λέω: Ναι! Η γιαγιά ήταν ποιήτρια χωρίς να ξέρει ούτε την αλφαβήτα!  Τα λόγια της είχαν την αισθαντικότητα και τη μουσικότητα της ψυχής.  Και παραμένουν στην ψυχή μου άφθαρτα, επαληθεύοντας την προφητική τοποθέτηση του Πίνδαρου πως, τα λόγια ζουν περισσότερα χρόνια από τις πράξεις.
Η ποίηση είναι η πνοή και το λεπτότερο πνεύμα όλης της γνώσεως. Είναι η γεμάτη πάθος έκφραση, η γεμάτη πάθος δημιουργία που βρίσκεται στο πρόσωπο όλης της ανθρωπότητας. Ίσως, η ζωγραφική να θεωρείται ως  ποίηση που βλέπεται, αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται. Είναι η έκφραση εκείνη που ανοίγει το μυαλό και  δίνει χάρη στην ευστροφία. 
Κάθε μορφή δημιουργίας μπορεί να αποκαλεστεί ποίηση.  Ποιώ=Δημιουργώ! Γι αυτό κι ο δημιουργός ενός έργου αποκαλείται ποιητής.
Από μόνη της η λέξη «ΠΟΙΗΣΗ» μας κατατάσσει σε όντα  ταγμένα στην ποίηση - στην δημιουργία.  Η πράξη της ποίησης- δημιουργίας, οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκληρωτική αναδόμηση και ανοικοδόμηση της πνευματικότητάς του όταν οι συμπυκνωμένες έννοιες των στίχων είναι προϊόντα   στοχασμού, αναζήτησης και πνευματικής ανάτασης.
Η ποίηση, όπως και κάθε τέχνη, είναι κατά βάση υπόθεση υποκειμενική. Διακρίνεται από έναν διπλό υποκειμενισμό: του ποιητή και εκείνον του αναγνώστη.
Η ποίηση έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται από λέξεις που αποκαλύπτουν την αλήθεια των συναισθημάτων. Η γλώσσα που θα χρησιμοποιήσει ο ποιητής, την καθιστά προσιτή στο κοινό. Ωστόσο, θεωρήθηκε τέχνη των ολίγων, ως μία έκφραση βαθιών νοημάτων που για να την προσεγγίσει κάποιος έπρεπε να χρίζει ιδιαίτερης μόρφωσης ώστε να αναγνωριστούν τα «κρυφά μηνύματα» που απέκρυπτε. Βέβαια, σε εποχές με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η ποίηση θεωρήθηκε τέχνη των ελίτ!...
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ποιότητα στην Ποίηση θα την αναζητήσουμε στη διαχρονικότητα. Τούτη είναι το αλάνθαστο μέτρο για τη θέαση της αξίας μιας σύνθεσης ή ενός δημιουργού μέσα από τις διαστάσεις που παίρνει στο νου και την ψυχή των ανθρώπων. Όταν ένα έργο καταφέρει να «μιλήσει» σε ανθρώπους διαφορετικών κοινωνιών, μόνο τότε μπορούμε να μιλήσουμε για αντικειμενική αξία και ποιότητα.
Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμασταν  πως η ποίηση εξ ορισμού είναι αντιεμπορική. Δεν μπορεί να αντικειμενικοποιηθεί ούτε μέσα από φιλολογικές αναλύσεις ούτε μέσα από τους παρακμιακούς μηχανισμούς της καταναλωτικής τέχνης.  Η ποίησή είναι υπαρξιακή και στοχαστική. Ο στοχασμός ελλοχεύει σχεδόν σε κάθε στίχο. Ακόμα και πίσω από τις εικόνες μπορούμε να αντικρίσουμε τις βαθύτερες σκέψεις του δημιουργού. Στόχος του ποιητή είναι να εκφράσει τις αγωνίες του, τις ανησυχίες του για το παρελθόν, το μέλλον και ιδίως το παρόν. Η αλήθεια της τέχνης των συναισθημάτων που μεταφέρονται, λειτουργούν ως αγωγοί ενός μηνύματος. Και αυτή η αλήθεια είναι το μόνο αντικειμενικό στοιχείο στην ποίηση και στον ποιητή. Η γλώσσα για την ποίηση είναι ό,τι τα χρώματα για το ζωγράφο. Γι’ αυτό, άλλωστε, η ποίηση ήταν από η πρώτη τέχνη που απαγορεύονταν σε καιρούς αυταρχισμού, η πρώτη που λογοκρίνονταν.
Πολλοί θέλουν να ονομάζουν τους εαυτούς τους ποιητές, παίζοντας με τις λέξεις. Συμπληρώνοντας ένα πάζλ  λέξεων  αυτόματης γραφής προσπαθούν να εντυπωσιάσουν βαπτίζοντας «Ποίηση»  την  άναρχη σύνταξη  του λόγου αυτού.
Για μένα «Ποίηση» είναι ένα ταξίδι σε γαλαξίες άγνωστους. Η δυνατότητα του καθενός να αποτυπώσει την εικόνα της στιγμής μέσα στο κάδρο της αιωνιότητας. Η καθολική προσπάθεια για εξέλιξη κι ανάταση. Η αναγέννηση κι εγγραφή του άφθαρτου της ψυχής στις περγαμηνές  της ενθύμησης.
Κλείνοντας, ολοκληρώνω την σκέψη μου με μια αυθόρμητη  στιχουργική εξομολόγηση:

Εγώ δεν είμαι ποιητής... ήμουν στιχάκι
γραμμένο στην άκρη του γιαλού απ’ τ’ αεράκι.
Τα κύμα έφτασε γοργά να με τσακίσει
τις μουσικές του πόνου να  σκορπίσει…. 

Εγώ δεν είμαι  ποιητής… μα ούτε  στιχάκι….

4/5/2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη


Έρως και Ψυχή

Έρωτας και Ψυχή, Γκιουζέπε Κρίσπι 1707-1709
Έρωτας και Ψυχή, Γκιουζέπε Κρίσπι 1707-1709... 

Η Ψυχή ήταν η νεότερη από τις τρεις κόρες κάποιου βασιλιά, και τόσο όμορφη, που οι άνθρωποι στην περιοχή της άρχισαν να πιστεύουν πως ήταν η θεά Αφροδίτη. Η λατρεία της θεάς περιφρονήθηκε, οι βωμοί της ερήμωσαν και τα αγάλματά της έμειναν αστόλιστα. Κανείς δεν πήγαινε πια στην Πάφο, στην Κνίδο ή στα Κύθηρα για να λατρέψει τη θεά, αλλά όλοι προσεύχονταν στην Ψυχή. Η θεά έγινε έξαλλη και αποφάσισε να αποκαταστήσει την τάξη. «Σύντομα θα την κάνω να καταριέται την ομορφιά της, που δεν της ανήκει κανονικά» είπε και ζήτησε από τον γιο της, Έρωτα, να κάνει την κοπέλα να ερωτευτεί τον πιο αποκρουστικό, ανάξιο και κακότυχο άνθρωπο.
Η Ψυχή ήταν ήδη πολύ δυστυχισμένη, επειδή ένιωθε τρομερά μόνη της. Καθώς όλοι νόμιζαν πως είναι θεά, την αντιμετώπιζαν όπως τα αγάλματα. Την τιμούσαν και την σέβονταν, αλλά κανείς δεν τολμούσε να την ζητήσει σε γάμο. Έτσι, ενώ οι αδερφές της είχαν καλοπαντρευτεί, εκείνη μαράζωνε μόνη της στο παλάτι.
Ο πατέρας της ζήτησε χρησμό από τον Απόλλωνα της Μιλήτου και πήρε την εξής απάντηση: «Στόλισε αυτό το κορίτσι, ω βασιλιά, για γάμο τρομακτικό, και πήγαινέ την στο ψηλό βουνό να συναντήσει τον γαμπρό. Μην ελπίζεις όμως πως θ’ αποκτήσεις γαμπρό από το ανθρώπινο είδος, διότι αυτή θα παντρευτεί ένα άγριο, βαρβαρικό θηρίο, όμοιο μ’ ερπετό. Αυτός, πετώντας ψηλά με τα φτερά του, τα πάντα κατορθώνει, πλήττοντας κάθε τι που κινείται με τον πυρσό και το βέλος του. Ακόμα κι ο Ζευς πρέπει να τον φοβάται, και οι άλλοι θεοί δεν κρύβουν τον φόβο τους γι’ αυτόν. Και τα ποτάμια ανατριχιάζουν και τα σκοτεινά βασίλεια του Κάτω Κόσμου».
Όλη η πόλη συνόδευσε τη βασιλική οικογένεια στην τρομερή αυτή πομπή ως την κορυφή του βουνού. Θρήνος και σπαραγμός ακουγόταν παντού, ενώ η Ψυχή, στολισμένη νύφη περίμενε τρέμοντας από φόβο τον αλλόκοτο γαμπρό. Ξαφνικά όμως, φύσηξε απαλά ο Ζέφυρος και την μετέφερε με προσοχή σ’ έναν πανέμορφο κήπο. Ανάμεσα σε πολύχρωμα λουλούδια και καταπράσινα δέντρα και τρεχούμενα νερά, πρόβαλλε ένα υπέροχο, θεϊκό παλάτι. Η Ψυχή περιδιάβαινε τους διαδρόμους έκθαμβη από τους θησαυρούς που έβλεπε γύρω της, όταν μία άκουσε μία φωνή χωρίς να μπορεί να εντοπίσει την προέλευσή της. «Όλα αυτά είναι δικά σου» της είπε και την προέτρεψε να απολαύσει το μπάνιο της και ό, τι άλλο επιθυμούσε.
Όταν έπεσε η νύχτα, η Ψυχή ξάπλωσε στο όμορφο υπνοδωμάτιο που είχαν ετοιμάσει γι’ αυτήν οι κοπέλες που είχαν τεθεί στην υπηρεσία της. Και τότε, μέσα στο σκοτάδι ήρθε κοντά της ο γαμπρός και την έκανε δική του. Πριν ξημερώσει όμως έφευγε, πριν εκείνη προλάβει να δει το πρόσωπό του. Το ίδιο γινόταν κάθε βράδυ για αρκετό καιρό και η Ψυχή ένιωθε υπέροχα κάθε φορά που τον ένιωθε κοντά του και άκουγε τη φωνή του.
Κάποια στιγμή μετά από αρκετό καιρό, οι αδελφές της άκουσαν πως η αδελφή τους μπορεί και αν είχε πεθάνει και ξεκίνησαν να την βρουν. Ο σύζυγός της Ψυχής την προειδοποίησε πως, αν έρχονταν οι αδελφές της, θα έπρεπε εντελώς να αγνοήσει οτιδήποτε και αν της πουν. «Διαφορετικά θα προκαλέσεις και σε μένα και σε σένα ανείπωτη συμφορά». Η Ψυχή, αν και υποσχέθηκε να ακολουθήσει τη συμβουλή του, μελαγχόλησε καθώς σκεφτόταν πως οι δικοί της θρηνούν τον θάνατό της κι εκείνη δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να τους παρηγορήσει. Έπεισε τον σύζυγό της να της επιτρέψει να δει τις αδελφές της, να τις βεβαιώσει πως είναι καλά και να τους δωρίσει ωραία κοσμήματα, επαναλαμβάνοντας την υπόσχεσή της πως δεν θα επέτρεπε σε τίποτα να αλλάξει τις συνθήκες αυτού του γάμου. «Θα προτιμούσα να πεθάνω εκατό φορές παρά να χάσω την υπέρτατη χαρά του γάμου μας. Γιατί σ’ αγαπώ και σε λατρεύω – όποιος κι αν είσαι – όσο τη ζωή μου, και σ’ εκτιμώ περισσότερο κι απ’ τον Έρωτα τον ίδιο», του είπε τρυφερά.
Εκείνος έστειλε τον Ζέφυρο και πάλι στην κορυφή του βουνού, όπου οι αδελφές της Ψυχής σπάραζαν και φώναζαν αναζητώντας την αδερφή τους. Ο άνεμος τις μετέφερε κοντά της. Τρελή από χαρά, η Ψυχή τις παρηγόρησε, τους έδειξε το υπέροχο παλάτι της και τις περιποιήθηκε. Κι όταν την ρώτησαν για τον σύζυγό της, εκείνη επινόησε μία ιστορία για ν’ αποφύγει να πει την αλήθεια, όπως είχε υποσχεθεί. «Είναι ένας πλούσιος, όμορφος νεαρός που του αρέσει το κυνήγι και γι’ αυτό λείπει το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας», τους είπε και τις γέμισε με δώρα από χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. Εκείνες τότε καταλήφθηκαν από ζήλεια για την τύχη της αδελφής τους. Την επισκέφτηκαν πάλι όταν εκείνη ήταν έγκυος και προσπαθούσαν με τεχνάσματα να πάρουν πληροφορίες για τον γαμπρό. Η Ψυχή ξεχνώντας τι είχε πει την προηγούμενη φορά, τους είπε τώρα πως ο σύζυγός της είναι μεσήλικας και ασχολείται με το εμπόριο. Κι εκείνες κατάλαβαν πως η αδελφή τους μάλλον δεν είχε δει ποτέ το πρόσωπο του συζύγου της. Υποψιάστηκαν πως εκείνος είναι θεός και το παιδί που ήδη κυοφορούσε η Ψυχή θα είναι θεός επίσης.
Την τρίτη φορά που συναντήθηκαν, οι αδελφές της έπεισαν την Ψυχή πως ο γαμπρός στην πραγματικότητα ήταν ένα απαίσιο τέρας, το οποίο θα την σκότωνε αμέσως μόλις εκείνη γεννούσε τον απόγονό του. Την τρόμαξαν τόσο πολύ, ώστε πείστηκε να τον σκοτώσει πρώτη εκείνη. Τη νύχτα, μόλις ο σύζυγός της κοιμήθηκε, η Ψυχή πλησίασε κρατώντας ένα λυχνάρι στο ένα χέρι και μία λάμα στο άλλο. Πλησιάζοντας όμως είδε το πρόσωπο του και διαπίστωσε πως την είχε αγαπήσει ο πιο όμορφος κι αξιαγάπητος από τους θεούς! Ήταν ο γιος της Αφροδίτης, ο ίδιος ο Έρως! Κι ενώ στεκόταν αποσβολωμένη εκεί και χάζευε τον όμορφο νέο, είδε τη φαρέτρα και τα βέλη του ακουμπισμένα δίπλα από το κρεβάτι. Πήρε ένα βέλος και το περιεργαζόταν με θαυμασμό, όταν η αιχμή της τρύπησε το χέρι. Και τότε, η δύστυχη κοπέλα έχασε το μυαλό της! Ερωτεύτηκε τον Έρωτα με πάθος ανεξέλεγκτο. Τόση ήταν η ταραχή της, που έγειρε το λυχνάρι και χύθηκε μία σταγόνα καυτό λάδι στον ώμο του. Ο Έρωτας ξύπνησε, θύμωσε που εκείνη δεν τον εμπιστεύτηκε και εξαφανίστηκε.
Η Ψυχή τον αναζητούσε απεγνωσμένα από πόλη σε πόλη, ενώ στο βασίλειο της Αφροδίτης, ο Έρως αγωνιζόταν να κρατηθεί στη ζωή. Το κάψιμο στον ώμο του κακοφόρμιζε και του προκαλούσε αβάσταχτο πόνο. Η μητέρα πληροφορήθηκε όσα του είχαν συμβεί από έναν υπηρέτη της κι έγινε έξαλλη. Φυλάκισε τον Έρωτα στο δωμάτιο και παρέδωσε την Ψυχή στις υπηρέτριές της, την Μελαγχολία και τη Θλίψη για να την τιμωρήσουν. Εξουθενωμένη από τα βασανιστήρια, η Ψυχή αντιμετωπίζει τώρα την ίδια την Αφροδίτη, η οποία της αναθέτει μία σειρά από ταπεινωτικούς και απίθανους άθλους!
Όλη η φύση όμως τη βοήθησε να τα καταφέρει. Τα μυρμήγκια την βοήθησαν να ξεχωρίσει τους ανακατεμένους σπόρους από έναν τεράστιο σωρό. Ένα καλάμι τη συμβούλεψε πώς να πάρει μία χρυσόμαλλη τούφα από τα άγρια πρόβατα με το θανατηφόρο δάγκωμα. Ο ιερός αετός του Δία πήρε νερό από την πηγή της Στυγός, την οποία κανένας θνητός άνθρωπος δεν μπορούσε να πλησιάσει.
«Τώρα το ξέρω πως είσαι μάγισσα», είπε η οργισμένη η Αφροδίτη μόλις επέστρεψε η Ψυχή, «διότι τέτοια πράγματα κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τα καταφέρει». Και σκέφτηκε κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Έπρεπε να κατέβει στον Κάτω Κόσμο και να ζητήσει από την Περσεφόνη λίγο από το θεϊκό καλλυντικό της. Αφού της έδωσε ένα κουτί της είπε: «Να της πεις να το βάλει εδώ και πως το χρειάζομαι επειδή το δικό μου το ξόδεψα για να θεραπεύσω το τραύμα του γιου μου». Μα ποιος κατέβηκε ποτέ ζωντανός στον Άδη και γύρισε πίσω; Αυτό ήταν εντελώς αδύνατο! Εξουθενωμένη η Ψυχή ανέβηκε σε έναν πύργο με σκοπό να πέσει και να πάει στον Κάτω Κόσμο μια και καλή! Και τότε, ο πύργος μίλησε και της έδωσε λεπτομερείς οδηγίες για το τι έπρεπε να κάνει ώστε να γλιτώσει από τις παγίδες του Άδη και να φτάσει ως την Περσεφόνη. Την προειδοποίησε επίσης, σε καμία περίπτωση να μην ανοίξει το κουτί.
Πήγε και γύρισε η Ψυχή μια χαρά, αλλά μόλις αντίκρισε και πάλι το φως του κόσμου των ζωντανών, επικέντρωσε την προσοχή της στο κουτί. «Γιατί να μην πάρω μία μόνο σταγόνα από το καλλυντικό που βάζουν οι θεές, να γίνω όμορφη για τον αγαπημένο μου;» σκέφτηκε και άνοιξε το κουτί. Όμως μέσα στο κουτί δεν υπήρχε κανένα καλλυντικό, παρά μόνο η πνοή του θανάτου. Η Ψυχή έπεσε αναίσθητη, εκεί στο στενό και η ζωή χανόταν λίγο-λίγο από το σώμα της. Και θα πέθαινε, αν δεν είχε εν τω μεταξύ αναρρώσει ο Έρωτας.
Ο φτερωτός θεός δεν άντεχε άλλο μακριά από την αγαπημένη του και μόλις ανέκτησε τις δυνάμεις του πήγε στον βασιλιά των θεών, τον Δία και τον παρακάλεσε να τον βοηθήσει. Ο Ζευς κάλεσε όλους τους θεούς και τους είπε πως θα έπρεπε πια να βοηθήσουν τον νεαρό θεό, συγχωρώντας του τις αταξίες με τις οποίες τόσο τους είχε όλους ταλαιπωρήσει. Έστειλε τον Ερμή να φέρει την Ψυχή, και για να είναι ένας γάμος μεταξύ ίσων, πρόσφερε στην κοπέλα αμβροσία. Λίγους μήνες μετά γεννήθηκε ένα κοριτσάκι που ονόμασαν Ηδονή.
Αθάνατοι πια και οι δύο, ο Έρως και η Ψυχή έζησαν μαζί για πάντα, αγαπώντας με πάθος ο ένας τον άλλον.

(Η αφήγηση αυτή είναι η παραλλαγή ενός μύθου που συναντάται σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς. Την έγραψε ο πλατωνιστής Απουλήιος τον 2ο αι. Κ.Χ. .

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ - ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ



ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - Ιωάννης Πολέμης

Λουλούδια ας διαλέξουμε
και ρόδα και κρίνα
κι ελάτε να πλέξουμε
στεφάνια με κείνα,
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη.

Τ’ αηδόνια συμφώνησαν
της γης τ’ αγγελούδια
και βρήκαν και τόνισαν
καινούρια τραγούδια
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη.

Η θάλασσα γίνεται
καθρέφτης και πάλι,
το κύμα της χύνεται
κι ο φλοίσβος τον ψάλλει,
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη.

Χορεύει το πρόβατο
τ’ αρνάκι βελάζει
κι απ’ τον αγκαθόβατο
δροσούλα σταλάζει,
στο Μάη που σήμερα
προβάλλει στη γη.