«ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ψωμί ζυμωμένο με αίμα τόσα χρόνια κοινωνούσαμε. 

Οι προσφορές  κομμάτια του αγώνα, 

ξεράθηκαν εγκαταλελειμμένες  στου Βοριά 

την ανελέητη μανία. 

Αντίδωρο που δεν κρατήθηκε σε αλώβητο χέρι. ΄

Λοξοδρόμησαν  οι λαγαροί ποταμοί. Βαμμένοι 

κόκκινο αίμα συνεχίζουν την πορεία τους. 

Πού ξάστερο νερό να ξεπλύνουμε 

τα σημάδια της πτώσης μας; 

Τα χαμόγελα και τα όνειρα πεθαίνουν παραπεταμένα 

στο βούρκο. Εξαργυρωμένη  

η αξία της τιμής  με χρήμα πλαστό. 

Ψυχή και σώμα ζυμωμένα 

άμορφος  σωρός χώματος. 

Τσαλαβουτώντας τον βούρκο δεν ξεχωρίζουμε 

το χέρι του Πλάστη μας. 

Πεινασμένα πιράνχας το εξαφάνισαν προτού  προλάβουμε 

να κρατήσουμε σανίδα σωτήριας. 

Οι άνθρωποι τράνεψαν 

της απανθρωπιάς το μπόι. 

Θεοί και δαίμονες τους σκιάζονται… 

Αλλάζουν δρόμο όταν τους συναντούνε. 

Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα, 

παντού  σημάδια έκπτωσης.

Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ «ΑΛΦΕΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη από τον Γεράσιμο Μ. Λυμπεράτο.

Αν τον κάθε ένα μας κι όλους μαζί μας όριζε η μοίρα, η ιστορία μας απλά θα ήταν μια καταγραφή των πεπραγμένων της μοίρας, έτσι όπως αυτά εξιστορούνται από την συγγραφέα Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη στο μυθιστόρημά της «ΑΛΦΕΣ», εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Δεκέμβριος 2016.

Η καταγραφή αυτής της μοίρας που παράγεται από αφηγήσεις, διαλόγους και βιώματα συγγενικών ανθρώπων κλειστών κοινωνιών σε επαρχία της Πελοποννήσου κατά τις αρχές του περασμένου αιώνα και πάρα πέρα, αντανακλά στο λεγόμενο πεπρωμένο και ό,τι σ’ αυτό συνεπάγεται, με το δράμα της αγροτικής οικογένειας, την τραγικότητα των στιγμών, την αδιάκοπη πάλη για επιβίωση, τις αντιπαραθέσεις του καλού και του κακού, του ηθικού και ανήθικου, του μίσους και της αγάπης, σε τελευταία ανάλυση όλα αυτά που τα καθορίζει η μοίρα.

Ανοίγοντας μια παρένθεση, τονίζουμε πως αυτές οι εξιστορήσεις -προς τιμή της συγγραφέως, ξεπερνούν το θετικό όριο αφήγησης που έχει σχέση με την αμεσότητα, τον ρεαλισμό και την ακριβή εικόνα των συμβάντων από τους ήρωες του μυθιστορήματος. Δεν προσπαθεί να κρύψει κάτι όσο οδυνηρό κι αν αυτό είναι. Λέει: Tα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη.

Ένα μόνο σημαντικότατο στοιχείο λείπει: H σύνδεσή του με τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες του καιρού εκείνου που θα έδειχνε στο τέλος την αιτία όλων αυτών των θετικών ή αρνητικών φαινομένων των κλειστών κοινωνιών. (Αν έμπαινε αυτό το κομμάτι, τότε σίγουρα δεν θα μιλούσαμε για μοίρα ή πεπρωμένο, αλλά για τους νόμους της αναγκαιότητας που εισάγει την κοινωνική εξέλιξη. Ξεφεύγοντας από το παλιό παίρνοντας μαζί μας τα θετικά του μόνο, εισερχόμαστε στο νέο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όμως, και χωρίς αυτό το στοιχείο, διαβάζοντας τις «Άλφες», ο καθένας μπορεί να υποθέσει. Ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι που σε μεγάλο βαθμό έχουν και τις σχετικές εμπειρίες).

Κλείνοντας την παρένθεση επανερχόμαστε σε ένα άλλο στοιχείο που εμπλέκεται κι αυτό: «…Είναι η αγάπη μια ουράνια ευχή» μας λέει κάπου δια του στόματος της ηρωίδας της, η συγγραφέας. Άρα, έχουμε από την μια μεριά την μοίρα - το πεπρωμένο, και κοντά σ’ αυτά ουράνιες δυνάμεις. Όλα αυτά κυριαρχούν στις «ΑΛΦΕΣ» και διαμορφώνουν τις υποταγμένες στην μοίρα και τις ουράνιες δυνάμεις, ανθρώπινες σχέσεις. Διαμορφώνουν και τις αξίες και απαξίες. Είναι όμως έτσι; Ο 20ος  αιώνας από τις πρώτες δεκαετίες βρίσκει την Ελλάδα σε εξαιρετικά πολύπλοκες καταστάσεις. Ιδιαίτερα την επαρχία που ζει με κατάλοιπα ηθικής φεουδαρχικής και οθωμανικής προέλευσης, θρησκευτικές δεισιδαιμονίες και ιατρικών κομπογιαννίτικων προκαταλήψεων, έλλειψη παιδείας, πνευματικής ανάπτυξης.

Ο αποκλεισμός μέρους της Ελληνικής περιφέρειας από το γίγνεσθαι του καιρού εκείνου, αναγκάζει τις κλειστές κοινωνίες να υποταχτούν στα κατάλοιπα που προαναφέραμε, επηρεάζοντας την οικογένεια βάναυσα. Η ηθική του καιρού εκείνου θέλει θελημένα τη γυναίκα σκλάβα του εαυτού της, σκλάβα της οικογένειας, σκλάβα της κοινωνίας. Η παρθενική της υπόσταση και το «ευκατάστατο» τη θέλει ως υποψήφια νύφη, το εναντίον θα είναι η ατιμασμένη, το παραπέταγμα που όλοι θα την περιφρονούσαν.

Ο ξεσηκωμός στο Κιλελέρ το 1910 οι αγροτικές επαναστάσεις σ’ όλη την Ελλάδα όπως μας τις περιγράφει ο ιστορικός Γ. Κορδάτος, τα ορμητικά ποτάμια που ξεχύθηκαν με την Ρωσική προλεταριακή Οκτωβριανή επανάσταση το 1917 άρχισαν να διαμορφώνουν νέες καταστάσεις από χώρα σε χώρα. Νέες ιδέες, νέα συνθήματα, κοινωνική δικαιοσύνη, απελευθέρωση της γυναίκας, δουλειά για όλους, μόρφωση, ανθρώπινη διαβίωση, φιλία, συντροφικότητα, που όμως αυτά και ακόμη περισσότερα δεν είχαν πρόσβαση σε πολλές κλειστές κοινωνίες στην Ελλάδα, όπου ζούσαν τον «κόσμο τους»: Εγκλωβισμένοι στις όποιες χρόνιες αξίες ή απαξίες του καιρού εκείνου, στην σκληρή κληροδοτημένη πραγματικότητα που διαιωνιζόταν με το γάλα της μάνας στο παιδί, χωρίς ν’ αλλάζει τίποτε. Ο θάνατός σου η ζωή μου ή η προσπάθεια επιβίωσης κάτω απ’ τις χειρότερες συνθήκες. Με πιο τραγικό τον ρόλο της γυναίκας που καταπιεζότανε από παντού, «θεούς και δαίμονες». Όλα αυτά με κάθε δυνατή λεπτομέρεια αναφέρονται στο βιβλίο «ΑΛΦΕΣ». Ωστόσο η ουσία κατά την γνώμη μας στο τελικό συμπέρασμα που μας προδιαθέτει η συγγραφέας, είναι το ζήτημα της αγάπης αλλά και οι ορμήνιες για το ξέβγασμα στο φως από το τούνελ.

Τελικά τα παιδιά άνοιξαν τα φτερά τους παίρνοντας κάποια υγιή στοιχεία από το παλιό -κάθε εποχή είχε και κάποια υγιή στοιχεία- δια μέσω της μητέρας, αλλά και από τις διαμορφωμένες νέες σύγχρονες αξίες που όρισε η αναγκαιότητα δια μέσω της τεχνολογικής και ανθρώπινης κοινωνικής επανάστασης και της διάδοσης των νέων ιδεών που είχαν μεγάλη απήχηση.

Συμπερασματικά βλέπω τις «Άλφες» σαν μια μαρτυρία τραγικής έμπνευσης αποκομμένης όμως από τον πλατύτερο περίγυρο των συντελουμένων αλλαγών, που θα μας ανάγκαζαν να μιλούσαμε με την γλώσσα της κοινωνικής εξέλιξης. Ωστόσο, η λογοτεχνική δεινότητα της συγγραφέως, μας υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε την επιτυχία της να μας μεταφέρει στο πνεύμα των κλειστών κοινωνιών της εποχής εκείνης. Μας βοηθά να καταλάβουμε την εποχή εκείνη, έστω κι έτσι. Και το φως στο τούνελ που μας δίδεται να μαρτυράει πως η ζωή συνεχίζεται και καθήκον όλων μας είναι να την κάνουμε καλύτερη.

Ακόμη, εμείς, πρέπει να τονίσουμε πως η αγάπη που «δεν έχει φράκτες και όρια», η πανανθρώπινη αγάπη σχετίζεται με αγώνες, με κοινωνική δικαιοσύνη, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αν δεν υπάρχει αυτός ο συσχετισμός, τότε μπορεί να είναι αγάπη περιστασιακή, ατομική, το πολύ για την οικογένεια μου και τα παιδιά μου, στην βάση πιθανόν των οικ. συμφερόντων και τίποτε περισσότερο. Θα είναι μια αγάπη εντός ορίων που δεν βοηθάει συνολικά ν’ απαλλαγεί ο κόσμος από τα δεσμά του για να μην είναι υποχρεωμένος ο κάθε ένας να αφήνει απολογητικές Άλφες για να τις βρουν κάποιοι μετά θάνατο, αλλά η κοινωνία να αναλαβαίνει να χειραγωγεί σωστά τον κάθε άνθρωπο.

Η τελική μου εκτίμηση για το βιβλίο Άλφες είναι πως, η συγγραφέας μπόρεσε να προσεγγίσει με αρκετή σαφήνεια μια άλλη εποχή δωρίζοντας στο μυθιστόρημά της μορφή και περιεχόμενο. Επίσης, το βιβλίο ΑΛΦΕΣ έχει πολλαπλή χρησιμότητα για τις νέες γενιές ιδιαίτερα και για τα φιλοσοφικά ζητήματα που απορρέουν από αυτή τη γραφή. Το πάντρεμά της με την ποίηση, αποτελούν θετικό κέντρισμα για πλατύτερες συζητήσεις.

Αν όμως θέλαμε παρά ταύτα να προσφέρουμε λίγα λουλούδια χωρίς κουβέντα παραπανίσια, θα τα προσφέραμε νοητά πρώτα στην έννοια μάνα, την αιώνια μάνα της οικογένειας, της κοινωνίας και κατά δεύτερο στην συγγραφέα για το φτιάσιμο μιας τέτοιας μάνας, που μας κράτησε με ανοιχτό το στόμα ως την τελευταία σελίδα του βιβλίου.

28 Ιουλίου 2017

Γεράσιμος Μ. Λυμπεράτος

«ΜΕ ΤΗ ΣΙΓΗ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΜΕ  ΤΗ ΣΙΓΗ»

Με  τη σιγή η νύχτα κάνει την  περισυλλογή της 

ταχτοποιώντας τις έγνοιες της μέρας στη βιτρίνα.  

Το πρωινό τιτίβισμα της ζωής ακούγεται 

μέσα σε σμήνη νεογέννητων περιστεριών. 

Το γλυκοχάραμα κυοφορούνται νέες ελπίδες. 

Με ζείδωρα ψίχουλα προσφοράς στ’ αχείλι, 

μ’ ένα δροσό φιλί αγάπης κι αγώνα. 

Κι όπου υπάρχει ανθρωπιά 

ζωντανεύουν τ’ αρώματα  των βασιλικών 

στης γης στο στενό περβάζι. 

Κι  όλου του κόσμου οι φυλές, σε μια αγκαλιά 

ποθούν να σμίξουνε στον ίδιο ζωτικό χορό 

εξομαλύνοντας της ανάγκης και του πόθου το ρίγος. 

Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό 

το καλωσόρισμα  της ζωής και της αγάπης  

στου  ήλιου το πρόσωπο βρίσκει τη θαλπωρή 

από την παγωνιά και  τα σκοτάδια.

Τρίτη, 3 Ιανουαρίου 2017

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«Κεντρικός Σιδηρόδρομος της Βραζιλίας» σπουδή της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

«Κεντρικός Σιδηρόδρομος της Βραζιλίας»

 

(Σπουδή στην Tarsila do Amaral)

«ΠΡΩΙ ΣΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΟΤΑΝΥ ΜΠΑΥ» ένα λησμονημένο διήγημα του Γεράσιμου Λυμπεράτου που μεταφέρει το σκεπτικό του Έλληνα μετανάστη .

Να που η νύχτα ετράπει σε φυγή από τις επιθέσεις της μέρας, και φάνηκε το εξαίσιο χάραμα. Κι η πρώτη ματιά του ήλιου, ερευνητική κι ακολούθως πανευτυχής, από το αντίκρυσμα του ασυννέφιαστου ουρανού, άρχισε να εφαρμόζει το σχέδιο κατάκτησής του. Σπιθαμή -σπιθαμή ανέβαινε στα μεσούρανα προσφέροντας στα πάντα και στους πάντες το φιλί της ζωής. Μα είχαν προηγηθεί οι γλάροι που στο πρώτο ξέφωτο, άνοιξαν τις φτερούγες τους κι άρχισαν να πετούν πάνω από το θαλάσσιο χώρο του Βότανυ βάυ. Κοντά τους κι απέναντί τους απ τις παραθαλάσσιες κουκουναριές ξεπρόβαλαν κι οι παπαγάλοι με το κίτρινο λοφίο κι ετοίμαζαν τους νεογνούς τους σε μια άνευ όρων θορυβώδη διαδήλωση πάνω απ τις παραπλήσιες στέγες των σπιτιών που κοιτούσαν την θάλασσα. Kι έμοιαζαν σαν να κάνουν την πρωινή τους γυμναστική, το πρωινό ξεμούδιασμά τους ύστερα από την ολονύκτια στητή ακινησία τους στην παραλία και στα δέντρα αντιστοίχως. Τώρα όλα ξανάβρισκαν το χρώμα τους, την κίνηση τον ήχο. Ακόμη κι αυτή η ψυχή γαληνεμένη απ τους ψίθυρους των κυμάτων της θάλασσας, της πρωινής αύρας και των εικόνων του ονειρεμένου πρωινού, ξανάβρισκε την αυτοπεποίθησή της, ύστερα από μια τρομερή νύχτα λυπηρών αναμνήσεων, επιστροφής στο χθες. Στο χθες, που ένα καράβι σφύριζε τρείς φορές σαλπάροντας για μέρη άγνωστα, που ένας έρωτας πέθαινε στο κρίμα των υποσχέσεων κι ένα όνειρο για επιβίωση, πλανιόταν στους τόπους δουλειάς μια άγνωστης πατρίδας. Είναι η πιο γλυκιά στιγμή το χάραμα της μέρας. Κι αν είναι καλοκαίρι ακόμη καλύτερα. Κι όχι για τίποτε άλλο αλλά γιατί κανείς - κοιτάζοντας το χάραμα - δεν μπορεί να ξεφύγει από τις αναμνήσεις του χθές. Σαν να το ζητά η ίδια η καρδιά, κάθε φορά να θέλει ν αδειάσει από δαύτες που έχουν ριζώσει μέσα της. Λύπες της καθημερινότητας ανάμεσα σε σούρουπα με πυρακτωμένα δειλινά, αυτές οι αναμνήσεις. Τραγούδι θλιμμένο που μ αυτό αναζητούσε την πατρίδα του την οικογένεια του ο νεαρός τότε μετανάστης. Λύπες και στους τόπους δουλειάς, την σκληρή εργασία, την δυσκολία της γλώσσας, και τις απεριόριστες υπερωρίες για ν ‘ρθει ένα τέτοιο ξημέρωμα σαν το σημερινό. Να μπορεί να απολαμβάνει στην ξανθή παραλία τα παιδάκια του, που έπαιζαν. Να μπορεί να κοιτάζει ναι, ο, τι δεν πρόλαβε να δει στην νεότητα του.  Ό,τι δεν πρόλαβε να γνωρίσει, την διασκέδαση, τον έρωτα καλά-καλά. Δουλειά σπίτι δουλειά. Και τώρα αυτά τα κουρασμένα μάτια κοντά σ αυτό το λαμπρό φωτεινό χάραμα ξαναβρίσκουν αυτή την χαμένη διαύγειά τους. Καθώς κάθε φορά ανακαλύπτουν το χαμένο τους χαμόγελο, στο χαμόγελο των μικρών παιδιών που έπαιζαν στην άμμο.

Κι η θάλασσα, αυτή που όλοι αγαπάμε γεμάτη ευαισθησίες είναι. Καθώς δεν αντέχει στους κόρφους της, στην απλωσιά της τίποτε, όλα τα ξεβράζει στις αμμουδιές, ότι σχετίζεται με το άχρηστο, το θάνατο αλλά και που κάποια από αυτά να γίνονται παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Αστερίες, τοπάζια, κοχύλια, δίχτυα ψαράδων. Η θάλασσα που εμπιστευόμαστε, που ακούει κάθε φορά την εξομολόγηση της ψυχής μας και που ύστερα από μερικές βαθιές εισπνοές νιώθαμε καλλίτερα καθώς το πρόβλημά μας τελικά δεν ήταν και τόσο μεγάλο όσο πιστεύαμε. Ωστόσο ήξερε να κρατά καλά τα μυστικά μας. Και είχαμε μυστικά. Τα πιο πολλά ήταν εκμυστηρεύσεις για μια αγάπη π’ αργούσε να φανεί, κι άλλα για την απέραντη μοναξιά που νιώθαμε όλα αυτά τα σκληρά χρόνια της επιβίωσης σαν μετανάστες.

Χάραμα τώρα, μέρα. Φως, άπλετο ηλίου φως. Αγκαλιάζει των ψαράδων την «ψαριά», την περιέργεια του κόσμου, την απογείωση ενός αεροπλάνου από το κοντινό αεροδρόμιο, τα αυτοκίνητα που γιομίζουν ασφυκτικά τους δρόμους. Και σαν όλα παίρνουν την θέση τους κι η καρδιά αλαφρώνει, βρίσκεται η ώρα να πιάνουμε από το αυτί την σημερινή καθημερινότητα , την πραγματικότητα, αρχίζοντας από τους πολέμους και φτάνοντας στις οικονομικές κρίσεις, τον αγώνα των λαών για ένα καλλίτερο κόσμο. Και τότε ακριβώς σαν να άνοιξαν τα σπλάχνα της γης ακούστηκε από πολύ κοντά μας το τραγούδι των Ιθαγενών από ένα ντιρεντιτζού που το κρατούσαν τα χέρια ενός ιθαγενή. Σαν ένα απόμακρο βουητό που σημάδευε τον κάθε ένα από μας και όλους μαζί για τις ευθύνες μας, τα λάθη μας αλλά και τις δικές τους προσδοκίες, τα όνειρά τους. Γιατί εντελώς ξαφνικά κι αυθόρμητα αφήσαμε τα δικά μας στην άκρη καθώς σ αυτές τις ακρογιαλιές του Μπότανυ Μπάυ θεριέψανε οι θρύλοι και τα μίση της εποχής του καπετάνιου Κούκ και των Ιθαγενών. Ένα πονεμένο οργισμένο τραγούδι από το ντιρεντιτζού μας ξαναγυρίζει πίσω στα χρόνια της αρπαγής της γης τους από τους Ευρωπαίους θαλασσοκράτες της Αγγλίας. Μας υπενθυμίζει πως αυτή η γη ήταν κάποτε δική τους κι έχουν δικαιώματα πάνω σ’ αυτήν που όλοι εμείς με την σιγή μας αρνούμαστε την ικανοποίησή τους. Έτσι είναι πάντα στις ακτές του Μπότανυ Μπάυ. Αρχίζει με ένα λαμπερό ήλιο, με το άδειασμα των κατάδικων, τον αφανισμό των Ιθαγενών, Το γέμισμα με μετανάστες και ο επίλογος ένα ντιρεντιτζού να δίνει το παρόν για ένα λησμονημένο παρελθόν.

Γεράσιμος  Λυμπεράτος

Παραδοσιακός θερισμός με δρεπάνια και αλώνισμα με άλογα το Σάββατο 8 Ιουλίου 2017 στην Καρύταινα Αρκαδίας.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ

Με πρωτοβουλία και οργάνωση του «Συλλόγου των Καρυτινών της Αθήνας και του Πειραιά Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», σε στενή συνεργασία με το Δημοτικό Σχολείο της Καρύταινας, την συμπαράσταση του Δήμου Μεγαλόπολης και με την στήριξη του Συλλόγου «Κοινόν Καρυτινών», πρόκειται να διεξαχθούν Εκδηλώσεις Αναβίωσης του Θερισμού και του Αλωνίσματος στην Καρύταινα Αρκαδίας το Σάββατο 8 Ιουλίου 2017.

Στόχος είναι η αναβίωση μιας παραδοσιακής γεωργικής δραστηριότητας όχι σαν εργασία τώρα πια, αλλά σαν έθιμο. Είναι μια προσπάθεια των συλλόγων του χωριού με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων να αναβιώσουν το αλώνισμα σαν μια ιδιαίτερη δραστηριότητα. Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Μέσω της εκδήλωσης επιδιώκεται η μεγαλύτερη δυνατή εμπλοκή της τοπικής κοινωνίας και η αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος για την πολιτιστική μας κληρονομιά και η ενθάρρυνση της συμμετοχής σε παρόμοιες εκδηλώσεις.

Η αναβίωση του παραδοσιακού αλωνίσματος θυμίζει στους μεγαλύτερους εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν, πριν τα ζώα αντικατασταθούν από τις θεριζοαλωνιστικές μηχανές. Αν και ο κόπος τους μειώθηκε με τη χρήση των μηχανών, δεν παύουν να νοσταλγούν την ατμόσφαιρα ευφορίας και χαράς που επικρατούσε τότε που αλώνιζαν ακόμη με τα άλογα. Στους μικρούς μαθαίνει κάτι για τον τόπο τους, για την παλαιότερη αγροτική ζωή, για την παράδοση, για το μεθυστικό δέσιμο της γης με τα ζώα και τον άνθρωπο.

Για την επιτυχή υλοποίηση της εκδήλωσης, κρίσιμο ρόλο, πρόκειται να διαδραματίσουν οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Καρύταινας μαζί με τη δασκάλα τους, καθώς επίσης και μαθητές σχολείων της Περιοχής.

Οι εκδηλώσεις πρόκειται να διεξαχθούν, κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας, σε διάφορες τοποθεσίες και οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν τόσο τους χώρους του θερισμού και του αλωνίσματος όσο και τις πλούσιες φυσικές ομορφιές της περιοχής αλλά και τα ιστορικά μνημεία της Καρύταινας. Επίσης οι επισκέπτες, μπορούν να συνδυάσουν την εκδρομή τους με αθλητικές δραστηριότητες στα ποτάμια της περιοχής ή με γευσιγνωσία της τοπικής κουζίνας και των τοπικών προϊόντων στα καταστήματα της Καρύταινας και των γειτονικών περιοχών.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΚΑΡΥΤΙΝΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ & ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ  «Θ.ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ», ΝΙΚΗΤΑΡΑ 5-7, ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ.2103302777- 6981308525,  email: syllogostheodoroskolokotronis@gmail.com  

«ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη

ΤΟ  ΜΟΛΥΒΙ

Το κρατούσα  στα χέρια μου χρόνια 

ακονίζοντας την άκρια του θαρρετά

να κεντώ μαζί του  λίγο - λίγο 

τις ατέλειες του κάδρου μου. 

Ατέλειωτα ξενύχτα περάσαμε συντροφιά 

αλλάζοντας κάθε τόσο το ντύμα της ψυχής μου. 

Υπάκουε τις υποδείξεις μου  και υποκλινόμουν 

στην ακλόνητη υπομονή του. 

Ακόμη και σε στιγμές ανίερες εκείνο χόρευε  

αναμεσίς των  δακτύλων  μου 

γεμίζοντας το κενό τους. 

Χαρές και λύπες μοιραζόμασταν 

κι ενταφιάζαμε στα κρυφά 

τα εχέμυθα μυστικά μας. 

Ανέχτηκε αγόγγυστα τις ιδιοτροπίες μου 

γαληνεύοντας   την αντάρα μου.  

Τώρα θαρρώ πως η φιλία μας πάλιωσε  

σαν το καλό κρασί φυλακωμένο σε κελάρι. 

Μες τα υπόγεια του νου  

καινούργια σύμβολα κινάει να σμιλέψει: 

Καρυάτιδες, Κούρους, Ηνίοχους και Σφίγγες…   

Κι εγώ απαλά κρατώ την άκρια του σαν πούπουλο 

σηκώνοντας το βάρος της ευθύνης.

Σάββατο, 1 Ιουλίου 2017

Μαρία Κολοβού  - Ρουμελιώτη

Η Ιερά Μητρόπολις Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, ο Δήμος Γορτυνίας και η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Γορτυνίας (ΔΗΚΕΓ), σας προσκαλούν στις εορταστικές εκδηλώσεις, που θα λάβουν χώρα στην ιστορική Κοινότητα Δημητσάνας.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ιερά Μητρόπολις Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, ο Δήμος Γορτυνίας και η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Γορτυνίας (ΔΗΚΕΓ), σας προσκαλούν στις εορταστικές εκδηλώσεις, που θα λάβουν χώρα στην ιστορική Κοινότητα Δημητσάνας, έδρα του Δήμου Γορτυνίας, την Πέμπτη 6ην και την Παρασκευή 7ην Ιουλίου 2017, κατά την εορτή της Πολιούχου μας Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής.

Κατά το διήμερο 6 και 7 Ιουλίου θα βρίσκονται στη Δημητσάνα,  επ’ ευκαιρία της εορτής της Αγίας Κυριακής, κυπριακή αντιπροσωπεία από την αδελφοποιημένη πόλη Κατωκοπιά Κύπρου, ο Μητροπολίτης Κηρύνειας κ. Χρυσόστομος Κυκκώτης, το χορευτικό συγκρότημα της κ. Νίκης Μιχαηλίδου, καθώς και ο Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδος με επικεφαλής τον Πρόεδρο κ. Ηρακλή Ζαχαριάδη.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων έχει ως εξής:

Πέμπτη, 6 Ιουλίου 2017

10.00 π.μ. Αρχιερατικό Μνημόσυνο στο Κοιμητήριο Δημητσάνας

11.00 π.μ. Εκδήλωση Μνήμης και Τιμής για τον Μακαριστό Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κυρό ΘΕΟΦΙΛΟ ΚΑΝΑΒΟ, στο Διασυνεδριακό Κέντρο της Αδελφότητας Δημητσανιτών.

Ομιλητές εκδήλωσης:

-Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

-Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρίστος Κυριακόπουλος Γεν. Αρχιερατικός Επίτροπος Μητροπόλεως Κηφισίας

-Ηλίας Γιαννικόπουλος, δικηγόρος, Δρ. Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου

-Κώστας Καλύβας, Διευθυντής Εφημερίδας «Γορτυνία»

6.30 μ.μ. Υποδοχή Τιμίας ΕΣΘΗΤΑΣ  της Παναγίας στο προαύλιο χώρο του Ι.Ν.Αγίας Κυριακής

7.00 μ.μ. Aρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωμάτου Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ.κ. ΓΑΒΡΙΗΛ

9.00 μ.μ. Λιτάνευση της Ιερής Εικόνας και της Τιμίας ΕΣΘΗΤΑΣ

9.30 μ.μ. Παραδοσιακοί χοροί από την Χορευτική Ομάδα Δημητσάνας στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν. Αγίας Κυριακής.

Παρασκευή, 7 Ιουλίου 2017

7:00 πμ. Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωμάτου Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ.κ. ΓΑΒΡΙΗΛ

11.00 π.μ. Επιμνημόσυνη δέηση στην προτομή του Εθνομάρτυρος Κυπρίου Μητροπολίτου Δημητσάνης ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΧΑΤΖΗ

11:30 π.μ. Παραδοσιακοί χοροί από Χορευτική Ομάδα της Κύπρου στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν. Αγίας Κυριακής.

12.00 μ.μ. Αποκαλυπτήρια Τιμητικής Επιγραφής στην Μνήμη του  Εθνομάρτυρος Κυπρίου Μητροπολίτου Δημητσάνης ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΧΑΤΖΗ, στο κτίριο του Ειρηνοδικείου, τόπο κατοικίας του.

7μ.μ. Παρακλητικός Κανόνας της Αγίας Κυριακής

Περιεκτικές εντυπώσεις του Λάσκαρη Π. Ζαράρη για το βιβλίο «ΑΛΦΕΣ» της Μαρίας Κολοβού- Ρουμελιώτη, εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ-Πάτρα, Δεκέμβριος 2016.

Αγαπητή κυρία Κολοβού καλησπέρα σας!

Σας ευχαριστώ ολόψυχα για την τιμητική προσφορά του βιβλίου σας με τίτλο «Άλφες», που ομολογώ πως κατά την περιδιάβαση στις σελίδες του ακούμπησαν ήρεμα και γαλήνια η ψυχή μου και ο νους μου, ως κουρασμένοι στρατοκόποι από την κάψα της σύγχρονης, μπερδεμένης, σκοτεινής και τελικά εφιαλτικής και ανόνειρης εποχής μας.

Αυτό το δροσερό αεράκι που εισέπνευσα στις σελίδες σας, η τρυφερή και διακριτική ματιά που ξέρει πώς να διαφεντεύει τις σκέψεις κάθε φορά που η εσωτερική φωνή και η συνείδηση βρυχάται ως πεινασμένο θηρίο, με έκανε να αναρωτηθώ για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Κυρίως για την αγάπη και τη ζεστασιά ενός παλιού, απλού, αξέχαστου όμως και βαθιά ανθρώπινου κόσμου, που ότι απέκτησε το απέκτησε με εξαιρετικό σωματικό και ψυχικό κόπο, χωρίς ποτέ να φοβηθεί να πει την αλήθεια και να στηριχτεί στη δική του δύναμη αποκλειστικά και στην ηθική ανεξαρτησία, πέρα από τις συμβάσεις της κλειστής κοινωνίας, οι οποίες προόριζαν τη γυναίκα, κάθε γυναίκα -μάνα κόρη σύζυγο-, σε πρόσωπο αέναου μαρτυρίου. Ο πλούτος του λαογραφικού υλικού που χρησιμοποιείτε και η ζωντάνια της έκφρασης και της γλώσσας -παρόλες τις εκτενείς περιγραφές σας και τις επώδυνες θλιβερές καταστάσεις του γενεαλογικού δέντρου της ηρωίδας σας και της αμείλικτης μοίρας των περισσότερων πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών σε μάκρος της δεκαετίας- έρχεται να πέσει σαν βάλσαμο στην πληγή το ειδικό βάρος της ευαισθησίας, που τυχαίνει να διαθέτουν οι ποιητές που γράφουν ταυτόχρονα σε πεζό λόγο. Έτσι ακριβώς εξισορροπούνται τα γεγονότα κι οι καταστάσεις όταν η πλοκή δεν διαθέτει τον κινηματογραφικό προσανατολισμό περιπετειών και ιστοριών για εύκολη κατανάλωση, αλλά τον ισχυρό δεσμό παρελθόντος παρόντος και μέλλοντος, όπου η περιπέτεια της σκέψης είναι πιο ωφέλιμη για τον αναγνώστη, χαράζοντας μέσα του μια εκπληκτική και απρόβλεπτη διαδρομή.

Με αμέριστη εκτίμηση

Λάσκαρης Π. Ζαράρης