«ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΟΣ
ΝΑΥΑΓΟΣ…»
Κολυμπάς
ακουσίως σε άγνωρα πέλαγα.
Ντυμένος της αδράνειας τα κεντημένα δίχτυα.
Με σπαρμένα κουφάρια συμπορεύεσαι
σ’
ανταριασμένη θάλασσα.
Απεγνωσμένος
ναυαγός!…
Κουβαλάς
το αβάσταχτο φορτίο της κενότητας.
Κι
έμεινες ξέβρασμα στους κοφτερούς βράχους
περιμένοντας
το λυκαυγές
να
στεγνώσει το αίμα των πληγών σου.
Χίμαιρα
κατάντησε η ζωή. Το βλέμμα κατεβασμένο.
Η ψυχή
στα τάρταρα.
Κανένας
θεός δεν τάζει σωτηρία.
Να ξανοιχτείς σε
ήμερα πέλαγα
που
αποπνέουν εμπιστοσύνη.
Να
βρει απάγκιο η ψυχή. Να κρατηθείς
ισόρροπος.
Η γνώση
κλεισμένη στο κουτί της Πανδώρας
Συνταξιδεύει με τον ασκό του Αιόλου.
Η ελπίδα κρατήθηκε ενέχυρο στα χέρια των
δαιμόνων
και καμιά
δικαιοσύνη δε θα εμβολίσει τα πάθη τους.
Μόνος
σου θα παλέψεις με ανήμερα θεριά.
Η
Χάρυβδη και η Σκύλα, πεινασμένες…
Οι
Σειρήνες σκλάβωσαν αυτά που
επιθυμείς.
Πάνω
τους ενδίδουν τα ατέρμονα πάθη τους.
Κράτα
όσο μπορείς την προσπάθεια της ανασαιμιάς.
Κράτα
ρυθμό στις ωδίνες της ζήσης.
Στον
άκοσμο κόσμο, αντέδρασε.
Του
ετοιμόρροπου πλανήτη τα χαλάσματα, χτίσε.
Στείρα
παλικαριά, μην καταντάς την άσκηση.
Οδηγήσου
στο ακρογιάλι της σύνεσης
κι
αποδέξου τον σκοπό του αγώνα.
Κάποια
στιγμή το φως θα διαλύσει το σύθαμπο
χαράζοντας
το δρόμο σου με πένα την ορμή σου.
Τρίτη, 23 Μαΐου 2017
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
