«Ας υμνήσουμε επιτέλους την αδιάφθορη ιδέα του ωραίου» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Ο Έρωτας στην λογοτεχνία

Από τη βιολογία έως την ψυχανάλυση και από τη θρησκεία ως την ανθρωπολογία, διαθέτουμε πλήθος θεωριών για τη φύση του ρομαντικού έρωτα και της σαρκικής επιθυμίας. Θα μπορούσαμε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν η ποίηση και η πεζογραφία έχουν να προσθέσουν κάτι πραγματικά διαφορετικό από τις ήδη υπάρχουσες φιλοσοφικές, ψυχαναλυτικές κι επιστημονικές θεωρήσεις περί έρωτος. Πιστεύω ότι η απάντηση είναι θετική.

Ως λογοτέχνες έχουμε την δυνατότητα να δημιουργούμε και να εκθέτουμε στους αναγνώστες χαρακτήρες που είτε έχουν, είτε δεν έχουν τίποτα κοινό με εμάς, και να βιώνουμε καταστάσεις και συναισθήματα, με μοναδικό τρόπο. Η λογοτεχνία, πράγματι, μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο να κατανοήσουμε καλύτερα την πολυσημία της ανθρώπινης εμπειρίας, αλλά και στο να διαμορφώσουμε μία αίσθηση για το τι είναι ο εαυτός.

Λυπάμαι όμως για την παγκοσμίως αγοραστική επιτυχία βιβλίων που ασχολούνται με τον έρωτα, ακολουθώντας μερικές απλές συνταγές… Αντί να φωτίζουν την ανθρώπινη ψυχή, συσκοτίζουν το νόημα του έρωτα και της σεξουαλικής επιθυμίας. Αγνοείται  το υλικό της καλής λογοτεχνίας και αναδεικνύετε  η σκοτεινή πλευρά των συναισθημάτων, η ανθρώπινη τρωτότητα, η ευμετάβλητη φύση της προσωπικής ταυτότητας. Η μοναδικότητα του ατόμου και η ανάγκη να δοθεί λογοτεχνική φωνή στην σωματική εμπειρία, τις περισσότερες των περιπτώσεων, εξουδετερώνεται.

Ο Έρωτας είναι απαρχή ζωής, γέννησης, δημιουργίας. Είναι συνένωση και χορός θείων δυνάμεων στην φθαρτή φύση μας. Είναι θεός πλάστης. Θεός αναγέννησης και διαιώνισης κι   αυτός πρέπει να υπάρχει παντού και να κατευθύνει κάθε μας κίνηση. Η ουσία του διαφέρει από την καθεαυτού γενεσιουργό πράξη  -και το άσκημο είναι πως στη λογοτεχνία έχουν μπερδέψει τον Έρωτα  με το σεξ… Δυστυχώς,  στο πάνελ παίζεται  και ξαναπαίζεται  η  ίδια χιλιοειπωμένη  ιστορία… 

Ο αισθησιασμός μας δεν πρέπει να  απευθύνεται μόνο στο σώμα, μα πρέπει είναι πιο πλατύς. Να αγγίζει ερωτικά όλα τα στοιχεία του κόσμου που ζούμε , που κυλά, που αναπνέει και νιώθει πέρα από τις γνωστές φυσιολογικές ανθρώπινες συγκινήσεις μας. Να ζητάμε την αισθησιακή απελευθέρωση με μια ιερότητα θρησκευτική και όχι μόνο με πόθο σωματικό∙ με έναν ερωτισμό που να γεμίζει τα κενά του ψυχισμού μας.

Η παντοδυναμία του πάθους και η αδυναμία του ανθρώπου να αντισταθεί είναι γνώριμο χαρακτηριστικό. Πολλάκις, η  εσωτερική πάλη να είναι αμείωτη, αλλά και ο αγώνας να υπερνικήσουμε  το πάθος, άνισος….

Ο έρωτας με όλα τα χαρακτηριστικά του πάθους στον Ευριπίδη δεν είναι εξιδανικευμένος.  Η Φαίδρα ομολογεί τον άνομο έρωτά της συναισθανόμενη απολύτως την απεχθή θέση της. Ούτε η σιωπή, ούτε η σωφροσύνη μπορούν να νικήσουν την Αφροδίτη, γι’ αυτό ως έσχατη λύση είχε επιλέξει την αυτοτιμωρία.... Αν η αιδώς είχε επιβάλλει το θάνατο ως αυτοτιμωρία, η περιφρόνηση του έρωτά της από τον Ιππόλυτο γέννησε την επιθυμία για εκδίκηση…

Ο έρωτας είναι ο θεμέλιος λίθος της φύσης. Αν απουσιάσει, θα απουσιάσει και η ζωή! Είναι το Άλφα και το Ωμέγα της ύπαρξης. Η Αρχή και το Τέλος. Το Αιώνιο μυστήριο της ψυχής. Η μονίμως άσβεστη δάδα της  πορείας μας που θα ακολουθούμε τυφλά και για πάντα, γιατί μέσα από το φως του Έρωτα μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ένωσή μας με την αδελφή ψυχή, με το άλλο μισό του εαυτού μας. 

Ποτέ οι άνθρωποι δεν έπαψαν και δεν θα πάψουν να τον υμνούν. Ο καθένας με τον τρόπο του και τα βιώματα του θα τον εγκωμιάζει και θα τον τραγουδά, μόνο που στην λογοτεχνία δεν πρέπει να κατακρημνίζουν την ιερότητά του.

Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να μην ερωτευόμαστε μόνο τα ωραία σώματα. Ας μάθουμε να  ανακαλύπτουμε την ομορφιά της ψυχής  γιατί αυτή είναι ομορφότερη από την ωραιότητα του κορμιού. Ας ερωτευτούμε τις ωραίες ψυχές κι ας υμνήσουμε στα συγγράμματά μας την απόλυτη ομορφιά, την αιώνια, την άναρχη, την αδιάφθορη ιδέα του ωραίου!!!

Πέμπτη, 4 Ιανουαρίου 2018

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη